Abdüllatif Uyan

Be­hâ­ed­dîn-i Bu­hâ­rî kud­di­se sir­ruh haz­ret­le­ri an­la­tı­yor:

Be­hâ­ed­dîn-i Bu­hâ­rî haz­ret­le­ri­nin an­ne­si an­la­tı­yor:

Gâ­zi­an­tep ve­lî­le­rin­den Fet­hul­lah Efen­di, bir gün sev­dik­le­ri­ne; - Kar­deş­le­rim, mü­him olan son­dur. Ya­ni şu an­da­ki hâ­li de­ğil, son ne­fe­sin­de­ki hâ­li mü­him­dir, bu­yur­du.

Be­hâ­ed­dîn-i Bu­hâ­rî kud­di­se sir­ruh, ev­li­yâ-yı ki­râ­mın en bü­yük­le­rin­den­dir. Sey­yid Emîr Kü­lâl haz­ret­le­ri­nin ta­le­be­si­dir ki, ka­rar­mış olan kalb­ler Onun­la ha­yat bul­du.

İmâm-ı Bu­hâ­rî rah­me­tul­la­hi aleyh haz­ret­le­ri­nin il­mi­nin üs­tün­lü­ğü ve dî­ni­nin bü­tün­lü­ğü her ye­re ya­yı­lın­ca, in­san­lar her ta­raf­tan ya­nı­na üşüş­me­ye baş­la­dı.

Mı­sır ev­li­yâ­sın­dan İb­râ­him Ka­bâ­dî haz­ret­le­ri­ne, bir gün bir­kaç sev­di­ği; - Bu ka­dar il­mi na­sıl el­de et­ti­niz. Bu­nu ne­ye borç­lu­su­nuz? di­ye sor­du­lar. - Bir ha­dîs-i şe­rî­fe borç­lu­yum, bu­yur­du.

İmâm-ı Bu­hâ­rî rah­me­tul­la­hi aleyh, he­nüz kü­çük iken ba­ba­sı ve­fât et­ti.

E­fen­di­miz on yaş­la­rın­da i­ken, am­ca­sı Zü­beyr i­le bir ker­va­na ka­tı­lıp, se­fe­re çık­tı­lar.

Ah­med Ye­se­vî haz­ret­le­ri­ne, ba­zı kim­se­ler düş­man­lık bes­li­yor­lar­dı. Onun şöh­re­ti art­tık­ça, on­la­rın da düş­man­lık­la­rı ar­tı­yor­du.

Mu­ham­med Mu­rad-ı Ka­zâ­nî haz­ret­le­ri bir gün has­ta ol­muş evin­de ya­tı­yor­du ki, ka­pı­sı ça­lın­dı. Aç­tı­ğın­da sev­di­ği bir dos­tu­nu gör­dü eşik­te.

Ah­med Ye­se­vî rah­me­tul­la­hi aleyh haz­ret­le­ri, Re­sû­lul­lah Efen­di­mi­zin sal­lal­la­hü aley­hi ve sel­lem her sün­ne­ti­ne riâ­yet eder­di.

Ah­med Ye­se­vî rah­me­tul­la­hi aleyh za­ma­nın­da Mer­ve­zî adın­da meş­hur bir mü­der­ris var­dı ki, bu bü­yük ve­lî­yi sev­mi­yor, hat­tâ kal­bin­de düş­man­lık bes­li­yor­du Ona kar­şı.

Hin­dis­tan ve­lî­le­rin­den Mu­ham­med Maz­har haz­ret­le­ri an­la­tı­yor:

Ah­med Ye­se­vî rah­me­tul­la­hi aleyh, kep­çe-ka­şık îmâl edip, on­la­rı sa­tar, pa­ra­sı­nı ta­le­be­nin ih­ti­yaç­la­rı­na kul­la­nır­dı. Yap­tı­ğı kep­çe ve ka­şık­la­rı, ken­di ökü­zü­nün "Hey­be"si­ne dol­du­rup, sa­lar­dı onu çar­şı­ya. Hay­van, her gün pa­zar ye­ri­ne gi­der, do­la­şır, ak­şam­la­rı eve dö­ner­di yi­ne.

Sev­gi­li Efen­di­miz sal­lal­la­hü aley­hi ve sel­lem, he­nüz se­kiz ya­şın­da, am­ca­sı Ebû Tâ­lib'in evin­de ka­lı­yor­du.

Ah­med Nâ­mı­kî Câ­mî kud­di­se sir­ruh, bir gün ev­den çı­kı­yor­du ki, kal­bi­ne; "Git­me, dert­li bir Müs­lü­man sa­na ge­li­yor. Ge­lip se­ni bu­la­maz­sa, üzü­lür" di­ye il­ham olun­du.

Mek­ke-i mü­ker­re­me'de med­fun Mu­ham­med Cân haz­ret­le­ri, bir gün şu­nu an­lat­tı sev­dik­le­ri­ne:

He­rat'ta, Ab­dul­lah Zâ­hid di­ye bi­ri var­dı ki, bay­ram gün­le­ri hâ­riç, her gün oruç tu­tar ve her­kes ta­ra­fın­dan se­vi­lir, sa­yı­lır­dı.

Za­man-ı saa­det­te on ya­şın­da­ki Ab­dul­lah, ba­ba­sı bir harp­te şe­hit olun­ca ye­tim kal­mış­tı. Bu­nun için ke­der­li ve mah­zun­du.

Kay­se­ri'de med­fun Zey­nel'âbi­din Kay­se­râ­nî haz­ret­le­ri an­la­tı­yor: