Fuat Bol

Evvela sisteminizin adını koyacaksınız. 1946'dan beri çok partili demokratik hayata başladığımızı ilan ettik.

Bu ülkenin elitleri, nasıl bir eğitim almışlarsa; kendi milletine karşı öylesine yabancı ve milletinin değerlerine öylesine düşman ki, bu türün âlemde başka bir örneği olmasa gerektir.

Açılım, açılımı anlamak istemeyenlerin gözüne sokulurcasına açıklandı. Kısa ve orta vadede yapılan ve yapılacaklar bir bir sayıldı.

Eskilerin güzel bir deyişi vardır: "Evvel yoğ idi, işbu rivayet yeni çıktı..." Siyasi, psikolojik ve asimetrik savaşların ayyuka çıktığı bu toz duman ortamında; en iyi müdafaa hücumdur taktiği ile "sivil darbe" teraneleri gündeme sokuluverdi.

TBMM'de Milli Savunma Komisyonu üyesiyim. Bizim komisyon başkanımız İstanbul milletvekili Hasan Kemal Yardımcı arkadaşımızdır.

Türkiye'miz, gerçekten tuhaflıklar ülkesidir. Yazarların yazılarında sık sık vurguladıkları bir husus vardır. "At izi, it izine karıştı" derler. Meselelerin çetrefilleştiği kaotik ve hercümerç durumlarının dillendirilmek istendiğinde, bu şekilde söyleyip kurtulmak isterler.

Epeyce zamandır, toplumca hoşgörüyü kaybeder olduk. Biz ki, cihana adalet salan bir imparatorluğun vârisleriyiz. Üç kıta, yedi iklimde terk ettiğimiz topraklara ve o topraklar üzerinde yaşamakta olan insan topluluklarına bir bakın; ne demek istediğimiz anlaşılır. Türk milleti engin hoşgörüsü ile, tebaası bulunan onca milleti; dinine, diline, mezhebine, ırkına, can, mal ve namusuna saygı duyarak, hep birlikte yaşattı.

İlerlemenin en büyük düşmanı statükoya, körü körüne takılmak ve onu kaybetmemek için varını yoğunu ortaya koymaktır. İşte CHP'nin yaptığı budur. Muhalefet görevini yapacağım diye ortaya koyduğu yalnızca inkâr ve karalamadır.

Türkiye, tarihinin en önemli sürecinden geçiyor. Osmanlı'nın son günlerinden, İttihat ve Terakki'den tevarüs ettiğimiz devletin içindeki ur, özellikle 1950'den sonra NATO ülkelerinin komünizme karşı oluşturduğu derin yapılanmalar, giderek kendi öz devletlerini kemirmeye başladı.

Hemen her mesleğin kendisine özgü zorlukları elbette ki vardır. Bizim mesleğin zorlukları ise, tek kelime ile çeşit çeşittir. Üretimi, tüketimi ve lüzumu açılarından gazete, tıpkı ekmeğe benzer. Fırından veya bakkaldan alınan bir ekmeğin gerisindeki yüzlerce insanın mesailerini, gayret ve alın terlerini düşünürseniz; ele alınan bir gazetenin de ardında aynı olguyu görürsünüz.

1960 askerî müdahalesinden sonra CHP kendini 'ortanın solu' olarak ifade etti.

Merhum Turgut Özal'ın siyasi bir tespiti vardı; daha doğrusu bir temennisi... Ona göre; çok partili demokratik sistem, esas itibariyle "iki buçuk parti"de vücut bulmalıydı. Siyasetin ana eksenini biri sol, bir diğeri liberal sağ parti oluşturmalıdır.

Türkiye'mizin karanlıklarının üzerinde bulunan bu şal, bir an önce kalkmalı. Sistemin derinliklerinde yer alan bu karanlık odaklar, belli ki işi şirazesinden çıkarmışlar ve devlet adına çıkılan bu yolda devleti şahsi emelleri ve keyfi arzuları istikametinde kullanır olmuşlardır.

En kötü şey, sorumluluk mevkiinde olanların sorumsuz davranmalarıdır. Muhalefet olmak, asla sorumsuzluğu gerektirmez. Hatta gerçek demokrasilerde en az iktidarlar kadar önemli ve lüzumludur.

Yazık ki, bu ülkede akıllar tatile çıkmış! Özellikle muhalefet cephesinden durum böyle...

Belli ki, içeride ve dışarıda birileri, demokrasiyi; insan hak ve hürriyetlerini aziz milletimize çok görüyor; insanca idareye layık görmüyor.

İsviçre, dünyanın, sözde en medeni ülkelerinden.. Ve, demokrasinin, sözde kamil manada uygulandığı yegane ülkelerden bir tanesi.. Ayrıca, dünyanın, sözde en emin yeri.. Bu cümleden olarak; dünyanın dört bir yanından insanlar paralarını ve mücevherlerini bu ülkenin bankalarına yatırıyorlar.

Rabbimize ne kadar hamd etsek azdır. Şükürler olsun ki bizi, kendisine ve ahiret gününe inananlardan eyledi. İnsan, sevdiklerini ve hele bu sevdikleri annesi-babası gibi, kendisinin varlık sebepleri olanları kaybedince; imanının kıymetini daha iyi anlıyor. İnanmayanlar ne kadar bedbahttırlar. Öyle ya, ölüm onlar için yok olmak demek. Gönül, sevdiklerinin yokluğuna nasıl sabredip dayanabilir?

Başlıktaki ifade, başıboş, sorumsuz ve benden sonrası tufan idraksizliğindeki Yeniçeri taassubudur.

Hemen her şeyi kendimize benzetmekte üstümüze yoktur! Yeni bir şey bulsak bile, onu derhal kendimize benzetiriz. Bu durum, paylaşma kültürümüzün noksanlığından kaynaklanıyor olsa gerektir. Vaktiyle bizde de böyle bir kültür vardı ama, o, çok eskilerde kaldı!