Ümit Aktan

Diyarbakırspor yeni edindiği kimlikle "Samuray Savaşçısı" gibi başladı maça. Beşiktaş maçında da böyle saldırmışlar, ama teknik becerisi daha güçlü olan siyah-beyazlılar Diyarbakır'ı gollerle dizginlemişti. G.Saray'a ise teknik beceriden çok kuvvete dayalı bir oyun sergilemeye meyilli. Bu yüzden daha makûl saldıran Diyarbakırspor'a karşı ortada büyük mücadeleyi pozisyonsuz geçmek durumunda kaldılar.

Artık tadı kaçtı. Olurdu ama bu şekilde de körün gözüne bir de parmak sokmak olmazdı. Sezonun başından bu yana olmakta olanların hangi birini sıralayacağımızı, "bunca hataya mazhar olan" takım bile bilemiyor.

Herkes son iki haftanın Serdar Tatlı'sını konuşurken başladı maç. Oynamazken 1-0 öne geçen G.Saray, oynayamazken 2-0 ediverdi durumu. Antep'i kopardı puandan, kendisini ihtimal sıkıntıdan.

Bizim sporumuz kaosu pek sever. Gerilim ve hakaret ile beslenir, başkalarını aşağılarda görme ile gelişir, bir yolunu bulup taraftarı sömürme ile yeşerir, parayı çarpma yöntemlerine çiçek açar, komisyonlar, avantalar ve mafyalar tarafından yakalarda dolaştırılır ve mis gibi leş kokar!..

Zor şartlarda G.Saray'ın, Aydın ve Ferhat'ı ilk 11'e koyan cesur tavrı bir engel mi, yoksa bir avantaj mı sorusuyla başladı mücadele.

Takımların ismini koyduğunuzda herhangi bir maç gibi görünüyordu. Ama ortaya çıkan G.Saray, hiç de öyle medyanın sıkıntılara gark ettiği bir takım gibi değil, tam aksine iştahlı ve saldırarak oynayan bir takım gibiydi.

Bütün ülkenin beyaza büründüğü birkaç günü televizyona ve yazılı basına fazlasıyla gömülerek yaşadım. Genelde, tüm ülkem gibi "beyaz bir sayfa" açmaya çalışanlar ile beyaz sayfalarda küçük de olsa bir leke oluşturmayı becerenler arasında dolaştım durdum. İşte sizlere kardan adamların, erimeden önceki son durumları...

Adaletin olmadığı yerde adalet yerin altında aranıyorsa ve hala daha bir takımın "lehine" hatalar ile diğerinin "aleyhine" hatalar devam ediyorsa, sporun terminolojisinin değişip irtifa kaybına uğraması da beklenen sonuçtur.

Ne kadar enteresandır ki, Anelka'nın Konya'ya elle attığı golün diyetini yine Konya'da ama G.Saray'a ödettiler. Demek ki, Konya'da elle oynamak serbest. Böylece Ufuk Özerten özür dilediği Konya'ya o pozisyonu telafi ettirdi. Ve G.Saray'ın herkes tarafından görülen bir penaltısını es geçirtti.

Bayramın arefesinde Kanal A'da yaptığım canlı yayına şair ve yazar dostumu, Sunay Akın'ı davet etmiştim. Her zamanki gibi anlattığı şeyler beni fazlasıyla etkiledi. Özellikle bir aşk şiirinden söz etti. İletişiminin temelini bir aşk şiirinin oluşturduğunu anlattı. Bu bir çivi yazısıydı ve Kapadokya Bölgesi'nde bulunmuş bir Hitit tabletiydi. Peşine düştük aşkın şiirine meraklı bir ekip oluşturarak. Yani eşim ve ben. İşte hikayesi...

Futbol Federasyonu seçimi geldi kapıya dayandı. Çeşitli entrikalar, delege avcılığı, açık ve şeffaf görünerek yapılan kulisler, menfaatlerini garanti altına aldıktan sonra blok oyların sahiplerini belirleyenler ve geçmiş yatırımlarının karşılığını almaya hazırlananlar, sırtını hükümete yaslayıp siyasetten uzak olduğunu iddia edenler. Benim oyum olsa ortadan böler ve iki adaya atardım. Ancak ne oyum var, ne de ortadan böldürürler bana. Benim sadece şu kadarcık bir köşem var hayatta...

