Muammer Erkul

Herkes bir şeyler satıyor, sabırla yetiştirerek: Buğday, mısır, pirinç; un, tuz, ekmek...

Babam, 50'li yıllarda Paşabahçe'ye girmiş bir camcıydı. El imalat ustasıydı. Çocukluğumuz boyunca anlattıklarından biri şu "pirinç" hikâyesiydi ki; kendisi de fabrikada öğrenmişti:

Acaba hangisi daha komik: "Ekmek bulamıyorlarsa pasta yesinler!" demek mi yoksa "Karanlıkta kalıyorlarsa, cihazları çalışmıyorsa, çamaşırları yıkanamıyorsa, toprakları çatlıyorsa, ağaçları kuruyorsa, hayvanları ölüyorsa, çocukları hastalanıyorsa, içmek için taze su bulamıyorlarsa Hasankeyf'e sadakat turu yapsınlar!" demek mi?

Neye, nereden bakıldığı çok önemli... Refah yükseldi, haberleşme çağ atladı, dünya küçüldü; artık uzaklarla ilgileniyoruz... Böyle bir zamanda, böylesine büyük devlet işlerinin "psikolojik" boyutunu yönetecek ve iyi çalışan ekipler olması lazım!

Cadde kenarındaki bir mezarlığın yanından geçtim. Bu kabristanın en görünen yerinde; başına bayrak dikilmiş, kenarlarına bayraklar asılmış bir "şehit" yatıyordu...

1952'de ölen Josef Cugaşvilî Stalin (ismi "Yahudi oğlu" anlamına gelir) ise Lenin'in yerine, Komünist Parti'nin başına geçti.

Bir çakıl taşını insanın gözü önüne yaklaştırdığın ölçüde; arkada kalan kayaları, hatta dağları göremez olur! Bir zamanlar o kadar gözümüze sokuluyordu ki; sanki Hiroşima'yı bilmemek, insanın düşebileceği en büyük ayıplardan biridir, sanıyorduk.

Ateşe düşer pervaneler...

Pehlivanları hareketlendirmenin ilk yolu; Kırkpınar'ı 40 derecelik deli sıcaklardan, kendi asıl zamanı olan Hıdrellez'e çekmektir! Dünkü yazımız buydu. 600 yıllık Kırkpınar şimdiki tarihe alındıktan beri 50 yıldır güreşseverler eski pehlivanların hızını masallarda dinler olmuş!

Acaba kaç yıldır "Kırkpınar'ı hareketlendirmek" konuşuluyor? Bunun için kurallar değiştiriliyor; pehlivanların aktif güreşmesi, güreşi erken bitirmesi için çareler aranıyor, ama olmuyor.

Sıcak mektuplar gelir bize, içinde samimi sorular vardır.

Gene aynısı oldu: Gene seslerini duyup sokağa çıktım, gene alamam çünkü alsam da ilgilenemem dedim.

"Bazı cevapları bilmek, gericiliktir" hükmü kasıtlıdır. Üstelik bu ahmak iddiası çok yaygın olduğundan; saf/cahil tabaka kendi bildiklerinden utanır! Bilen bildiğini, bilmeyen öğrendiğini belli etmek istemez! Bilenin (cahil görünmemek için) bilgisini gizlemesi ne acı zıtlıktır!

Bir kanalda seyretmiştim: Sevgilileriyle gezen iki adam, parkın dar köprüsünde karşılaştılar... Bunlardan biri kazayla diğerinin yanındaki hanıma çarptı. Sendeleyen kadının yanındaki adam kızdı; bir an ne yapacağını düşündü, önce karşısındaki adama baktı ve sonra onun yanındaki kadının üzerine yürüyüp benzer şekilde iterek onu sendeletti!..

[Meraklı bir okuyucumuz, yıllar önce "biyografi" niyetine yazdıklarımızı bulup da o siteye koymasaydı, şu aşağıdaki ifadeler belki de şimdi kayıptı:]

Baloncuya sorsanız şöyle der: Balonlar sanır ki, ben onların uçurucusuyum! Zannederler ki; onları elimdeki iple havaya iter, yükseklerde tutarım... Ben olmasam uçamayacaklarını sanırlar...

ir reklâm gördüm. Çeşitli ülke insanları, ardı ardına çıkıp hep aynı şeyi söylüyordu: "Tîhığ tîhığ", "tikir tikir", "tıkığ tıkığ", "tıhır tıhır", "tıxığ tıxığ", "tıkır tıkır..." İçimde tatlııı, ılııık, yumuşacık bir şeyler aktı.

Hayatımın en büyük acılarından biridir: Beyazıt Çınaraltı'nda, yere serdiği ıvır zıvırı satan adamın önünden iki tane Çanakkale madalyası satın almıştım, delikanlı harçlığım ile. İğnesi kırık olan üçüncüyü; "bunu da başkası alsın" diye bırakmıştım! Peki, asıl sahibi veya mirasçıları o madalyayı niçin ve acaba kaç kuruşa sattı? Kim bilir!..

Sana dar gelmeyecek makberi kimler kazsın? "Gömelim gel seni tarihe!" desem, sığmazsın.

Bir gün jeton düşmüş ve "karne" kelimesinin; "kâr ne?" sorusuyla bağlantısını düşünmeye başlamıştım... İşte önceki gün kârlar zararlar açığa çıktı; hatta hızlı çalışmış terliklerin tabanları bile cumartesi sabahından itibaren soğumaya terk edildi!