Rahim Er

Bazılarının temel meselelerinden biri de Türkiye'nin aidiyet fikridir. Bunlar, memleketimizi bir yerlere ait sayar, diğer tarafları görmezden gelirler. Onların görmezden gelmesiyle gerçekler değişmez. Kaç yol ağzındaysanız oradasınız. İnkâr, başını kuma sokmaktır. Basit örneklerle açıklayalım.

Adam, ABD'li sıradan bir senatör. Bu bay senatör, Türkiye'yi kendi sömürgeleri farz etmeli ki Türkiye Cumhuriyeti dışişleri bakanının Suriye seyahatini içine sindirememiş. Arka arkaya sormakta. "Gül, Suriye'ye niye gidiyor? Türkiye yönünü mü değiştirmekte?" Türkçe'de böylesi hezeyanlar karşısında "yok ölünün körü" denir. Bunu kim diyecek?

TRT'den söz etmek 60'lı, 70'li, 80'li yılların mecburiyetiydi. Bizleri özel televizyon kurdurmaya sevk eden saik de bu mecburiyetin eseri. Özel tv'lerin devreye girip yerlerini almasıyla birlikte TRT yavaş yavaş arka plana düştü. Bir ara neredeyse seyredilemez olduysa da tekrar toparlandı. Şu günlerde TRT yine ündemde.

TRT, Yücel Çakmaklı'ya "Kuruluş" filmini çektirmişti. Çakmaklı, bu filminde senaryoya esas olarak Tarık Buğra'nın Osmancık adlı romanını almıştı. Film çok yankı yaptı, çok ses getirdi. Aslında bir tiyatro aktörü olan Cihan Ünal, Turan Oflazoğlu'nun IV. Murad ismindeki tiyatro oyunundan sonra kendini bir kere daha aştı.

Ne garip tesadüf ki yersiz bir gündemle sarsılan 23 Nisan akşamı bir tv kanalında genelev kadınları konuşuyordu. Bir çoğu yüzlerini maskelerle kapatmışlardı. Anlattıkları dehşet vericiydi. Hayat içinde hayatlar var. Köle hayatı yaşamaktaydılar. İçine düştükleri şartlardan kurtulmak istedikleri halde kurtulamıyorlardı.

Mesele, Münevver Arınç'ın başörtüsü değil. Toplum, bunları aşmış durumda. Halkın gündeminde başörtüsü yok. Anne açık, kız örtülü veya iki kız kardeşten biri açık, diğeri kapalı olabiliyor. Başörtüsü çekişmesinin 3 Kasım 2002 tarihinden öncede kaldığı sanılıyordu. Toplumsal barışı yakalamıştık.

Turgut Özal'ın vefat yıldönümünde 3 temel reformun arka arkaya sıralanması bir tesadüf değildir. İsmine ileride "Erdoğan dönemi" denecek yeni bir dönem başlıyor. IMF, şaşkın olmalı. Hükümet dahi tahminin iki katı meblağa ulaştığı için hayret etmekte haklıdır. Vergi barışıyla nisan bereketi yaşanırcasına hazinede 6.5 katrilyon para birikti.

Pazar günü bir kitap fuarına gittik... Fuar PERPA'da. PERPA, Okmeydanı'nda, Darülaceze'nin arkasında devâsâ bir kompleks. Fuarteks firması buranın son derecede şık ve modern bir şekilde dizayn edilmiş teras katını kiraya tutarak fuar merkezi haline getirmiş. Şehrin tam orta yerinde. Oto park problemi yok. Bankacılıktan haberleşmeye kadar her çeşit imkân el altında. Fuar da gayet güzel olmuş. Sanki baharla birlikte kitaplar bu koskocaman teras katında çiçek açmışlar. Sıra sıra yayınevleri. Binlerce tür kitap ve alabildiğine tenzilat.

Şu gün olmuş hâlâ bazı değer ve müesseseleri birbirine rakip gösterme hastalığındayız. Bu hastalık, eski ve kötü günlerin devamı. Açıktan kınanmasa bile dolaylı olarak, telmih yoluyla kınama çağrısı, ihbarlar yapılmakta.

Washington, Ankara'dan 1 tugay dolayında askerle müteahhitlik hizmetleri istemekte. Buna koalisyonun içinde yer aldığımız gibi bir gerekçeyle hal tarzı da bulunmuş. Amerika'yla birlikte kayıtsız şartsız Irak'a saldırmamızı isteyenler şaşkın olmalı. 200 askerli Polonya'nın gerisine düştüğümüz yolundaki sözler de böylece eskiyor.

Eğer derebeylik devrinde değilsek ve eğer dünyada "adalet" denen bir gerçek varsa suçluların hesap vermeleri lazım. Onlar hesap vermeyecekse milletlerarası mahkemelerin hiçbir önemi yok. Demek ki o mahkemeler, diş geçirilen devletler için. Suç ne, suçlu kim?

