Resul İzmirli

İnsanoğlu "doğar, büyür, ölür!.." Bu kadar basit bir cümle aslında bütün hikâye. Ama hangi inançtan, hangi kültürden, hangi sosyal ve ekonomik gruptan olursa olsun, insan öldükten sonra bir şekilde anılmak ister.

Evde ablanızın ve ağabeyinizin okula gidişini gıptayla ve hatta kıskançlıkla izliyorsunuz, sonra büyük bir heyecanla beş yıl sürecek ilkokula başlıyorsunuz, üç yıl da ortaokulda bir şeyler öğreniyorum heyecanıyla bulunuyorsunuz, hormonal dengeniz altüst olduğu ve size "delikanlı" denilmeye başlandığı yıllarda liseye başlıyor ve üç yıl boyunca durmadan çalışıyor, öğretmenlerin size anlattıklarını onlara yeniden anlatmaya çalışarak liseyi bitiyorsunuz,

Bizim takım perşembe akşamları neşeyle bir araya gelir, televizyondaki "İş Dünyamız" programının konuklarıyla gerçekten hoşça vakit geçirir ve bu arada birçok şey öğrenir, tecrübe paylaşırız...

Metiner Sezer yılların ekonomi yazarıdır. Benim gibi, oturduğu yerden ahkâm kesmez. Gezer, görür, konuşur. Yanisi işinin hakkını verir..

Babacığım "Ulukuş'un nasibi ayağına gelir oğlum" derdi. Bugün ne yazayım derken, yazımın konusu kendi ayağı ile geldi, gazetedeki odamda karşıma oturdu.

Bütün olan bitene baktıkça ülkemizin geleceği adına ümitleniyorum. Çünkü şöyle on-on beş yıl geriye doğru bakınca Akdeniz'in kuzeyinde bulunan İspanya, Portekiz, İtalya, Yunanistan'da bizde yaşananların aynıları yaşanmış aşağı yukarı. (Fransa'nın kuzeyi başka bir denize baktığından onu tam Akdeniz ülkesi saymıyorum.

"Satış" deyince aklınıza ne geliyor? "Gözleri pırıl pırıl parlayan, elindeki malı satabilmek için, bitmez tükenmez bir şekilde konuşan, konuşan ve yine konuşan, sonunda müşterinin bu kadar gürültü patırtıya dayanamayıp veya laf kalabalığından malın faydalı olduğuna inanıp "satın almaya" karar verdiği bir "monolog". Hadi diyelim öyle yakışıklı bir sahne değilse bile "çenebaz bir adam" görüntüsü geliyor olmalı zihnimize.

"Bir organizasyonun maruz kalabileceği en önemli tehlike nedir?" diye sorsalar uzun bir liste yapılabilir. Herkes de bu listedeki tehlikelerden birine daha fazla önem verebilir. Bu soruyu kendime sorulmuş kabul ediyor ve cevabını veriyorum:

Bugünlerde İzmir'deyim. Eş dost akraba bayağı hasret gideriyoruz. Bu arada birçok arkadaş yazılarımla ilgili biriktirdiği hislerini ve düşüncelerini ifade ediyorlar. Çoğunlukla da "suya sabuna dokunmadan" bu işi nasıl yapabildiğimi soruyorlar.

Yirminci yüzyıl başlarında yani 1900'lü yıllarda, batıda özellikle yaşlı Avrupa'da çok önemli bir paradigma kayması yaşanıyor.

Hayatımız "Aynı bir Türk filmi" gibi. Altmış yaşını aştım, kendimi bildim bileli şöyle doyasıya ve içten gelerek, ileriye ümitle bakarak sevindiğimi hatırlamıyorum...

Geçen günlerde sevgili Mustafa Selçuk, futbolun artık bir sektör olduğundan, ülke ekonomilerine ve tanıtımlarına önemli katkılar sağladığından bahisle, futbolla -özellikle bendeniz gibi- arası olmayanları barıştırmak istiyordu... Tamam barışalım. Barışalım da, gençlerimizde futbol dışındaki teknik ekonomik, sosyolojik faaliyetler konusunda aynı coşkuyu görememek can sıkıcı gelmiyor mu size de?

Geçen yazımızı "Her yiğidin bir yoğurt yiyişi vardır" atasözüne dayanarak bitirmiştik.

Bugünlerde varsa yoksa futbol ya, "Bendeniz de biraz güncel takılmalıyım" dedim ve kaleme sarıldım... Malum futbol oyunu, yönetim uygulamaları için bazı ipuçları verebiliyor. Yani o kadar da faydasız değil! Bu defa "takım"dan ziyade "lider"e dayalı gözlemler yapmaya çalışıyorum. Henüz tam olarak sonuçları almış değilim ama, teknik direktörlerin davranış tarzlarından bir şeyler çıkardım gibi...

Dün akşam TRT-1'de "Enine Boyuna" programına takıldım. Konu Anayasa Mahkemesi'nin üniversitelere baş örtüsüyle girilmesini yasaklayan kararı ve bu çerçevede Anayasa Mahkemesi'nin durumu ve mevcut krizin çözüm yolları vs... idi.

Bornova, yıl 1963... Ege Üniversitesi Ziraat Fakültesi'nde bir araya geldik onunla.

Mardin'de Kasımiye Medresesinin üstüne çıkıp, Mezopotamya ovasının ufkunda güneş batarken medresenin büyük kubbesinin bir "Kızıl elma"ya döndüğünü seyretti iseniz, Güneydoğu Anadolu Projesinin ne manaya geldiğini daha iyi anlarsınız ya da sadece anlarsınız.

Kimilerinin Amerikan salatası, kimilerinin emperyalist yutturmacası olarak nitelendirdiği "globalisation" yani "küreselleşme", daha açık ifadeyle "ulaşım, haberleşme ve teknolojide meydana gelen akıl almaz gelişmeler sebebiyle dünyanın küçücük bir köy olması" hadisesi bütün yönleriyle iş hayatını etkilemiş durumdadır.

Batılıların yıllardır üzerinde önemle durdukları "takım çalışması" gerçekten başarıda çok etkili oluyor.

Kültür değerlerimiz o kadar zengin ki. Bakın bu zenginlik bana ne dedirtiyor: "Türk insanı mevcut değerlerini on beş yirmi yıl daha muhafaza edebilse, geleceğin en parlak ülkesi olabilir..."