Ayşe G. Tunceroğlu

Yirminci yüzyılın ikinci yarısından bu yana dikdörtgen veya kare kutuların mahkûmuyuz! Boy boy... Model model... Önce radyo. En masumu oydu. Sonra televizyon... Sonra bilgisayar... Peşi sıra cep telefonu... Kutularla kuşatıldık. Hayatımızı değiştirdiler.

İstanbul'da, sokak ortasındaki polis dayağını televizyondan duyduğum gün bir polis vukuatı daha geldi kulağıma. Bugüne kadar yazdığım yazılar delildir, ben polisimize daima arka çıkmışımdır. Polise her türlü saldırıyı hep nefretle kınadım. Ama...

Meğerse.... Yıllardır ve yıllardır kuşların yuvasını bozanlar; karınca yuvalarının içine hortum tutup boğulmalarını keyifle seyredenler; serçeleri, kargaları sapanla taşlayanlar; kedileri, kuyruğuna teneke bağlayıp deli edenler; kedileri tekmeyle öldürenler; köpekleri zehirleyenler; yaban hayvanlarını şuursuzca avlayıp nesillerini tüketenler;

Çocukluğumuzda -ki 70'li yıllar diyelim- şehirlerin çevresine eklemlenmeye başlamış "evler" vardı.

Seksen öncesi üniversite yıllarımızda öğrenci gecelerinde mutlaka okunan şiirleri vardı onun. Her biri bir isyan çığlığı gibi. Bizim de derdimiz, niyetimiz isyanlarımızı haykırmaktı zaten. Gerçi o "İsyanlı Sükût" diyordu:

Memlekemizde kürtaj konusu tartışılırken, geçen perşembe, ABD Kongre'sinin Temsilciler Meclisi'nde garip bir şey oldu.

Orhan Boran radyolu yıllarımızın unutulmaz sesiydi. Bilmem ki şimdi o karatta bir spiker, bir söz ustası var mı?

ABD başkanlık yarışına giderken, Cumhuriyetçi Parti adayının dinî durumu medyada ilk sıralarda yer bulmaya devam ediyor.

Elimde yetki olsa, 4+4+4'ün son devresine yani liselere haftada bir saat "Berceste" dersi koyardım. Seçmeli değil, mecburî!.. Nedir berceste?

New York'un göbeği ve göz bebeği Manhattan adasında eğlence hayatının hararetli olduğu caddelerde bilhassa hafta sonları bazı binaların kapıları önünde uzun kuyruklar görürsünüz. Tiyatroların, konserlerin girişleridir onlar.

Bu rüzgâr Amerikalıların yüzüne ne kadar değdi bilmem, ama bizim yüreğimizi titretti! 1992 yılının Mart ayında Birleşmiş Milletler Genel Kurulu'nda 5 Türk devletinin teşkilâta kabulü törenini takib ederken, istikbali gösteren hayal perdemde böylesi faaliyetler uçuşuyordu.

Zaman zaman duyarız, bazen daha çok duyarız: "Ecdada küfrediyor! Ecdada küfrettirmeyiz!" Küfretmek iyi bir şey değildir. Eğitimli ve edepli bir insan küfretmez, meramını küfretmeden anlatmasını bilir; tenkitlerini, itirazlarını küfürsüz ortaya koyabilir. Nedir küfür?

"Ben Ankara Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi Siyaset Bilimi ve Kamu Yönetimi bölümü 2. sınıf öğrencisiyim ve Sivaslıyım" diye başlayan bir mektup. "Kitap" isteyen bir mektuba kayıtsız kalamayız!

Hint Sihlerinden Amerika'ya yerleşmiş bir iş adamından dinledim. Hindistan'da, Pencap taraflarında bir köprünün bakımı, tamiri için bir mühendis görevlendirilir, tahsisat çıkarılır.

Üniversite giriş imtihanlarının ilki, yükseköğrenime geçiş imtihanı pazar günü yapıldı. Bazıları gülünecek de olsa çoğu üzücü, kimi şaşırtıcı haberler, manzaralar...

Bu da nesi? Halbuki bugünlerin aritmetiği 4+4+4! Kesintili -yahut kademeli- eğitim, eğitim-öğretim hayatımızdaki bazı sıkıntıların giderilmesi için iyi bir adım olacaktır. (Ben hâlâ 5+3+4'ten yanayım.) Diğer bazı sıkıntıların giderilmesi için başka adımlara da ihtiyaç vardır.

Mecburî eğitimin 12 yıla çıkması isabetlidir. Kesintili olması daha da isabetlidir. (Kesinti ifadesi yerine kademeli mi desek acaba?) Lâkin bu 12 yılın bir kısmının açık öğretim, evden eğitim gibi olması, eğer öğrencinin sağlık sorunları yoksa bana doğru gelmiyor. Çünkü "Okula gitmek" başlıbaşına bir eğitimdir.

Cumartesi günü New York'ta bir cenaze töreni vardı. Amerika'daki Türk toplumunun çok sevdiği, çok saydığı bir isim Dr. Zeki Uygur'u ebediyete uğurladık.

Belki de en doğrusu bizim okuduğumuz sistemdi. 5+3+3 Yani kısaca ilkokul, ortaokul, lise. Çocuk 12 yaşına kadar temel bir ilkokul eğitimi alır. Sonra başarı durumuna göre, kaabiliyetlerine göre, gönlüne göre farklı okullara gidebilir. 4'lü kesinti durumunda, birinci kademeyi bitiren 10 yaşında bir çocuğun istikbali üzerinde ne kendisi, ne ailesi henüz karar verebilecek durumdadır.

Siirt Pervari Doğan Köyü'nden yazan bir okuyucumuzun dileğine yer vereceğim bugün.