Osman Ünlü

Dünyâ harâbdır, nimetleri zehirli, safâları kederlidir. Bedenleri yıpratır, emelleri arttırır, kendini kovalıyandan kaçar ve kendinden kaçanı ise kovalar. Dünyâ bala, içine düşenler ise sineğe benzer. Dünyanın nimetleri geçici ve hâlleri de değişicidir.

Mal, mevki elde etmek, hürmet ve şöhret kazanmak için yapılan ibâdette ihlâs olmaz, riyâ olur. Böyle yapılan ibâdete sevâb ve-rilmez. Bid'at, harâm işleyenlerin ve böyle kimselerle arkadaşlık yapanların kalblerinde, ihlâs kalmaz.

İslâmiyyete uyan âlim, etrâfına ziyâ saçan ışık kaynağı gibidir ve böyle âlimler, insanların en iyileridir. İlmi ile amel etmiyen ve dini, dünya çıkarları için kullananlar ise, insanların en kötüsüdür.

Her şeyin bir vakti, zamanı vardır. O zaman geldiğinde, sebepler devreye girer ve istenen durum hâsıl olur. İnsanlığa hizmet düşüncesi ile çalışarak, faydalı bilgiler ve eserler bırakmış olanlar, başka dinden olsalar bile, ömürlerinin sonunda Allahü teâlânın hidâyetine nâil olmaları umulur.

Hadîs-i şerîfde; (Kur'ân-ı kerîmden kendi aklı ile, kendi düşüncesi ve bilgisi ile ma'nâ çıkaran kâfir olur) buyurulmuştur.

Dünyada bile danışarak hareket edip söz dinleyenler, rahat ve huzurlu olmuşlar, danışmadan, kafasına göre hareket edenler de çeşitli sıkıntılara düşmüşlerdir.

Allahü teâlâ, kullarına verdiği akıl ve düşünme kuvvetinin nasıl kullanılacağını onlara öğretmek, kendi birliğini onlara tanıtmak ve iyi işleri kötü, zararlı işlerden ayırmak için, dünyâya Peygamberler göndermiştir.

Bir kimsenin, işlediği günahlar sebebi ile, Allahü teâlâdan ümidini kesmesi, küfürdür, imânın gitmesine sebep olur. Zira Allahü teâlâ, kullarının günâhlarını affedeceğini bildirmektedir.

Peygamber efendimiz; (Çok namâz kılan, oruç tutan, sadaka veren, fakat dili ile komşularını incitenin gideceği yer Cehennemdir) buyurmuşlardır.

"Allahü teâlânın hükmüne boyun eğmek, nefsin isteklerine zıttır. Nefis bunları istemez. Saâdete kavuşmak, nefsin rızâsını terkedip, Allahü teâlânın rızâsına koşmakla mümkündür."

Komşunun yiyeceği yokken, elindeki yemeği yememelidir. Zîrâ komşunun da, o yemekte hakkı vardır. Her zaman, acabâ komşularımdan yiyecek yemeği olmayan var mıdır diye düşünmelidir.

"Eğer kadere, Allahü teâlânın hükmüne rızâ gösterirseniz şerefli bir hayat yaşarsınız. Yok, imkânsız bir şeyin olmasını ümit ederseniz, ümidinizi, tehlikeli bir şey üzerine binâ etmiş olursunuz"

Peygamber efendimizin şefâat ile hesâptan kurtardığı yetmiş bin kimsenin her birinin şefâatleri ile de, yetmişer bin kişi hesâpsız Cennete gireceklerdir. Bu fazilet, üstünlük de, yalnız Peygamber efendimize mahsustur...

Allahü teâlâ, Muhammed aleyhisselâmın ismini kendi isminin yanına koymuş ve Ona, Habîbim buyurmuştur. Bu ise, üstünlüklerin en üstünüdür...

Evlâda merhamet etmek, sadece onu büyütmek, yemesine, içmesine bakmak, giydirmek değildir. Esas merhamet, onu Cehennem ateşinden korumak, sonsuz saâdete kavuşturmaktır...

İnsanı hayvandan ayıran fark, edeptir. Edep hududa, sınırlara riâyet etmek, o sınırı, aşmamak, taşmamaktır. En büyük edep ise, ilahi hududu muhafaza etmek, gözetmektir...

Allahü teâlâ, kendisine îmân eden kullarına ihsânda bulunarak, işledikleri günâhların karşılığını, dünyâda çeşitli sıkıntı ve dertler vererek affetmektedir.

Abdullah-ı Ensârî hazretleri buyuruyor ki: "Ümidsizlik, küfre götüren bir kapıdır. Allahü teâlânın rahmetinden ümidini kesmek küfürdür."

Bir şeyi öğrenmekten maksat, onu tanımak, bilmek ve böylece ona inanıp amel etmek içindir. Yoksa kuru bilgi yani o bilgi ile inanıp amel etmedikten sonra, insanı felâketten kurtaramaz...

Allahü teâlânın sıfatlarından biri Settârdır, yani günâhları örtücüdür. Müslümânın da din kardeşinin ayıbını, kusûrunu örtmesi lâzımdır...