Mehmet Oruç

Batı'ya göre, sağlam bir kurumumuz vardı; bu da geleneklerimize sıkı sıkıya bağlı Türk ailesi idi. Fakat son yıllarda bu kurumumuz da büyük yaralar almaya başladı. Geleneksel aile yapımızdan hızla uzaklaşıyoruz. Geçenlerde, günlerce basını meşgul eden, çocuk kaçırma olayının perde arkasında yaşananlar ailenin içler acısı halini gözler önüne serdi; kimin eli kimin cebinde belli değil!..

Benî Gıfâr, Mekke'nin ticâret yolu üzerinde yaşamakta olan kabîle idi. Bunlar Arabistan'da bulunan diğer kabîleler gibi câhiliye devrinin her çeşit kötülüğünü işliyor ve putlara tapıyordu. Ticâret kervanlarını çevirip, yağmacılık yapmalarıyla tanınmışlardı.

Hazreti Ali buyurdu ki: "Müslümanların hayırlısı, Müslümanlara yardım eden ve faydalı olandır!" "Kalbler kablara benzer. Hayırlı olan, hayırla dolu olanıdır."

Hazreti Ali'nin hikmetli sözleri çoktur. Bunlardan bazıları şunlardır: "Affetmek fazîlettir. Kararlı olmak metâ'dır, sahip olunan maldır. Kararsız olmak ise zâyi olmaktır. Yalancılık hıyânettir. İnsâf rahatlık, şer küstahlıktır. Güler yüzlülük ihsândandır. Doğruluk kurtarır, yalan felâkete sürükler. Kanâat insanı zengin yapar, yerinde kullanılmayan zenginlik azdırır. Dünya aldatır, şehvet kandırır. Hased yıpratır, nefret çökertir."

Hazreti Ali, evinin ihtiyaçlarını karşılayamamanın üzüntüsü ile teselli bulmak için Resullahın huzuruna gitmek üzere dışarı çıktı. Yolda bir kimse gördü. Elinde besili bir deve vardı. Hz. Ali ile aralarında şu konuşma geçti: -Ey yiğit! Bu deveyi satıyorum, alır mısın?

Resûlullah efendimiz bir hadîs-i şerifte: "Fakirlikle övünürüm" buyurdu. Hz. Ali bu hadîs-i şerifi Habîb-i Ekrem'den işitince dünyaya hiç kıymet vermedi. Meselâ bugün eline bin altın geçse, bir tanesi ertesi güne kalsın demez, hepsini fakirlere dağıtırdı.

Hendek Savaşı'nın iyice şiddetlendiği 22. günü idi. Müşriklerin en azılılarından biri olan Amr bin Abdûd Hendek kenarlarına gelip meydana er istedi. Müslümanlardan kimse Amr'ın davetine cevap vermedi. Çünkü Resûlullahtan emir bekliyorlardı. Amr'ın meydan okuması yedi kere devam etti. Yedincide Resûlullah efendimiz, Hz. Ali'yi çağırıp huzûruna oturttu ve buyurdu ki:

Uzun yıllar yapılan planlı çalışmalar sonunda, 2. Dünya Savaşı bittiğinde, Filistin'de Yahudiler nüfusun çoğunluğunu ele geçirmişlerdi. Savaş, müttefiklerin gâlibiyeti ile de bittiğine göre İngilizlerin sözlerinde durup Filistin'i Yahûdîlere hediye etmesine artık hiçbir mâni kalmamıştı.

Filistin halkının dramatik hali ortada. Her gün tüyler ürpertici manzaralarla karşılaşıyoruz. Osmanlı idaresinde bulunduğu 400 yıllık huzurlu bir dönemden beri, Filistin halkı hiç huzur görmedi.

Bir gün, Peygamber efendimiz Hz. Ali'ye buyurdu ki: - Yâ Ali! Altıyüz bin koyun mu istersin, yahut altıyüz bin altın mı veya altıyüz bin nasîhat mı istersin?

