Ünal Bolat

"Ne yaptım dersiniz? Her çocuğun yaptığını... Gidip anneme sarıldım. Geçti mi dersiniz yüreğimdeki korku ve bilinmez heyecan? Eh işte! Birazcık..."

"Aslında hatıralarım yeni aklıma geliyordu. Hocam tiyatroya da yakın biriydi. 1976 yılında orta son sınıfta 'Bekleyenler' adlı piyeste başrol oynatmıştı..."

"Akıncı Müfrezesi veya Kırklar Anıtı da denir. Modern bir türbe şeklindedir burası. Mermer kaplama bir yapıdır. Mermerler üzerinde kırk şehidin ismi vardır."

"Uyandık ceplerimizi kontrol ettik. Benim cebimde on dolar kadar kalmıştı. Çünkü daha gelirken trene binmeden önce arkadaşıma vermiştim..."

"Baba biz villada oturuyoruz ama burada herkes villada oturuyor. Bizim evin küçücük bir bahçesi var, buradakilerin evlerinin hepsinin bahçeleri kocaman!.."

"Kimi evine koşar, kimi yolunu keser, Mehmet Amcanın; ‘Biz devletten zengin miyiz? Devlete yedirecek paramız yok bizim! Bize oğullarımız bakar' derler..."

"İftardan da çay keyfimden de kendimi menetmedim. Yatsı vaktine doğru yola çıktık. Ver elini Bakırköy Acil... Kaydımızı yaptırdık. Doktorun huzuruna çıktık."

"Referansım hayli sağlamdı. İşe başlayacağımdan emindim. Yalnız, bu iş yerinin kapısı galiba yoktu (!) İçeri yöneldiğim sırada ‘donk' sesiyle irkildim!.. "

"Ben bu arada sürünerek, vahşetten bir iki adım uzaklaştım. Ama şok geçiren bedenimi yönetemez haldeydim. Karnımdaki şiddetli sancı kıvrandırıyordu!.."

"Ölüme ilk defa bu kadar yakın olmuştum. Can vermenin korkusu, hayattan koparılma endişesi ve hiçbir şeyden haberleri olmayan çocuklarım!.."

"Anne-kız, çığlık çığlığa öfkeli ağabeyin elinden dışarıya çıkmaya çalışıyordu. Ben ise şaşkınlığa bürünmüş bir hâlde, hâlâ asansör bekliyordum!.."

"Sınıfta çıt çıkmıyordu. Öğretmenimiz masasına gitti. Kürsüye çıktı. Tam sandalyeye oturacakken, aklına bir şey gelmiş olacak ki sınıfa döndü!.."

"Hayırlı olsun dedik. Tebrik ettik. Çok sürmedi, arkadaşım mahalleden de taşındı. Kendisiyle sarılıp ağlaştık. Ne de olsa yılların verdiği dostluk vardı..."

Bulgarca adı Cherno olan Yeni Pazar'dan sağa sapıp önce annemlerin köyü Mındırağaç'a geldik. Burada ninemleri tanıyan kimseye rastlayamadık.

"Osmanlının dağılmasıyla her biri başka bir ülkecik olan bu coğrafyalarda bu milletin insanına reva görülen zulüm ve eziyeti anlatmaya tarih yetmez..."

"Annem her zaman anlatırdı: Sınırı, eşeğe yüklenmiş heybe içinde geçtik. Heybenin bir gözünde ben, diğer gözünde de erkek kardeşim Ahmet vardı..."

"Her ikisine de hayran kalmıştım. Bir muayenehane açmayı asla düşünmemiş, sadece hastanelerde görev yapmışlar. Son derece mütevazı insanlardı..."

"Tansiyonumu ölçtü ‘Allah Allah' dedi. Tekrar ölçtü ve tekrar ölçtü. ‘Tansiyon yok' dedi. Anneme ‘hemen odasına götür, ben doktor çağırıyorum' dedi!.."

"Sabahlara kadar öksürüyordum. Okula değil doktora gidecek mecalim kalmamıştı. Arkadaşlar ümitsizce benim iyileşeceğim günü bekliyordu..."

"O tenha sokakta ikindi üzeri, yaklaşık 400 metre mesafeyi yürüdüm. İlk olmanın ve yalnız olmanın verdiği değişik bir tedirginlik hissi yaşıyordum..."