2000altı başladı. Başlar başlamaz da Kurban kapıya geldi dayandı. Geçim sıkıntısını yana itebilenler hediye derdinden perişan. Futbol federasyonsuz, G.Saray inşaat kooperatifine dönmüş, MHK kendi yaptığı seminere bile inanamıyor. Takımlar Antalya'ya gömülmüş. Transferin ucuzu da hiç çekilmiyor. İkibinaltın diliyorum ikibin altı da... Safım ya... Tutar belki...

Genel Kurul toplanmış. Başkan bir çıkış yolu için onay alacak. Divan başkanlığına Oğuz İmregün'ü öneriyor ve o kadar emin ki, kürsüye bile davet ediyor. Ama ilk darbe geliyor ve başkan Anıl Büyükerol oluveriyor. İkinci darbe oylamada geliyor ve önergeye karşı çıkan sadece iki oy var. Biri Ergün Gürsoy, diğeri Derya Taşdelenler. Canaydın'a, G.Saray zarafeti içinde "Seni istemiyoruz artık" demenin lisecesi..

Kupa gecesinden iki adama özellikle dikkat etmenizi istiyorum. Çünkü ben öyle seyrettim. Biri Ümit Karan... İnanılmaz bir gece yaşadı.

Uzun zamandır Anadolu'ya çıkmamıştım. Meslek hayatının 25 senesini yollarda geçirmiş benim gibi "ruhen TIR şoförü bir adamın", İstanbul'da yani "köhne Bizans" düzeninde ne kadar kirlendiğini varın tahmin edin. Kayseri'de üç gün adeta yıkandım. Kavruk yüzlerin mert selamlarından, gözlerindeki hesapsız bakışın içtenliğinden aslında "materyalist" ortamda neler yitirmiş olduğumu anladım. Bir çayı bile paylaşan, rakip takımı "misafiri" kabul eden "insanlık tarikatı" denilen ortamın müridi oldum tekrar. Bir süreliğine temizim ve bütün spor dünyamı seviyorum tekrar.

Biri uzun zamandır, diğeri son haftalarda hakemden müşteki iki takımda, gözler Yunus Yıldırım'da olacaktı doğal olarak. Ancak ilk düdük, ilk tartışma, hatta hakeme ilk ihtiyaç 14. dakikada duyuldu. Buradan anlaşılan oynamak isteyen, topu bozmayan iki takım vardı sahada. 15 dakika G.Saray'ın rakip kaleye gitmişliği yok, Kayseri'nin ise iki tane atamamışlığı var. Ancak ilk 15'in tabelası 0-1 pozisyonsuz takımın lehine...

Kitap okumak için alınır, CD dinlemek için. Peki niye futbol seyretmek için değil de sadece kazanmak için oynanır. Hem de ne pahasına olursa olsun kazanmak için... O nedenle rakibi ölürse bundan mutluluk çıkartacak bir azgınlık, bir nebze olsun barış bırakmadı bu yarışın içinde.

Bugünkü maç yazım, biraz ağır bir Gerets eleştirisi olacak, ama olmak zorunda artık. Şimdiye kadar hiçbir rakibinin beklemediği hiçbir şey üretememiş olan Eric Gerets'ten Beşiktaş maçında neyi üretmesini bekleyebilirdik ki.

Her Avrupa başarısızlığının ardından Türkiye'de özellikle bir G.Saray maçı gelip F.Bahçe'nin eksilerini ve eksiklerini halının altına süpürmesine yardımcı oluyordu. Bu sefer de öyle oldu ama araya sıkışan Trabzonspor maçı halının ucunu kaldırınca "eline süpürgeyi kapıp koşan" bir kitlenin varlığı açıkça görüldü. Ben uzun zamandır hakemlerin de koştuğunu söylemeye çalışıyordum, şimdi artık herkes ortadaki adaletsizlikten konuşmaya başladı.

G.Saray'ın ilk yarıda bulduğu iki gol tamamen bir tesadüftür. Ne kişisel beceri, ne de takım oyunu. Ankaraspor gibi çapı çok sınırlı bir takımı zorlamadan gelmiştir. İki tane kör nişancıya, penaltı golünden sonra atılan şişirme toplar. Ayrıca beş korner kazanıyorsunuz, beşini de Sabri kesme toplar olarak rakibe kullanıyor ve bunlarla ilgili hiçbir planınız yok.