Özcan Ünlü

Şair, "eğer böyle giderse ben bu oyunda yokum" diyordu ve elini çekiyordu masanın üzerindeki kâğıttan, zihnindeki coşkudan; çünkü, bu oyun onun kurallarına göre oynanmıyordu.

Geçen hafta, bu köşede kaleme aldığım "Yüz yaşında daha genç..." başlıklı yazım üzerine Kültür ve Turizm Bakanlığı Basın ve Halkla İlişkiler Müşaviri V. sayın Şükrü Demiryürek'in gönderdiği "açıklama" metninin bazı bölümlerini sizlerle paylaşmak istiyorum...

Bu yıl, "Sonsuzluk Kervanı"nın (Sonsuzluk Kervanı, istemem azat/ Köleniz olmakmış gerçek hürriyet/ Ölmezi bulmaksa biricik niyet/ Bastığınız yerde ebedi hasat/ onsuz Kervanı, istemem azat) garip yolcusuna hediyeymiş...

Derviş, uzun ve yorucu bir yolculuktan sonra bir köye varır. Orada bulunanlara, kendisine yardım edecek, yemek ve yatacak yer verecek birileri olup olmadığını sorar. Köylüler, Derviş'e, kendilerinin de fakir; evlerinin de ancak kendilerine yetecek kadar olduğunu söylerler ve Şakir diye birinin çiftliğini tarif ederler.

Adem Özbay, ilk romanı "Saraydaki Mesih/ Günahını Arayan Tövbe" (Nokta Yayınları) ile edebiyat "piyasası"ndaki sessiz ve derinden yürüyüşünü sürdürüyor. Çok tirajlı gazeteler ve dergiler, televizyon kanalları ve radyolar belki bir ucu kendilerine de dokunduğu için kitaptan tek satır bile söz etmezken, yayımlanışının üzerinden henüz bir ayı geçmiş olmasına rağmen roman onlarca baskı yaptı bile...

Kurbağa yarışı düzenlenmiş. Hedef, çok yüksek bir kulenin tepesine çıkmakmış. Bir sürü kurbağa da arkadaşlarını seyretmek için toplanmışlar ve sonunda yarış başlamış. Gerçekte seyircilerin hiçbiri yarışmacıların kulenin tepesine çıkabileceğine inanmıyormuş.

Küçük bir zihin yoklaması: Avrupa, 30 yıl ve 100 yıl savaşlarından çok çekti. Birbirini yiyip bitiren Almanya ve Fransa, yukarıdan gelen Anglosakson tehlikesine karşı birleşmek gerektiğini anladı. Ortaya, bugün Avrupa Birliği biçiminde tanımını bulan ve ilk zamanlar AET olarak anılan birliğin temelleri atıldı. Başını Fransa ve Almanya'nın çektiği bu yeni oluşum zamanla bir "Avrupa Projesi" haline gelerek olgunlaştı.

Russel Gough, "Karakteriniz Kaderinizdir" isimli kitabında, "Doğru ve iyi olanı bilmek ile doğru ve iyi olanı yapmak arasındaki en önemli bağlantı, doğru ve iyi olanı yapacak bir karaktere sahip olmaktır" der.

Dil, bir milletin usaresidir. Bu özsuyu milletin damarlarından çektiğiniz anda, dille anlamını bulan hiçbir şeyin varlığından söz edemezsiniz.

Şair dostum Nurullah Genç'in "Bir gün insanlar bizi taşlar kadar anlasa/ Bu çarklar bozbulanık, bu şarkılar devasa.." mısralarıyla söze başlıyor Afyon'dan yazan okuyucum Neriman Karayiğit...

Geçen hafta sonu, medeniyetlerin baş şehirlerinden biri sayılan İznik'te idik; şehrin edebiyat ve özellikle şiir sevdalısı kaymakamı Hüseyin Avcı ile çiçeği burnunda belediye başkanı Kadri Eryılmaz'ın birlikte organize ettiği "Göl Akşamları" kapsamındaki şiir gecesine katılmak üzere...

Sultan II. Abdülhamid, "Zenginliğin sırrı; dikkatli bir muhasebe ve akıllı bir tasarruftur" diyor. İç zenginliklerimizi harekete geçirecek dinamiklerden uzaklaştığımız oranda sefaletin da sınırlarına gelmişiz demektir.

Şiir, Türkiye'nin gündemine gelir mi, gelir; hem de ne gelir!.. Yaklaşık bir aydır Türk şiiri üzerine öyle fırtınalar kopartıldı ki, zavallı şiir, neye uğradığını şaşırdı...

Afyon denince, aklımıza hemen, kaymak, sucuk ve lokum geliyor nedense. Ama pek bilinmiyor ki, bu güzel şehir ve şehri çevreleyen ilçeler/ beldeler, zengin bir kültür ve tarih hazinesinin üzerinde oturuyor.

Kadîm okurlarınız' diye başlıyor bir mesaj ve devam ediyor: "Pompei ve Hedonizm adlı yazınızdan dolayı sizi alkışlıyor, cân-ı gönülden kutluyoruz. Bu azgın, zevk düşkünü insanları, ahlâksız insanları Allah ıslah etsin..."

Etnograf Prof.Dr. Carlo Giardano, milattan önce 79 yılının 24 Ağustos günü, saat 13.00'te zevk ve keyif beldesi Pompei'de yaşanan trajediyi şöyle anlatıyor:

Şehirden çıkınca, büyük bir boşluğa düşmüş gibi hissediyordum kendimi, eskiden. Fakat şimdi, şehir beni dışarıda durmam için kışkırtıyor. Yönümü döndüğüm her köşe başında bir yığın çirkinlikle dikilmiş binaların, insanların ve arabaların arasında çocukluğumun şehrini arıyorum. Yok!

Ordu'dan, doğduğum topraklardan ses veren İsa Yâr dostumuz, "Soruları severim. Eğer 'ağır' olursa" yazıma kendi üslubunca katkı sağlıyor.

Hani, öteden beri aymazlığımıza dair yazıyorum ya... Siz bazen kızıyorsunuz bu yazılar için ve çoğunda, "çok şahsî" buluyorsunuz...

Genç okuyucularım, "kimi veya hangi eserleri okuyalım?" diye soruyor...