Eminönü'ndeki Yeni Cami'nin Hünkâr Mahfili yani padişahın namaz kıldığı yerin duvarlarından çalınmış olan İznik Çinileri, 29 Nisan'da bir İngiliz müzayede şirketi tarafından Londra'da haraç-mezat satılacakmış. Paha biçilmez kıymetteki çinilerin kaç tane olduğu meçhul. Aynı gün, Chiries's isimli müzayede şirketinde Hattat Şeyh Hamdullah'ın kaleme aldığı 15. asra ait bir Mushaf-ı şerifle 13. asırdan kalma Konya işi bir çift ceviz kapı kanadı da müzayedeye çıkartılacakmış...

Genelkurmay Başkanımız Sayın Hilmi Özkök'ün konuşması, gündemin aşırı sıcaklığından dolayı yeterince değerlendirilmedi. Ancak tek sebep bu değil. Eğer, ordunun tepe noktasındaki insan, aksini konuşsaydı savaşa rağmen bu sözler, sürmanşetti. Özkök şöyle dedi:

Irak'ı bir diktatörden kurtarma yalanıyla işgal ettikleri yetmiyormuş gibi şimdi de yağmalatmaktalar. Televizyonlarda gördüğünüz sahneler, birer oyun. Onları, işgalciler tezgâhlamakta. Kavşakları tutarak yağmacıların bir müdahaleye maruz kalmadan rahat çalışmasını temin ediyorlar. İsteseler derhal durdururlar. Böylece hem ahlaki çözülmeye yol vermekteler hem de ne kadar haklı olduklarını kafalara yerleştirmeyi planlamaktalar. Irak halkı bu çapulcular değil.

Sadece 80 sene evvel "Irak" diye bir devlet yoktu. Belki bu zoraki yapılandırma faaliyetinde yine olmayacak, en azından bugünkü şekliyle olmayabilir. 80 Sene evvel bu bölgede Bağdat Vilayeti, Basra Vilâyeti, Halep Vilayeti gibi vilâyetler vardı. Kerkük, Musul benzeri yerler de bu vilâyetlere bağlıydı. I. Cihan Harbi'nde o vilâyetleri kaybettik. Bağdatlar, Kerkükler elden çıktı.

Irak halkına hürriyet götüreceği propagandasıyla bu ülkeye giren ABD, çiçeklerle karşılanmadı. Halk anlamıştı Irak işgal ediliyordu. Onun için Kürtler hariç, Hıristiyanlar dahil bütün Iraklılar, ilk ândan itibaren vatanlarını müdafaaya başladılar. Bu keyfiyet, işgalcileri çileden çıkarttı.

ABD'nin şanssızlığı Bill Clinton'dan sonra -Michael Moore'un dediği gibi- kurgulanmış bir seçimle bir adamın Teksas'tan çıkagelip kurgulanmış bir savaşı başlatmasıdır. Her şey senaryo. Onun için Moore, Oscar ödül töreninde "utan başkan biz bu savaşı, istemiyoruz" diye bağırmıştı.

Kendilerine asılsız bir yakıştırmayla Koalisyon Güçleri diyenler, Bağdat'ı da ele geçirseler bir gün çekip gitmeye mecburlar. Bugün onlar, el Tıkrıtî'nin heykellerini deviriyorlar, doğrusu keyifli bir manzara, ama bir gün birileri de onları bu bölgeden devirir. O heykeller, adil şartlarda devrilseydi on binlerce Iraklı orada alkış tutardı.

Plevne kahramanı Gazi Osman Paşa'nın harbi kaybetmesini tarihçiler şöyle naklederler. Osman Paşa, düşman karşısında dayandıkça dayanır. Bir noktadan sonraysa gücü kırılır. Vaziyet tehlikelidir. Diğer birliklerden yardım ister. O birliklerin kumandanları, cephedeki Osman Paşa'ya yardım yollamazlar. Gerekçeleri şudur: "Osman Paşa kazanırsa gider İstanbul'da sadrazam olur." Sonunda harp kaybedilir. Osman Paşa esir, yardımda bulunmayan paşalar mağlup olur, koskoca Osmanlı Avrupa'sı elden çıkar.

"Henüz savaş başlamadı" deniyor. Savaş başlamadığı halde ekranlar, gazete sayfaları bakılamaz halde. Demek ki daha kötü manzaralar ileride. Her savaşta olduğu gibi bunda da ilk mağdurlar yine çocuklar. Onların anneleri. Çünkü askerden çok sivil ölüyor. Kazaen pazar yerleri vuruluyor, yanlışlıkla evler vuruluyor siviller hayatından oluyor. Bu nasıl kazadır, nasıl yanlışlıktır ki üst üste tekrarlanmakta. Kaza mı, yanlışlık mı, göz dağı mı?