Fuat Bol

Yıpranma ve yıpratılma kelimeleri, son günlerin moda tabirleri oldu. Önüne gelen karşı tarafı; şu denli eylem ya da söylemlerinle falan kurum ve kuruluşları yıpratıyorsun, şeklinde suçluyor. Karşılıklı olarak medya da bundan nasibini alıyor.

Hemen her bakımdan doğu ile batı arasında köprü olması gereken Türkiye'mizin dış politikası, nihayet, çok yönlü olarak ve üstelik başarılı bir şekilde yansımaktadır. Dış politikamız, artık; ne tamamen batıya, ne tamamen İslam ülkelerine ne tamamen, Orta Doğuya, ne tamamen AB'ye ve ne de tamamen ABD'ye endekslidir.

Asrımızın en büyük hastalığı manevi açlıktır. Hemen bütün cemiyetler tarafından insan, tek kanatlı kuş farz edilmiş ve sadece bir yönüyle, maddesiyle doyurulmak istenmiştir. Hazmi uzuvları urlaştırılan insan, manasıyla büsbütün ihmal edilerek mukaddeslere düşman kılınmıştır.

Her hal ve şartta bu kan durmalı; durdurulmalı. Çeyrek asırdır, terör belasıyla boğuşmaktayız. Terör, Kürt sorunuyla başlamadı. Terör, sadece bu sorunun sonuçlarından bir tanesi oldu. Kürt sorununun kökleri çok eskiye dayanır.

İnsanoğlu, gerçekten garip mahluk. Sahip oldukları arttıkça ihtiyaçları da artıyor. Dün, ihtiyaç olarak aklına getirmediği bir sürü nesne, bugün vazgeçemeyeceği temel ihtiyaçları. Peki, insanoğlunun sahip oldukları arttıkça, doyuma ulaşıyor mu? Bilakis, açlığı daha da artıyor.

Temmuzun sıcak gündemlerinden birisi de, Iraklı Kürtlerin yayınlanan raporunda; "Eğer Şiiler İran'ı ve Sünniler de Arap dünyasını seçerse, Kürtler de Türkiye ile ittifaka girmek zorunda kalacaktır" şeklindeki ifadesi idi. Raporda yer alan bu düşünce, Mesut Barzani'nin özel kalem müdürü Fuat Hüseyin'e aitti.

Çin, alışageldiği sekliyle mezalimi yine sahneledi. Televizyon ekranlarına ve gazete sayfalarına yansıyan resimlere bakılamıyor. Milenyum çağında vahşetin böylesi; yani otoriter ve totaliter devlet eliyle kendi halkı üzerine bu denli bir kıyım, insanlık için yüzkarasıdır.

Çok şükür; artık eskisi gibi değil. İletişim vasıtaları sayesinde her şey milletimizin gözleri önünde cereyan ediyor. Kimsenin, kimseden bir şeyler gizleyebilmesinin imkân ve ihtimali yok gibi... Eskiden de; hiçbir şeyin gizli kalmayacağı ve, er ya da geç gerçeklerin ortaya çıkacağı söylenirdi ancak; bu durum, çoğu kez "ba'de harab-ül Basra!" olduktan sonra ortaya çıkardı ki, kıymet-i harbiyesi pek olmazdı.

Son günlerin moda tabiri oldu; sorumsuz demeçlerle kurumlarımızı yıpratmayalım. Dikkat edildiğinde ise, kimsenin kimseleri yıprattığı falan yok. Yıpranma varsa, bunu yapanlar, bizzat o kurumların içindekiler...

Bu kafayla mı biz Avrupa Birliği'ne gireceğiz? Yatıp kalkıp AB yetkililerine veya Fransa ve Almanya gibi devletlerin yöneticilerine söylenip duruyoruz. AB müktesebatında olmayan şeylerle, Türkiye'yi değerlendiriyorlar diye. Bu, madalyonun öbür tarafı; bir de bu yüzüne bakalım, acaba biz, bu halimizle; hangi demokrasimize güvenerek onların kapılarını çalıyoruz?

Cemil Meriç'in Türk aydını hakkındaki kanaati: "Tanzimattan bu yana Türk aydınının alın yazısı, iki kelimede düğümlenir; aldanmak ve aldatmak... Senaryoyu başkaları hazırlamıştı. Biz sadece birer oyuncuyduk. Nesiller bir ütopyanın kurbanı olmuşlardı.

Demokrasiyi ehrama (piramit) benzetirsek, bizdeki ihramın tersine durduğunu (!) görürsünüz. 1950 senesine kadarki sistemimiz tek partili olduğundan, o dönem, tabiatıyla konumuzun dışındadır. 1950'de çok partili demokratik hayata geçtik. 1960 senesine kadar 1924 anayasası ile idare edildik.

TBMM üç haftadır, Suriye hududundaki mayınların temizlenebilmesi kanunu ile uğraştı. Birkaç saat içinde halledilmesi gereken iş, bütün bir Meclis'in tam üç haftasını aldı. Muhalefet partileri, söz birliği ederek; neredeyse gök kubbeyi iktidar partisinin başına yıkmak istediler!

Günlerdir mahut belgenin gerçekliği veya sahteliği üzerinde tartışıp duruyoruz. Birkaç saat içinde anlaşılması gereken husus, aradan 15 gün geçmesine rağmen netlik kazanmadı!

Çok önemli bir hususun yanlışında ısrarlıyız. Tehlikeli gelişmelerin vukuunda, çareyi, insan hak ve hürriyetlerini kısıtlamakta ararız. Ve, işin tuhafı, bulduğumuzu zannederiz. Bundan da vahimi ise, normal zamanda da kısıtlamalara devam etmemizdir.

Siyaset, yani millete hizmet zor zenaattır. Öyle önüne gelenin harcı değildir. Hele bizdeki zorluğu, anlatılır gibi değildir. Bundan dolayıdır ki, siyasete soyunmak isteyenlerin evvel emirde dikkat edecekleri şey; millete gerçekten sevdalı olmalarıdır. Zira, bu sevda olmadan bu denli zorluklara katlanabilmenin imkan ve ihtimali yoktur.

İnsan hak ve hürriyetleri konusunda muasır medeniyet normlarına erişemediğimiz bir gerçektir. ABD, AB ülkeleri ve Japonya gibi ülkelerin bizi fersah fersah geride bıraktığı gün gibi aşikârdır.

Malum, bizde muhalefet denilince akla CHP'nin yıkıcı muhalefeti gelir. Bu yıkıcı muhalefetin temelinde, ret ve inkâr vardır. Siz, vatan ve millet adına ne kadar güzel şeyler yaparsanız yapınız, CHP muhalefetine yaranabilmenin imkân ve ihtimali yoktur.

TBMM üç haftadır, Suriye hududundaki mayınların temizlenebilmesi kanunu ile uğraştı. Birkaç saat içinde halledilmesi gereken iş, bütün bir Meclis'in tam üç haftasını aldı. Muhalefet partileri, söz birliği ederek; neredeyse gök kubbeyi iktidar partisinin başına yıkmak istediler!

Her zaman ifade ediyoruz; bir demokraside muhalefet, en az iktidar kadar önem arz eder. Tenkitleri ile iktidarı uyarır ve millete hizmette yol gösterici olur. Tabiatıyla bu durum, normal demokrasilerde söz konusudur. Bizde ise, bu hal, tam tersine bir süreçle işleye gelmiştir.