Mustafa Selçuk

Okulların başladığı hafta okudum: Geçen ay Gaziantep'te PKK'nın bombalı saldırısında hayatını kaybeden çocuklardan birinin sınıfında tören yapılmış.

Neşet Ertaş'ın naaşının konduğu tabutun üzerine belediye kendi ismini 'deve dişi kadar' yazınca eleştirildi. Kızanlar haklı ama, Kırşehir bu konuda ne ilk örnek, ne de son...

Zannedersiniz ileri sürüş teknikleri tartışması... Fren, gaz, viraj, direksiyon diye tartışıp duruyoruz. Zira ekonomik büyüme geçen seneye göre yarı yarıya yavaşladı.

Dünden 2 haber: Bingöl'de mayın tuzağı: 8 polis şehit oldu. Şemdinli'de operasyon: 123 PKK'lı etkisiz hale getirildi (yani öldürüldü).

Ilk 6 ayda ekonominin yüzde 2,9 büyüdüğü, yani bir önceki yılın üçte biri kadar büyüdüğümüz ortaya çıkınca bir sevinç kapladı ortalığı, sormayın gitsin.

Kürt sorunu ve etrafında 30 yıldır devam eden bir savaş/çatışma var. Ölen on binlerce insan ve tarumar olan hayatlar, o acıların etrafında da bir öfke, kızgınlık ve nefret duvarı ördü yıllar yılı...

Cezaevi kapısında kahraman gibi karşılanmak, cezaevine kahraman gibi uğurlanmak herhalde bu ülkeye mahsus...

Bu meselenin siyaset ile, müzakere ile çözülmesi hep konuşuldu. Terörle, silahla talep edilen hakların hak olmaktan çıktığı söylendi. Türkiye'nin 80'lerin ortasından 2000'lerin başına kadar kürt meselesinin hallini askerlere bırakmasının çözümü imkansızlaştırdığı defalarca dile getirildi.

Başbakan Erdoğan tarafından Ak Parti'ye davet edilen Süleyman Soylu önceki gün partiye katıldı. Hiç bir övgü ve güzelleme saiki taşımadan şunu net olarak söyleyeyim:

Yazarımız Mustafa Selçuk, senelik izninin bir bölümünü kullandığından, yazılarına bir süre ara vermiştir. Okuyucularımıza duyururuz...

Ramazan Müslümanlar için bir arınma fırsatı olmanın yanında doğru ayarlara dönme veya yönü, istikameti doğrultma ayıdır.

'Başörtüsü ve Kürtlerden nefret eden Türk burjuvazisi beni tiksindiriyor' demiş yazar Orhan Pamuk... Gerçi tiksindirmek kelimesi de latent bir nefret içeriyor ama, onu yazarın güçlü kelime kullanma alışkanlığına verelim.

Foça'daki terör eyleminden sonra yaralanan askerlere kan vermek için binlerce İzmirli koşunca, gazeteler de coştu. Başlıklar 'kandan' geçilmiyordu ertesi gün: Kan'panya'dan Kanım Feda'ya kadar türlü ajitatif manşetler...

Kurulu düzen derken, vesayet derken, bürokratik oligarşi derken, mütegallibe derken, eleştirdiğimiz ne idi? Rejimin bekası, devletin bölünmez bütünlüğü, birlik ve beraberliğe en çok ihtiyaç duyulan zaman, iç ve dış düşmanlar, işbirlikçi hainler klişelerine neden reaksiyon duyuyorduk?

Barış, ateşkes, Oslo filan derken PKK yeniden vurmaya başladı. Üstelik 'Suriye'de olanlara özenip' bölgesel bir ayaklanma hayallerine kapıldı. Yine ölümler, zayiatlar, şehitler...

Cumhuriyet'in başlangıcından beri devlet vatandaşının hayat alanlarına fütursuzca müdahale etmiş. En etkili müdahale biçimi de 'olması gerekeni' tarif etmek...

Ergenekon ile başlayıp Balyoz'la devam eden 'kurulu düzenin sorgulanması' sürecinde birçok ifşaat, tanıklık oldu. Darbe günlükleri başlı başına yetiyordu askerî vesayetin işleyişini anlamaya... Eski Genelkurmay Başkanı Hilmi Özkök'ün önceki günkü mahkeme tanıklığı ise bu 'işleyişin' en içeriden ve alenen anlaşılmasını sağlıyor.

'Geri dönmemeleri için tam demokrasi şart.' 28 Şubat zulmünü, o zulmün tam ortasında kalan MÜSİAD'ın genel sekreteri olarak yaşamış Ömer Bolat'tan aldım bu cümleyi...

Dini reforme etmek gibi 'aldatıcı' bir kavramın perdelemesiyle, 'ibadetleri, hatta itikadi esasları bile kendi aklına göre eğip bükmeyi' din adamlığı zannedenler bugünün değil yüzyılın meselesi... Lakin bilhassa Ramazan ayı gelince, bu 'ibadetleri reforme etme isteği' bir histeri halini alıyor neredeyse..

Suriye'de Baas rejimi yıkılırken oluşan toz dumanın içinden Kürtler de çıkınca bir şaşkınlık peydahlandı bizim ülkede...