Yılmaz Öztuna

9. Cumhurbaşkanımız Sayın Süleyman Demirel, evvelki gün Ankara Hilton'da bir konuşma yaptı. Türkiye'nin geri kalmışlığının birinci sebebi olarak siyasî istikrarsızlığı gösterdi.

Dün, 20. yüzyıl tarihimize güneş gibi doğan Büyük Atatürk'ün Samsun'a çıkışının 83. yıldönümünü kutladık. Mondros Mütarekesi denen uğursuz anlaşmanın imzasından sonra Mustafa Kemal Paşa'nın imparatorluktaki son görevi, Mareşal Liman Von Sanders Paşa'nın yerine atandığı Yıldırım Orduları Grubu (Filistin cephesini tutan 4, 7 ve 8. ordular) komutanlığı idi, 7. Ordu komutanlığından bu makama gelmişti.

Birleşmiş Milletler Genel Sekreteri Kofi Annan'ın Kıbrıs ziyareti, dış politikamızda haftanın birinci gündem maddesini oluşturdu. Avrupa Birliği tarafından akıl dışı güvenceler verilmiş Klerides'ten ne taviz beklenir? Kıbrıs konusunda çeyrek yüzyılı durgunluk siyasetinin ve geçen zamanın lehimize çalıştığını sanarak geçiren Ankara'dan taviz beklendiği açıktır.

Başbakan Bülent Ecevit, fazla yorulduğu ve dinlenmek istediği gerekçesiyle çekilirse, yeni bir hükûmet kurulacaktır. Muhtemelen gene bugünki 3 parti hükûmeti oluşturulur. Başbakan değişeceği için, bütün bakanlar da değişecektir. Çok eleştirilen, hattâ açıkça alay konusu yapılan bakan sayısı azaltılacaktır (ideali 16 bakandır.) 3 lider bakanlarını seçeceklerdir. Zaten hükûmet programı kaleme alınıp Yüce Meclis'in takdirine sunulacaktır.

Birleşmiş Milletler Genel Sekreteri Kofi Annan bugün Denktaş ve Klerides'le ayrı ayrı görüşecek. Kıbrıs'a 23 yıldır ayak basan, fakat ilk defa Türk tarafını ziyaret eden BM genel sekreteridir. 1979'da Kurt Waldheim da Kıbrıs'a gelmiş, fakat Denktaş'la görüşmemişti.

Doğru politika izliyebilseydik, İspanya, Portekiz, Avusturya, İsveç ve Finlandiya'dan önce, Yunanistan'la aynı zamanda (1981'de) Türkiye, Avrupa Birliği üyesi idi. Üyelik bugünki kadar zor ve karmaşık değildi.

Yıl sonuna doğru Avrupa Birliği'nin Türkiye'ye üyelik müzakerelerine başlama tarihi verip vermiyeceği açıklanacak. Verilirse, kılıçtan keskince ince ve uzun yolun bir yerlerinde bulunduğumuz anlaşılacak. Üçüncü Selim'in, İkinci Mahmud'un, Reşid Paşa'nın, Büyük Atatürk'ün ruhları şâd olacak.

Eski Fransa Cumhurbaşkanı eşi Madam Mitterrand, sonra AB'nin Ankara temsilcisi büyükelçi -aslında bir İngiliz diplomatı olan- Karen Fogg, İsveç dışişleri bakanı Anna Lindh, bu üç hanım, açıkça Kürtçülüğe soyunmuşlardır.

Hafta, Sayın Ecevit'in sıhhati üzerinde yapılan spekülasyonlarla geçti. Her kafadan ayrı ses yükseldi. Özenli yazılar döşendi. Bu sütunda bendeniz hiç temas etmedim. Söylenenler dışında ne yazacaktım ki?

Jacques Chirac (Jak Şirak), yüzde 82 gibi rekor oyla 7 yıl için ikinci defa Fransa cumhurbaşkanı seçildi. 70 yaşındadır. Müddetini tamamlıyacağı 2009 yılında 77 olacak. 29.11.1932 doğumlu Chirac, asrının en parlak politikacılarından biri değerlendirmesiyle Fransa tarihine geçecek. 35 yaşında milletvekili (1967), 39 yaşında bakan (1971), 42 yaşında başbakan oldu.

