Seçkin Başkan

Cahit Bey gözlerini açtı. İlk önce net olarak algılayamamıştı oğlunun söylediklerini:  - Nasıl harcadın? Oğlum, ne yaptın sen?

Cahit Bey saatine baktı. Gece yarısına yaklaşmıştı. Yaşlı adam bu saatlere kadar pek oturmazdı ama şimdi oğlunu bekliyordu.

Golf kulübünden içeri girdikleri zaman Selim heyecandan ölecek gibiydi.

Ozlem eve girer girmez annesinin meraklı ve endişeli bakan gözleriyle karşılaştı:

Adile Hanım telefonu kapattıktan sonra meraklı bir şekilde kendisine bakan kocasına döndü:

Selim kendisini kuş gibi hafiflemiş hissediyordu. Omuzlarından ağır bir yük kalkmış gibiydi. Çayların parasını ödedi. Cebinden son model bir cep telefonu çıkarttı. Hafif bir gülümseme ile baktı telefona. Bugün Zühal hediye etmişti bu telefonu. Kendisine istediği zaman ulaşabilmek maksadıyla almıştı. Zühal'i aradı duraksamadan. - Alo, canım, benim... Bitti. Hallettim o işi. Kolay oldu. Konuştuk, söyledim başka birisine tutulduğumu. Anlayış gösterdi o da. Artık tamamen seninleyim.

Özlem her zaman olduğu gibi saat altıya doğru çıktı hastaneden. Hafta sonunun stresli saatlerini pazartesi sabahı hastaneye gelir gelmez bir kenara bırakmış, kendisini derslerine ve hastalara vermişti.

Cahit Bey birkaç dakika bekledikten sonra yavaşça divandan kalktı. Terliklerini sürüyerek oğlunun odasının önüne geldi. Kapıyı bir kere tıklattıktan sonra usulca itip başını uzattı:

Selim, Zühal ile birlikte bütün gün çılgın gibi dolaşmıştı. Cahit Beyin emekli maaşını neredeyse bitirmişti. Zühal'in alışkanlıklarına yetişebilmesi mümkün değildi.

Serpil babasına dikkatle baktı: - Ne yani, sözlüsü gelecekti ve Selim evden gitti ha? Nereye gitti peki? Omuzlarını kaldırıp ellerini iki yana açtı Cahit Bey:

Serpil evin kapısını çekinerek çaldı. Adile Hanım mahcup bir tavırla içeri giren kızına sertçe baktı:

Özlem ağlamaklı bir şekilde hızlı adımlarla ilerledi sokak boyunca. Gözleri pınarlarında biriken yaşlardan buğulanmıştı. Kendisini güçlükle tutuyordu.

Özlem saat altıya doğru son rötuşları da yapıp odanın kapısını kapattı. Mis gibi olmuştu Adile Hanımın odası. Eşyalar yerleştirilmiş, her taraf silinip süpürülmüştü. Cahit Bey de Adile Hanım da Özlem de çok yorulmuşlardı. Yaşlı kadın atıldı:

Zühal'in son model arabasına bindikleri zaman Selim yutkundu: - Vay canına! Babanın yanında öleceğim sandım...

Bu konuşmanın ardından ayağa kalkmıştı Haldun Berberoğlu. Heybetli bir görünüşü vardı. Selim kendisini küçücük hissetti adamın karşısında. Tok sesiyle devam etti adam: - Ailenle tanışmak isterim. Kızım, mütevazı bir ailen olduğunu söyledi.

Haldun Bey kahvaltı sofrasından kalktıktan sonra piposunu yakarak salonda dolaşmaya başlamıştı.

Serpil ve Kenan önce büyük bir alışveriş merkezine giderek bir süre dolaştılar. Ardından bir film seçerek sinemaya girdiler.

Özlem, Adile Hanım'ın getirdiği çayı ayağa kalkarak aldı:

Haldun Berberoğlu gür, beyaz saçlı, iri kemikli ve oldukça uzun boylu bir adamdı. Selim kendisini gazetelerden, televizyonlardan tanıyordu.

Selim saatine baktı. Sekize birkaç dakika vardı. Adile Hanımın cuma gecesi eve geldiği zaman ertesi gün Özlem'in geleceğini hatırlatması üzerine hemen bir plan yapmıştı. Genç kızla karşılaşmak istemiyordu. Henüz ona bir açıklama yapacak kadar hazırlıklı hissetmiyordu kendisini. Zühal'e telefon etmiş, cumartesi gününü birlikte geçirmek istediğini söylemişti. Genç kız bunu duyunca kıkırdamıştı: