Ünal Bolat

"Tabur komutanımız yarbaydı. Manisalıydı. Menderes de Aydınlı olduğu için Başbakan bir jest ile bu 30 Ağustosta terfi eden komutanımızı tebrik etmiş ardından da kibar bir dille arzusunu iletmişti: "Bu caddeyi en geç yarın açık görmek istiyorum."

"Şok olmuştum. Öyle utandım ki arkadaşımdan anlatamam. Sarılıp ayakta bir saat ağlaştık. Dostluğumuza, arkadaşlığımıza, kardeşliğimize... Bana hayatımın unutulmayan dersini vermişti canım arkadaşım..."

"Ah baba... Babamsın... Bir şey demiyorum. Ama bize ve anneme yapmadığın babalık ve kocalık sebebiyle hakkımızı yedin. Bir insan arzu ettiği bir evlilik olmadı diye evdeki hanımı ve ondan doğan çocuklarını yok sayar mı?.."

"Çocukları hep boynu bükük gezerdi. Bir şey olsa, kendilerini koruyup kollayacak babaları olmadığını biliyorlardı. Baba vardı. Ama kendine hayrı olmayan bir adamdı. Annesini döverken onlar da bir köşeye siner ağlardı..."

"Libya'da ülkeyi saran isyan ve kargaşada mağdur olan vatandaşlarımızın sıfır hata ile kurtarılışı mükemmel bir başarıdır. Ama bizim Bektaş'ın dönüşü Libya'dan değil Rusya'dan..."

"Bu seyyid gencin Rusya'dan İstanbul'a gelebilmesi için çareler aradık. Sebeplere yapıştık. Ama her deneme neticesiz kaldı. Biz üzüldükçe O, hep "Huda mihriban" dedi... Yani, "Allah büyüktür." Ona evvela bir pasaport lazımdı. Ama nasıl?"

"Minicik ellerinde okuma kitapları, küçük adımlarıyla hızlı hızlı gidiyorlar. Ama bir değişiklik var havada o gün... Soğumaya mı başlamıştı ne? Dereye yaklaştıklarında sular mı kabarmıştı? Vakit de hayli geç olmuştu..."

"Kazara bir kıvılcım çaksaydı, inanın o Ankara-OSTİM'deki patlama gibi bir patlama da kademede yaşanacak ve havaya uçacaktık. Şimdi ekranlarda ara sıra o eski komutanımızı gördükçe o oksijen tüpü aklıma geliyor, içim bir tuhaf oluyor..."

"Filmlerden mi etkilendi bilemiyoruz? Vicdan azabından kurtulmak için akıllara durgunluk verecek bu plana başvurmuştu. Yakalandığında verdiği ifadede her şeyi ailesine olan vicdan azabından kurtulmak için planladığını söylüyordu..."

"Bir işler uydurarak adamcağızla içeri giriyorlar... Zavallı adam hiçbir şeyden şüphelenmiyor. Ama karşısındaki insan, aslında insana benzeyen bir canavar olmuş. Kendisi bile içindeki o canavar ruhtan habersiz... Çılgınlığın son haddine gelinmiş..."

"Kızın ailesi oğlanın ailesine göre daha yoksul duruyordu. Anne baba çocuklarının vefatına ağlarken aynı zamanda hiç bilmedikleri bir olaydan geç haberdar olmanın da pişmanlığını ve utancını yaşıyordu. Benim kızım böyle gezmelere nasıl gider? Benim kızım nasıl olur da sarhoş olur?"

"Allah beni, kim bilir hangi ağzı dualının sebebiyle korumuştu. Çoluk çocuğumun rızkını ellere kaptırmaktan son anda bir cilve-i Rabbani ile kurtarmıştı. Geçenlerde malını bir Bulgar kadına kaptıran vatandaşı okuyunca bu yaşadıklarım aklıma geldi..."

Onunla, geçirdiğim ağır bir ameliyat sonrası, doktorun önermesi üzerine başladığım sabah yürüyüşlerinde tanışmıştım. Mahallemizin yakınındaki o güzide parkta. O gün de sabah yürüyüşü için çıkmıştım. Şöyle etraftaki güzellikleri ilk defa fark ederek seyrediyordum. Bu esrarengiz temizlik işçisiyle tekrar karşılaştım. Kendisine selam verdim.

"Beş yıl boyunca suçsuzluğumun ispatını bekliyorum. Ama kimse dosyamıza dönüp de bakmıyor bile. Böyle adalet mi olur? Böyle adaletle elbette gerçek suçlular da salıverilir..."

"Daha enteresanı kadıncağızın vefat ettiği gün bebeğin testi çıkmış. Evet, bebek sağlıklı imiş ve hiçbir problemi yokmuş. Bu vesileyle anne adaylarına sesleniyorum. Sakın ola ki ihtimallere göre hamileliğinizi burnunuzdan getirmeyin!.."

"Diyordu ki Ümmü Aba. Aslında bize gelen teşekkür telefonuna biz de ağladık. Allahü teala bize çocuk vermedi. Yakınlarımızın çocuklarını kendi çocuklarımız gibi sahiplendik yetiştirdik. Nicelerinin yardımına koştuk. Ama bu teşekkür gibi içten gelen bir teşekkür almamıştık..."

"Amcamı ziyarete gittiğimiz bir gün, baktım duvarda Türkiye Takvimi. Yaprakları da günü gününe koparılmış. Hanımına, takvimi kimin okuduğunu sordum. "Amcan!" demesin mi!? Nasıl sevindiğimi anlatamam. Daha sonraları o takvim nelere vesile olmuştu bir bilseniz."

"Yaklaşık on yıldır Fransa'dayım. Ben de o olaydan beridir, Fransa'da bile olsam her cuma vakti geldiğinde babamın o sözünü hatırlarım. Her cuma babamın yıllar önce söylediği o pervasız söz aklıma gelir. Burnumun direği sızlar..."

"Adamcağız sözünde samimiydi. Ve her akşam o saatte gider, duruma göre 10, bazen 20 bazen 5, her ne kadar poğaça kalmışsa alır yurda gelirdim... Tabii herkese dağıtılacak kadar olmadığı için samimi olduğum arkadaşlara haber verirdim..."

"Haberlerde okuduk. Avcılar istikametinde, sabahleyin dikkatsiz bir vatandaş metrobüs yoluna girmiş. Aydınlatma lambaları yanmıyormuş. Metrobüs şoförü de yayayı son anda fark etmiş. Etmiş ama duramayıp çarpmış. Vatandaş hayatını kaybetmiş..."