Fuat Bol

Merhum Menderes'in i'dam sehpasına giderken söylediği son sözlerinden biri de; 'Allah, bu millete CHP gibi bir muhalefet vermesin!' şeklindeki dua ve temennisidir.

Geçen yüzyıl Türkiye'miz için olumsuzluklarla doluydu. Dile kolay; altı asırdır yaşatmaya çalıştığımız cihan devletimizden olmuştuk. Yaklaşık yüzyıldır 'fetret' dönemi yaşıyoruz. Bu döneme; yeni devletin kuruluşu ile birlikte demokrasimizin emekleme devresini de sığdırdık.

Bir değil iki deprem oldu; birincisi Özal depremiydi ve artçıydı. 1960 ihtilalinden sonra, milletin hak ve hukukunu koruyacak gerçek bir lider gelmedi. Gelenlerin hepsi de idare-i maslahatçı kişilerdi. Millet Süleyman Demirel'den çok şey vehmetti ve bekledi ama, neticede avucunu yaladı.

Vesayetçi demokratik rejimler gerçekte dikte rejiminin kamuflajlı şeklidir. Vesayetçi rejim kurucuları, kendilerini ve bir kısım yandaşlarını seçkinci 'elit' bilip, halkı ise, kelimenin tam anlamıyla 'sürü' addederler. 'Sürü'ye eli sopalı güdülmekten başka ne yakışır?!.

Hemen herkeste bir merak var; CHP'de genel başkan değişince, partide köklü bir değişiklik, daha açık ifadesiyle; şimdiye kadar devlet yanlısı olan politikalar, bundan böyle ferde yani vatandaşa endeksli, kişi yanlısı olabilir mi? Önce CHP'nin, neden devlet odaklı politikaları esas aldığına bir bakalım...

Hikâye bu ya; zenginin biri, öleceğine yakın, tek vârisi olan oğluna vasiyet etmiş. "Yavrum, benim ahdim var; servetimin yarısını dünyanın en ahmak adamına adamışım.

El çabukluğu marifetiyle CHP genel başkanının değiştirildiğini gördük. Sabık genel başkan Deniz Baykal giderayak iktidarı suçladı ve mahut seks kasedini hükümet çevrelerinin ortalığa saçtığını söyledi.

Kurulduğu günden beri statükoyla özdeşleşmiş CHP değişir mi? Ve, yine kurulduğu zamandan çok partili hayata geçtiğimiz 1950 senesine kadar 27 yıl müddetle devlet ve milleti tek parti sultası ile idare eden; böylesi bir yönetimde devletin valilerini CHP'nin il başkanları ve CHP'li belediye başkanları olarak tanımlayan diktacı bir anlayış demokrasiye yaklaşabilir mi? Daha açık ifadesiyle halka rağmen kurulmuş bir parti, halk için olabilir mi?

Türkiye'deki vesayet rejiminin banisi CHP'dir. 1960 askerî darbesi ile alaşağı edilen milletin iktidarı yerine başka iktidar güçleri arandı;

Bu anayasa değişikliği girişimi turnusol kâğıdı misali oldu. Millet için olanlarla, millete rağmen olanlar gözler önüne serildi. Başlangıçta muhalefet, sureti haktan gözükerek; temel hak ve hürriyetler millete götürülmez dediler. Başbakan Tayyip Erdoğan'ın bunlara cevabı; 'doğru, bunlar doğuştan olan haklardır. Biz bunları millete götürmüyoruz. Böyle yapmakla, milletin temel hak ve hürriyetlerini anayasal teminat altına alıyoruz' oldu.

Kısmi bir anayasa değişikliği için TBMM yoğun mesai sarf etti. Milletvekilleri, günler boyu sabahlara kadar çalıştı.

Milletimiz sistemli bir şekilde cahil bırakıldı. Dışındaki dünya ile tecrit edilerek, gelişen dünyadan bihaber bırakıldı.

Haftalardır Meclis'te boğuşuyoruz!

Gerçek demokrasiye geçemeyişimizin yegane sebebi korku ve vehimlerdir. Biraz dikkat edilirse görüleceği üzere; başta bölünmek olmak üzere; devletin asli unsurlarını kaybedeceğiz endişesiyle demokrasimizi âdeta cendereye sıkıştırmış durumdayız.

Lafa gelince 'egemenlik, kayıtsız şartsız milletindir'; gerçekte ise millet umurlarında bile değildir.

Milletçe; her nedense sığ bir politik yapımız var. Köy kahvesindeki sade vatandaştan en yetkili mercideki bürokrata kadar hemen herkesin meselelere bakış açısındaki yegane etken, kişinin siyasi görüşüdür. Hem de körü körüne ve inatla sürdürülen görüşler.

Tanzimat Fermanı'nın ilan edildiği 1839'dan beri batılılaştığımızı iddia ediyoruz. Zira, bu talepler Cumhuriyet'le doruk noktasına çıkmıştır. Batılılaşmaktan ne anladığımızın münakaşası o gün olduğu gibi bugün de yapılmaktadır.

Sevgili Enver Ören ağabeyin 22 Nisan 1970'te, bir avuç idealist arkadaşı ile kurduğu Türkiye gazetemizin üzerinden tam 40 yıl geçti. Dile kolay; bu 40 yıl zarfında Bab-ı ali'de kimler geldi, kimler geçti? Hemen belirtelim ki, sahibi değişmeyen tek gazete Türkiye gazetemizdir.

Seneler senesi millete tepeden bakanlar; bu millet bir şeyden anlamaz ve bu millet henüz rüşdünü ispatlamamıştır ve bunun için de bu millete ancak ve ancak dayatılır diyenler ne kadar yanılıyorlar! Bunların yanılgılarının esas sebebi ise, milleti tanımamalarıdır.

Anayasa konusunda hakemliği, doğrudan milletin kendisinin yapması esas olmalıdır. Evet; Meclis'ten 367'nin üzerinde oy almış olsa bile, anayasa değişikliklerini millete götürmelidir. Çünkü, işin esas sahibi millettir. Nitekim, anayasalar da esas itibariyle devletle millet arasındaki ana sözleşmeyi ihtiva etmektedir.