Hazreti Osman-ı Zinnûreyn'den sonra üstünlük sırası Hazreti Ali'dedir. Hilâfeti, ümmetin icmâ'ı ile sâbittir. Resûlullah, kızı Hz. Fâtıma'yı ona nikâh etmiştir. Daha önceleri de putlara saygı göstermediği için, "kerremallahü vecheh" lakâbı verilmiştir. Allahın, kerîm, şerefli, mübârek kıldığı yüz, ma'nâsındadır.

Bir gün, muhtaç olduğu hâlinden belli olan fakîr biri, Hz. Ali'nin huzûruna gelip oturdu. Hz. Ali kendisine, "Benden bir isteğin mi var?" diye sordu. Adam utancından, söz ile cevap veremeyip işâret ile muhtaç olduğunu bildirdi. Hz. Ali yanında bulunan, giyecek ve yiyecekleri verdi.

Peygamber efendimiz, bir gece eve vardıklarında sordular, "Yâ Âişe! Hiç yemeğin var mıdır?" Hz. Aişe cevap vermeye hazırlanıyordu ki kapı çalındı. Kapı açıldığında, Hz. Ebû Bekir, Hz. Ömer ve Hz. Ali'nin gelmiş olduğunu gördüler: "Yâ Resûlallah! Üç gündür bir şey yemedik. Çok acıktık.

Hazreti Osman buyurdu ki: "Dünyalıklar için üzülmek kalbe zulmet, âhiret için üzülmek ise kalbe nurdur." "Arifin alâmetlerindendir. Kalbi havf ve recâ (korku ve ümit), dili hamd ve senâ, gözü yaşlı ve hayâli, isteği günahları ve dünyayı terk ve rıza üzerine olmaktır. İnsanların en iyisi Rabbine kavuşmadan önce, Rabbini kendinden razı eden, içine girmeden önce kendi kabrini en güzel yapandır."

Allahü teâlâ, Peygamberlere (aleyhimüsselâm) verdiği faziletler ve güzelliklerden bazılarını Hz. Osman'a da vermiştir:

Kaybedilen bazı değerlerin geri dönüşü zordur, hatta çoğu zaman mümkün değildir. Bugün bütün dünyada aile önemli bir yara aldı. Ölüm kalım mücadelesi veriyor. Aileyi bu hale Batı getirdi. "Patron"lar kadını istismar ederek, ceplerini doldurmak istediler. Ceplerini doldurdular fakat ailenin için boşalttılar. Hiçbir toplumda huzur kalmadı. Rüzgâr eken fırtına biçer. Siz huzurun kaynağını kurutursanız netice bu olur. Şimdi birçok ülke hatasının farkına vardı, geri dönüş yapmak istiyor fakat ok yaydan çıktığı için bundan geri dönüş imkânı yok.

Bir gün Osman bin Affân Resûlullah'ı evine davet etti. Resûlullah: "Yalnız beni mi davet ediyorsun? buyurdular. Hz. Osman: "Eshab-ı kirâm da gelsin yâ Resûlallah" dedi. Bilâl-i Habeşi'yi bütün Eshab-ı kirama, Hz. Osman'ın davetine gelmeleri için haber vermekle vazifelendirdi.

Toplumun gözü önünde olan, sanatçı, politikacı, ilim adamı, din adamı gibi kimseler yaşayışlarına, sözlerine dikkat etmek zorundalar; hatta buna mecburlar. Çünkü, sorgulamadan, yaptıkları doğru mu yanlış mı demeden, onları körü körüne taklit eden pek çok hayranları vardır.

Hazreti Osman'ın hayırseverliği, ihsanları pek çoktur. Bir defasında Medîne'de kıtlık vardı. O sırada Hz. Osman'ın Şam'dan yüz deve yükü buğday kervanı gelmişti. Eshâb-ı kirâm satın almak için yanına gittiler. Hz. Osman, "Sizden daha iyi alıcım var ve sizden daha fazla veren var, ona vereceğim" dedi.

Asilerin evini muhasara ettiği zaman Hazreti Osman içeride şunları anlatır: Dün gece rüyâmda, şu pencereden Resûl-i ekrem efendimizi gördüm. Aramızda şu konuşma geçti: - Osman seni muhâsara ettiler öyle mi?