Ümit Aktan

Galatasaray Kulübü'nün "takati tükenmek üzere olan" başkanı son maçın skoru üzerine bir toplantı yapmaya karar verdi.

Bir kere şunu baştan kabul edelim ki; Quaresma ile iki ayrı takım oluyor Beşiktaş. Onun bir şeyler yapmasını bekleyen ve onun bir şeyler yapmasına güvenen 7-8 kişi ayrı bir takım oluşturuyor, Quaresma ise ayrı bir takım gibi oynuyor.

Schuster gibi adamlar "tarz" adamlardır... Farklıdırlar ve o nedenle hemen ve sürekli olarak yadırganırlar. "Tuhaflık" onlar için normal, normal davranışlar ise tahammül edilemezdir.

Alt taraftaki herkes kazanınca Samet Aybaba ve ekibi "mutlak" kazanmak zorunda çıktı henüz hiçbir konuk takımın kazanamamış olduğu stada. Hem tarihe geçecek, hem de kendini ateşten kurtarmak için iyi bir hamle yapmış olacaktı.

Bu sözcükleri Anadolu'nun ücra bir köşesinde, bir köy kahvesinde kasketini arkaya atmış alnının terini ve işi tarla çapalamaktan arta kalan zamanını köy kahvesinde geçiren bir bilgeden, bir "çarıklı erkan-ı harp" adamından duymuştum.

İlk yarım saatin özeti fizik ve teknik yönden rakibinden hiç de eksiği olmayan Galatasaray'ın bir defa daha "maçı kurtarmaya" çalışan bir takım durumunda nasıl olup da oynamayı becerebildiğidir.

Açalım da felaket tüccarı durumuna düşmeyelim. Galatasaray; bir Eskişehirspor galibiyetiyle kendini "doğru ve pırıltılı" bir yola girmiş farz ederse, kaybı çok büyük olacağı için gerçeklerle yüzleşmeyi erteleyen bir camia durumuna düşüyor.

Maç, kenardan hocanın korkak prensipleri yüzünden "zaferden kaçış" durumuna düşmüş bir oyundur. Her hamlesi takımını mahkûm eden hamledir ve maçı tribünler kazanmaya çalışırken, kulübe kaybetmek için elinden gelen her şeyi yapmıştır.

Ben sahada bir şeyler yapmaya çalışan birkaç delikanlıyı mazur görüyorum. Onların hiç kabahati yok. Kabahat onları bu hale getirenlerde...

Sondan başlayalım. "Ölü soyucular" şimdiden "Kartaltepe" hayalleri kurmaya başladı bile.

Kendine önemli bir viraj olarak seçtiğin bir maça çıkacaksın ve hatalar silsilesine yenilerini ekleyeceksin, sonra da son şampiyonu rakip sahada yenmek için kendini ortaya atacaksın...

Yarışmaların resmen başladığı ilk haftalar bir başkadır. Tiyatronun "premiyer" denilen ilk gecesi gibidir.

Kendi iç sahanın en tarihi maçlarından birine çıkarken, biraz zorunluluktan, biraz da seçenek olmamasından dolayı pas değil, güce kuvvete dayalı bir takım kurmak zorunda kalacaksın...

Galatasaray'ın içinde bulunduğu kaos ortamından oyuncuları uzat tutup böyle zorlu bir deplasmana hazırlamak pek kolay bir iş değildi.

Mevcut Galatasaray yönetiminin içine düştüğü bunalım nedeniyle panik ataklar sergilediğini görmemek için kör olmak gerekir.

Yeni stat, Avrupa'daki emsallerinin çoğundan daha başarılı olmuş, emek verenlere teşekkür, ter dökenlere şükran borçluyuz.

Dün gece bir başkaydı. Öyle topu, rakibi düşünecek halim yoktu. Manchester dönüşü Eric Cantona"nın nasıl çıldırıp polislere saldırdığını, ya da 7 bin polisle oynanan Juventus maçını düşünüyordum ben. Tromsö maçı, ya da muhteşem Milan ve Real Madrid zaferleri gözümün önüne geliyordu.

Bazı demeçler, bunları kurgulayanlar veya yorumlayanlar, hatta haberleştirenlerin dünyasından "çifte standart" salvoları sunuluyor son günlerde. Esip gürleme ile sevip okşama, aba altından sopa gösterme, minik tehditler şeklinde karşımıza çıkıyor ikinci yarı başlamadan hemen önce.

Ben her şeye rağmen, ateşten gömlek giyen bir adamın yapmak istediklerini anlamaya meyilliyim. Aykut Hoca'dan umudunuz varsa şayet, sabırlı da olmak zorundasınız.

2010'u en başından beri sevmemiştim. 2011 ise beni çekiyor. Bakın neden?