Abdüllatif Uyan

Delhili genç bir adam, duydu ki "Acûzân"da, Evliyâdan bir kimse var imiş bu zamanda. "Ferîdüddîn Genc Şeker" derlermiş kendisine, Düşündü ki: "Gideyim o zâtın beldesine.

"Ferîdüddîn Genc-i Şeker", devrinin bir tekiydi. Henüz doğmadan önce, görüldü kerâmeti. Şöyle ki, vâlidesi hâmile iken ona, Uzandı komşusunun bir erik ağacına.

"Ebül Feth" anlatır ki: Mısır'a, bir iş için, Gitmek üzre, hocamdan istedim bir gün izin. Hocam, bu yolculuğu tehlikeli gördüler. Mısır'a gitmem için, müsâde etmediler.

Vardı ki o zamanlar, Bağdat'ta yedi kimse, "Ateş"e taparlardı, onların yedisi de. Çekerlerdi hem dahî, her gün sıkı riyâzet. Yâni nefislerine, ederlerdi eziyet.

"Mu'înüddîn-i Çeştî", bir gün bir kimse ile, Giderken, biri geldi karşıdan hiddet ile. Yanındaki kişinin, yakasından tutarak, Dedi: (Öde borcunu, hemen âcil olarak!) Ödiyecek parası, yoktu o adamın da.

Anladı en nihâyet, kendi âcizliğini. Bir pişmânlık duygusu, kapladı hem içini. Üzüldü çok hatâlı bir yolda olduğuna. "Mu'înüddîn Çeştî"nin kapandı ayağına. O dahî "Ecipal"e su uzattı bir bardak.

Dedi ki: (Hükümdârım, bana bırak bu işi. Sihrimin karşısında, tutunamaz o kişi.) Cümle talebesini takarak arkasına, Oturdu kendi dahî, bir "Ceylânın postu"na.

"Hazreti Mu'înüddîn", bu sesi duyduğunda, Bambaşka bir hallere, giriverdi o anda. Ağlayıp, gözlerinden, gözyaşları dökerek, İlerledi Ravda'ya, salevât getirerek.

Hindistan'da yaşıyan, bu mübârek velî zât, "Yüz" yaşına gelince, "Ecmîr"de etti vefât. O henüz çocuk iken, vefât etti babası. Bir "bağ" düştü kendine, pay edince mîrâsı. Bir gün, bir "Hak âşığı", teşrîf etti o bağa. O zâta hürmetinden, kalktı hemen ayağa. Ellerini öperek, oturttu bir gölgeye.

"Ebû Bekr-i Ebherî", evliyâ-yı kirâmdan. Şiddetle kaçınırdı, her günâh ve haramdan. Her hâli, şâhid idi "Evliyâ" olduğuna. Cemâlini görenler, âşık olurdu ona.

"Yemlîhâ"dan duyunca, İsmini "Dokyânus"un, Dediler: (Hikâye mi, bize anlatıyorsun? Üçyüz seneden fazla oluyor o öleli, Ve yalan söylediğin, iyice oldu belli.) "Yemlîhâ", kaldığından çâresizlik içinde, Başlarından geçeni, dedi netîcesinde.

"Eshâb-ı Kehf" ve "Kıtmîr", girince mağaraya, Hakk'ın irâdesiyle daldılar bir uykuya. Gözleri açık idi, uyurken o mü'minler Onları, sağa sola çevirirdi melekler.

İmanlı "Altı yiğit", Dokyânus'tan korkmadan, Hakîkati söyleyip, dönmediler îmândan. "Dokyânus" da anlayıp dinde kuvvetlerini, Sinirlenip, orada söktü rütbelerini.

Mekke'deki müşrikler, Medîne'ye bir kere, Bir adam gönderdiler kâfir Yahudîlere. Allahın Resûlünü "İmtihân etmek" için, Bilgi alacaklardı, iç yüzü buydu işin.

Kıyâmete yakın bir zamanda teşrîf eder, Dünyâya hâkim olup, her yere hükmü geçer. Evlâd-ı Resûlullah olan bu mübârek zât, "İsa Peygamber" ile görüşür sonra bizzât.

"Circis Nebî", zindândan kurtulup geldi derhâl, O zâlim hükümdâra buyurdu ki: (Ey kral! Gel, inâd etme artık, vazgeç puta tapmaktan, Allaha îmân et ki, O'dur seni yaratan.) Kral onu görünce yeis çöktü içine, Dedi ki: (O zindândan nasıl çıktın sen yine?) Buyurdu: (Hak teâlâ kurtardı beni elbet, Ateşten halâs için, sen de O'na îmân et.)

Melik, ağaç bir direk diktirerek bir yere, Sonra "Circis Nebî"yi bağlattı bu direğe. Soyup, "Demir tarak"la tarattı vücûdunu, İşkence olsun diye yaptırmıştı o bunu.

"İsa Nebî"den sonra gönderilen Peygamber, Onun nübüvvetine inandı çok kimseler. Ticâretle uğraşır, kazanırdı çok para, Lâkin kazandığını verirdi muhtâçlara.

"İsa Nebî"den sonra yiğitliğiyle meşhûr, Bir Peygamber vardı ki, çok kuvvetli ve cesûr, Onu, Resûlullah da eshâba verdi haber, Buyurdu: (Şem'ûn adlı vardı ki bir Peygamber, O, bin ay, Allah için cihâd etti durmadan, Ve aslâ çıkarmadı silâhını boynundan.)

"İsa aleyhisselâm", yaklaşınca kıyâmet, Semâdan yer yüzüne inecek bir gün elbet. Hâlen Şam'da bulunan "Mescid-i Emevî"ye, İner iki melekle, hem de "Ak Minâre"ye.