Ragıp Karadayı

Gecenin sessizliğinde ve sakinliği içerisinde Hayriye Hanımın sobaya attığı birkaç kozalak ile tezek parçası, yeniden tutuşmuştu.

“Oğul, Hacı Hafız Lütfü Hoca!” diyen müşfik sesini duyduğumda kendimden geçtim. Bütün sıkıntılarımı unuttum...

"Ben içeri girince önce en zor yerden ezber okumamı istedi Müftü. Onlara göre zor sandıkları yerler bile bana kolay geliyordu..."

Heyecanlar, kimi zaman hata yapmamıza sebep olur, kul olduğunu şahsın yüzüne vururdu…

Vakit yaklaştıkça gelenler de çoğalıyordu. Dört kadro için yirmiden fazla kişinin içeri girdiğini saydı Lütfü Hoca.

"Nasıl rahat edebildin mi Lütfü Hocam? Hadi kahvaltıya! İyi doyuralım ki imtihanda muvaffak olasın!.."

Meçhul bir macera daha onu bekliyor olacaktı. Ya Müftü beyin dediği gibi pılısını pırtısını toplayacak, Aha’ya gidip baba evine yerleşecekti.

Müsaade isteyip dilekçeyi götürdüğünde yüzü kızarmış, iki karış yerde, Lütfü Hocaya hiç bakmıyordu Müftü Bey.

"Hoca Efendi, söylediklerini duydum! Tekrar etmene lüzum yok! Ben yazının aslını onlara okumuş, bu hususta toplantı bile yapmıştım..."

"Müracaatlar kapandı. Yarın imtihan var! Bildiğim kadarıyla senin camine beş altı hoca, hafız müracaat etti!.."

Çaylar içildi, istirahat yeri gösterildi, odalarına çekildiler ama uyku uyuyacak ne hâl, ne de mecal kalmıştı!..

"Sen buradan köye gitmeden doğru İd’e ve vakit kaybetmeden de müftülüğe uğra! Tamam mı, anlaşıldı mı?.."

"İlk gittiğim aylarda müezzinlik etmeyi bile tam bilemeyenler, birkaç ay sonra namaz kıldırmaya bile başladılar..."

Sandalyeyi alıp gelmesiyle Esmani Dayı, bir kayanın üstüne çöküyormuş gibi oturuverdi birden. Yorgun olduğu her hâlinden belliydi.

Yalnız Sütpınar’ın sokakları değil evlerinin de boş olduğu, tek tük köyde kalan kadınların kapı önlerinde oturup çorap ördüğü vakitlerdi...

İçeri girdiklerinde yer sofrası tam tekmil hazır misafirleri bekliyordu. Taze lavaş ekmekleri katlanıp katlanıp istif edilmişti.

"Bazen çocuklar, kadınlar orada mum yandığını görmüşler. Tabii kimse inanmıyor onların dediklerine ama..."

​"Ah o günahsız yaşta bana telafisi kabil olmayanın azabını tattıran bu sırlar..."

Kıble istikametinde, tam kayalıkların dibinde bariz bir şekilde birkaç ışığın yandığını görünce donakaldı.

Daha birkaç saat içinde çaresiz dedikleri illetten muzdarip hanımefendi sakinleşince haber köyde çabuk duyuldu.