Osman Ünlü

Aklı olan bir kimse, hemen îmân eder. Aklına uymayıp, nefsine, şehvetlerine uyan kimse ise, başkasına aldanır ve inkâr bataklığına saplanır. Ananeye, modaya uymak hastalığı, nefislerimizin tuzaklarından biridir...

Kabirleri ziyâret etmeyi, dinimiz emretmektedir. Şartlarına uygun olarak ziyâret edilince, hem ziyâret edene, hem de ziyâret edilene faydalı olmaktadır...

İnsânın kemâli yani olgunlaşmış olması, kendisinin fânî ve bir hiç olduğunu anlamasıdır. İnsan ne kadar yaşarsa, ne kadar meşhûr olursa olsun ölecektir ve arkasından er kişi niyetine denecektir...

Başkalarının sevgisine ve övmelerine, iltifatlarına kavuşmak için, dünyâ işleri ile, onlara iyilik yapmak, riyâ yani gösteriş olur. İbâdet ile olan riyâ, bundan da dahâ kötüdür...

"Ey oğul! Tevâzu ve alçak gönüllülükte toprak gibi, başkasına fayda vermekte meyveli ağaç gibi, cömertlikte akan nehir gibi, ihsân ve iyilik yapmakta deniz gibi, ayıpları örtmekte karanlık gece gibi ol!"

Nasîhat etmek, dinimizin emridir. Allahü teâlâ, bütün Peygamberleri, kullarına nasîhat etmeleri için göndermiştir. Peygamberlerin ve Onların vârisi olan âlimlerin nasîhatlerini dinleyenler, ebedi saâdete kavuşur...

Bir kimse, kıyâmet günü kimler arasında bulunacak ise, kabir hayâtında da, onların arasında bulunur. Dünyâda iken kimleri seviyorsa, kimlerin arasında yaşıyorsa, kıyâmette de, onlarla berâber haşrolunacaktır...

Niyetsiz hiçbir şey olmaz. Herhangi bir kimse, levhalara bakmadan otobanlara yanlış girse, ömür boyunca da gitse, bir yere varamaz ve arzu ettiği yerin yanından bile geçemez...

Dünyada iken aldanan, âhirette kazanır, aldatan ise kaybeder. Mazlum olan kazanır, zâlim olan kaybeder. Gözyaşı döken kazanır, ağlatan ise kaybeder. Dünyada aldanan, âhirette sevinir...

Allahü teâlâdan ümit kesmek imânı giderir. Onun için Rabbimizin mağfiretinden daima ümitli olmalıyız. İnsan olarak hepimizin günahı çok, tövbemiz ise bozuktur. Hatta çoğu zaman, tövbe etmeyi bile unutuyoruz...

İnsan, ölümü özüne sevdirmelidir. Çünkü ölüm; inansa da, inanmasa da insanın başına gelecektir. Bir şey muhakkak olacaksa, onu olmuş bilmeli, ona göre tedbir almalıdır...

Dünyaya gelen her insan, aynı yaşta ve aynı zamanda kalmıyor, devamlı olarak bir yere doğru gidiyor yani ömrü tükeniyor. Bu yolculukta, binilen vasıtadan, vakti saati gelenler iniyor ve dünyaya yeni gelenler de biniyor...

Bir Müslümanın ayıbını, arkasından söylemenin gıybet, mü'minleri haram işleyici yâni fâsık zannetmenin de, sû-i zan ve bunların da haram olduğunu bilmelidir...

İnsanın başına gelen elem, keder, üzüntü, ayrılık ve bütün musibetler, hep Allahü teâlânın irade ve takdiri ile gelmektedir. O halde Ondan gelen her şeye râzı olmak lâzımdır...

Allahü teâlâya inanmayan, Onun emir ve yasaklarına uymayan kimsenin kalbi, bulanıktır, kirlidir. Bulanık ve kirli kapta, temiz, berrak su bulunmaz. İmân edip, emir ve yasakları yerine getirmedikçe, insanın kalbi temiz olmaz...

İyilik eden, elbette iyilik görür. İnsanlara yardım eden, Allahü teâlânın rızâsına ve kulların da duâsına kavuşur. Sonra, birbirlerine yardım eden insanlar arasında çekişme olmaz...

Akıllı kimse, sâdece iyiyi ve kötüyü anlayan değil, iyiyi görünce onu alan ve kötüyü görünce de onu terk edendir. Akıl göz gibi, din ise ışık gibidir. Işık olmazsa göz göremez.

Bir kimse, salihler gibi amel işlese; fakat inkâr edenlerle, fâsıklarla düşüp kalksa, iyi amelleri boşa gider, kıyâmette kötülerle beraber haşrolur...

Allahü teâlâyı tanıyan onu sever. Onu seven de dinin emirlerini yapar. Haramlardan kaçınır. Emir ve yasaklarına riayet etmeden ben Allahı tanıyorum, Onu seviyorum demek yanlış olur...

Dünya, âhirette saâdete kavuşmak için bir binek gibidir. Sevinç yeri değil, ayrılık yeridir. Akıllı kimseler, bu fâni yani geçici olan dünyaya düşkün olmayıp kulluk vazifesini hakkıyla yapanlardır...