Koalisyon hükûmetimizin nasıl bozulacağının iki kesin şıkkından birini dün anlattım. İkincisini bugün sunuyorum. Koalisyonun Avrupa Birliği'nin üyelik müzakerelerine başlama tarihi vermemesi ihtimalinden sonraki ikinci kırılma çizgisi, Millî Eğitim Bakanlığı'ndaki icraattır. Türk diline ve tarihine karşı bir eylem, tam bir kültür ihtilâli, Atatürk ve Anayasa eğitim sistemini temelinden ihlâldir.

Koalisyon hükûmetimizin uzun ömrü, alternatifinin münakaşalı olmasına dayanır. Kimse bunu inkâr ve tevil edemez, böyledir. Onun içindir ki, bu sütunda hükûmeti eleştirirken çok dikkatli davranmışızdır.

Dünyanın en kıdemli politikacılarından Nobel Barış ödüllü Yaser Arafat, 5 aylık bir düşman muhasarasından kurtuldu. Aktif siyasete döndü. 5 ay öncesinden daha güçlü, ihtimal daha kalıcı olarak...

Ehliyetsiz ve yetersiz müşavirleri, çevreleri ve Allah'ın belâsı dalkavukları, parti genel başkanlarını çok yanıltmışlardır. İşte size çok çarpıcı birkaç örnek: 1995 seçimlerinde Türkeş'le Çiller, aralarında ittifak yapmak için çok hevesli idiler. Hemen hemen anlaşmışlardı. Çevresi, yüzde 30 oy alacağına Çiller'i inandırdı. Çevrede, Türk milliyetçiliğinden hoşlanmıyanlar da vardı. Doğru Yol Partisi Genel Başkanı, Türkeş'e istediği sayıda milletvekili vermedi.

Irak, sonra İsrail-Filistin konuları, Afganistan'ı âdetâ ikinci plana itti. Ama Afgan gerçeği, olanca karmaşası ile ortadadır. Bu arada Bin Lâdin adı bile artık çok az geçiyor. Unutulmamak için arada bir kaset yayınlıyor. Tabiatiyle Amerikan istihbaratının Bin Lâdin'in yerini bulmaya bütün imkânlarını seferber ederek çalıştığını tahmin, zor değil. Gizlendiği yerin ansızın açılanması, sürpriz gelişme sayılmamalıdır. Böylesine bir kişinin sonuna kadar Amerika'dan saklanması ihtimali hiç yoktur.

Fransa'da -evlere şenlik- ırkçı Mösyö Le Pen'in cumhurbaşkanı seçiminde 2. tura kalması, kendi geçmişinden çok korkan Avrupa'da telâş, Türkiye'de ilgi uyandırdı. 2 turun meziyetleri öğüle öğüle bitirilemiyor. Tek kişi seçiliyorsa, 2 tur faydalıdır.

Geçtiğimiz hafta Filistin meselesi, hiç beklenmedik bir zamanda Türkiye gündeminin alt sıralarına düştü. Zira bir kaset keşfedildi. Ekranlarda yayınlandı. Köşe yazarlarına konu oluşturdu. Savcıları harekete geçirdi. Arkasından bir kaset daha... İnanılması zor, ama gerçek, arkasından üçüncü bir kaset daha, piyasaya sürüldü.

Dünkü yazımda, Anzak Günü ile aynı tarihlere rastlayan, Ermeniler'in soykırım günü diye dünyayı ayağa kaldırmaya uğraştıkları tehcîr olayından bahsetmiştim, devam ediyorum. Tehcîr denen zorunlu göç sırasında, canı yanmış aşiretler, Ermeni göçmen kafilelerine sataşarak öç aldılar. Kafileleri sevk eden az mevcutlu Türk birlikleri, Ermeniler'i tam manasıyle koruyamadılar.

Avustralya'nın ANZAC günü ile Ermeniler'in sözde Soykırım Günü arka arkaya geliyor. Bu münasebetle Avustralya Genel Valisi, resmî ziyaret için Türkiye'dedir. İngiltere Kraliçesi İkinci Elizabeth, Kanada, Yeni Zelanda vs. gibi Avustralya'nın da hükümdarıdır. Onu temsil eden devlet başkanına genel vali deniyor. Avustralya, bir monarşidir.

İngiltere'deki istikrar Fransa'da yoktur. Sebepler çeşitlidir: Fransa monarşi olmadığı için zirvede de politik mücadele vardır. İngiltere'de ihtilal, darbe falan görülmez (bir defa 17. asırda denediler, bir daha tekrarlamadılar). Latin milletleri ve en önemlileri bulunan Fransızlar ise, 1789'da ihtilal ve darbenin öylesine tadına vardılar ki, bir türlü vazgeçemediler.