Osman Ünlü

Her işte âdil olmalı, Allahü teâlânın çizdiği hududu geçmemelidir. Kişinin öncelikle de kendisine âdil davranması, emirleri yapması, yasaklardan sakınması ve hiç kimseye eziyet, zulüm etmemesi gerekir...

Bir şey için olan hırs ve gayret, o şeye olan sevginin netîcesidir. Bu sebeple ihtirâs, gafillerin kalbinde şeytanların sultanıdır...

İmrân sûresinin 31. âyetinde meâlen; (Ey sevgili Peygamberim! Onlara de ki, eğer Allahü teâlâyı seviyorsanız ve Allahü teâlânın da, sizi sevmesini istiyorsanız, bana tâbi olunuz! Allahü teâlâ bana tâbi olanları sever) buyuruldu.

"Bu dana, kesilip pişirilecek zamâna gelmiş iken, bizim tarafımıza gelmek sûretiyle, kesilip parçalanmaktan kurtuldu. İşte bunun gibi bir insan da, Allahü teâlânın evliyâsına cân u gönülden teslim olup emirlerine uygun yaşar, ona talebe olursa, kıyâmet gününde Cehennem'e götüren meleklerin elinden kurtulur"

Evliyânın kerâmeti, onların irâde ve isteği dışında meydâna gelir. Kerâmet, hissî ve ma'nevî olmak üzere iki kısımdır...

İnsanlar başlarına gelen istemedikleri bir şeyi hayra yormalı, onun daha büyük bir belâyı defettiğini, belâlara kalkan olduğunu düşünmelidir...

Âyet-i kerîme meâli: (Dünyâ malından, sarıldığınız, sakladığınız her şey, yanınızda kalmayacak, sizden ayrılacaktır! Ancak Allah rızâsı için yaptığınız iyilikler ve ibâdetler sizinle berâber kalacaktır!)

Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: (Ey Âdemoğlu! Benim malım, benim malım dersin. O maldan senin olan, yiyerek yok ettiğin, giyerek eskittiğin ve Allah için vererek, sonsuz yaşattığındır.)

Câhil bir kimse, ilim sahibi olanı tanıyamaz. Âlim ise, câhili hemen tanır, çünkü daha önce o da câhildi. Fakat câhil, âlimi tanıyamaz, çünkü daha önce âlim değildi...

Nemmâm; söz taşıyan, eski düşmanlıkları yeniler, kinleri tâzeler ve en yumuşak insanları bile çileden çıkarır. Uyuyan fitneyi uyandıran kimseden, hemen uzaklaşmalıdır...

Sonsuz üstünlük, son nefeste belli olur. Emânet olarak verilen ve geçici olan özellikler sebebiyle insanın, kendini veya başkalarını övmesi, aklının azlığından ve kalbinin hasta olmasındandır...

Her Müslümanın, maddî, mânevî alanda çalışması, din bilgilerini iyi öğrenmesi, harâmlardan sakınması, Allahü teâlâya ve Onun kullarına karşı olan vazîfelerini, borçlarını yerine getirmesi lâzımdır. İslâmın güzel ahlâkı ile bezenmeli, kimseye zarar vermemeli, fitne çıkarmamalıdır. Dinimiz, böyle olmamızı emrediyor. Peygamber efendimiz;

Allahü teâlâdan bir felâket gelse, ona da rızâ gösterilir, kimseye şikâyet edilmez. Bu, her insanın yapabileceği bir iş değildir. Fakat, bunu yapabilen, büyük bir insandır...

Kanâatkâr olmayan bir zengin, kanâatkâr olan bir fakîrden dahâ kötü durumdadır. Çünkü o zenginin kalbi râhat değildir. Kanâatkâr olan fakîr ise, kalbi râhat olduğu için, sanki bir hazîne içinde yaşamaktadır...

Kişi îmân etmedikçe, emirleri yapıp yasaklardan sakınmadıkça, gönlünden mahlukların sevgisini çıkarmadıkça, kalbi hasta demektir. Bu hastalık tedâvi edilmezse, insanı Cehenneme sürükler...

İnsanın şerefi, kıymeti, ilmi ve edebi ile ölçülür. Allahü teâlâya karşı edebi gözetmeyen bir kimse, kullara karşı da edebli olamaz, onlara şefkat ve merhametle yaklaşamaz

Büyük günâh işlemiş olan erkek veyâ kadın bir Müslümân, şartlarına uyarak tövbe ederse, günâhları, muhakkak affolur, günâhsız tertemiz olur. Zira Allahü teâlâ, tövbe edenleri sever, affeder...

Din bilgileri, nakil yolu ile yani önce gelenlerden haber almakla öğrenilir. Fen bilgileri ise, tecrübe, deney yolu ile öğrenilir. Tecrübe, deney, fen bilgilerinde olur, din bilgilerinde olmaz...

Her canlı ölümü tadacağına göre, insanın asırlarca yaşaması mümkün müdür? Beden olarak mümkün değildir ama; "At ölür meydan kalır, yiğit ölür namı kalır" diye bir ata sözü vardır. İnsan, bedenen asırlarca yaşayamasa bile, gönüllere taht kurarak veya bir eser bırakarak asırlarca hayatta kalabilir.

İnsan, kendisine yani nefsine değil, din büyüklerine, ehl-i sünnet âlimlerine tâbi olmalı, iş ve ahlâkını, ehl-i sünnet âlimlerinin kitaplarında bildirdiği gibi düzeltmelidir. Şunu hiçbir zaman unutmamalıdır ki, Allahü teâlâdan ve Onun rızâsından başka bir şey ile uğraşan kimse, dolap beygiri gibi dolanır durur ve felâkete gider.