Öcal Uluç

Sanıyorum, daha doğrusu "sanmak istiyorum"; Sergen, nihayet "gerçekleri gördü ve anladı!.." Kısa zamanda ve "çok ağır eleştiriler altında", üstelik "işe sağlığı ve hayatı da karıştırılarak" yapılan ômoral kırıcı saldırılara karşı" direndi, çalıştı, kilo verdi, azmetti, inandı; oynamaya ve oynatmaya başladı!.

Hâlâ "Galatasaray" ile "başkaları" arasındaki farkı anlamayanlar var! Hâlâ Ali Şen gibi, Fenerbahçe Dernekleri gibi "En büyük Fenerbahçe" diye masal anlatanlar var! Hâlâ "Avrupa'da Galatasaray ile Fenerbahçe'yi bir tutarak", tutup "İkiz Kuleler yıkıldı" diye manşet atacak kadar "farkı fark edemeyen gazeteciler var!"

Doğrusu söylenecek çok şey var ama, insan bir anda toparlayamıyor!

Avrupa kupaları arasında ve geçen haftanın lig maçlarının arkalarında bıraktığı önemli tortuları bir yana ve ilerideki günlere bırakarak, sporların anasına "tekrar" dönmek zorunda kaldım; daha doğrusu bırakıldım.

Sevgili Fatih Altaylı... Stop... Daha önce de yazmıştım... Stop... Ya gazeteci olunur, ya kulüp yöneticisi... Stop... İkisi beraber olursa, işte böyle "haksız yere gazetecilere çatmaya başlarsın"... Stop...

Doğrusu ya, Galatasaray'ın Lazio'yu yenişine sevinemedim! Ben, "yazımın başlığına koyduğum ibareyi, yazımın içinde kullanmayı pek sevmem", ama bu defa "daha ilk satırlarda" tekrarlayacağım! Zira, "kanım donmuştu!"

Türkiye Basketbol Takımı, Avrupa ikincisi oldu! Alkışlar ve tebrikler!

Sessiz sedasız, reklâmsız başarıdan başarıya koşan bir teknik adamımız var; Raşit Çetiner! A Millilerimiz gruplarında İsveç'in çok arkasında kalırken, Raşit Çetiner'in öğrencileri, İsveç'in çok önünde grup birinciliğini garantilediler! Hırsı, bilgisi, efendiliği ile örnek bir hoca olarak pırıl pırıl parlayan Raşit Hoca için ne yazılsa az! Kendisini kutluyor ve sevgiyle kucaklıyorum!

İkide iki yapamadık; basketbolcularımız "son anda inanılmazı gerçekleştirdi", futbolcularımız "son anda beklenilmeyenin tuzağına düştü!"

5 Eylül 2001 Çarşamba... Türk sporu için "unutulmaz bir gün olabilir!" Türk Basketbol Milli Takımı, Hırvatistan'ı... Türk Futbol Milli Takımı da İsveç'i yenerse...

Futbol Milli Takımımız "kendisine final yolunu açacak" son dönemecin ilk maçını oynuyor! Kazanırsa, "yolun yarısını geçmiş olacak!." Kazanamazsa?

Stephan Zweig'in çok ünlü bir eseri vardır; "Tarihte yıldızın parladığı anlar" Bu eserde, "Dünya tarihini değiştiren 10'dan fazla büyük olayın ne kadar küçük tesadüflere bağlı olarak geliştiğini ve sonuçlandırdığını" anlatır, Zweig! İşte, "Bugünler, Türk Basketbol Tarihi için Zweig'in tabiriyle yıldızın parladığı anlar olabilir!" Olmalıdır da!.

Geçen haftanın sonundaki Uluçmarket'te, Galatasaray ile ilgili bir yazıma "aynen" şöyle başlamıştım: "Elbette, sadece otorite ve yönetim zihniyetini kastederek yazıyorum; Galatasaray'da 'tüy sıklet bir yönetim' ve de 'sinek sıklet bir hoca' var!"

Kur'alar çekildi, rakipler belli oldu!. Gazeteler ve etrafıma bakıyorum; aşırı bir iyimserlik var! Fatih Terim ve takımı olsa, ben de "iyimser olur" ve derdim ki; "Bu gruptan Galatasaray birinci çıkar!."

Dün sabah, gazeteleri aldım; Çarşamba gecesi oynanan Şampiyonlar Ligi son eleme turundaki maçların yorumlarını okudum!..

Yıllardır yazıp geldim: "Bu yönetim G.Saray'ı kulüp olarak mahvetti! G.Saray çok uzun süre yıkımın altından kalkamayacak! Fatih Terim'in ve talebelerinin ardına saklandılar, camianın da ilgisizliğinden yararlanarak, bildiklerini okudular! Arkası gölgeli işlere kulübü bulaştırmaya çabaladılar, bir bölümüne bulaştırdılar!.. Cayman Adaları'ndan, TGS olayına kadar! Kulüp gırtlağa kadar borç içinde!.. Kimse ne kadar olduğunu bilemiyor! Zira resmi defterlere işlenmemiş o kadar şey var ki!.."

Okudukça, dinledikçe tüylerim diken diken oluyor!. "Bunlar nasıl spor yazarı, bunlar nasıl gazeteci, bunlar nasıl yorumcu?" diyeceğim geliyor ama, "onları tanıdığım için" diyemiyorum! "Asıl söylemem gereken" bu sözler yerine, başka şey söylüyorum: "Trübünleri spor seyredilen yerler yerine küfür korolarına çeviren bir avuç fanatiğin nabzına göre şerbet vermeyi seçenler...

Bir insan iyi kimyacı olabilir!. Ama mesela ondan "iyi kuyumcu olması" beklenemez!. Altının atomunu, nötronunu, elektronunu, iyonunu, katalizörünü bilmek başkadır, "altını işlemek, bilezik yapmak, kaç ayar altından daha iyi küpe, daha iyi yüzük yapılacağını bilmek" daha başka!.. Bunları neden yazdım?

Okuyucularımın müsamahasına sığınarak, "lisede edebiyat dersinde okuduğumuz" bir konuya dönmek istiyorum!

Herşeyde ve heryerde olduğu gibi, sporda da "haddini bilmek" elbette esastır; ammma... Biz Türkler genelde "haddini bilmek gibi ciddiye alınması gereken bir özelliği dikkate almayız!." Almayınca da, çok zaman başımızı duvarlara sert şekilde çarparız!