Abdüllatif Uyan

Elli altmış yaşlarında bir müslüman, bir gün çeşme başında abdest alıyordu ki, Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin, bu ihtiyarın abdest alışını görüp çok üzüldüler.

Zamân-ı saâdette, "Rekâne" adında bir müşrik vardı ki, iri cüsseli bir pehlivandı.

Ömer bin Abdülazîz "rahmetullahi aleyh" halife seçildiği gün, Sâlim bin Abdullah adındaki bir âlime mektup yazıp rica etti:

Ebu Bekr Ensârî hazretlerine bir grup genç geldi bir gün. Selam verip diz çöktüler.

Hâtim-i Esam "rahmetullahi aleyh", bir gün Resûl'ün ravdasına gelip yalvardı: - Yâ ilâhî, Resûlünün hürmetine beni affet.

Enes bin Mâlik "radıyallahü anh anlatıyor: Resulullah Medîne'ye geldiğinde, ben sekiz yaşındaydım. Bir gün, annem bir yerden biraz "un" bulmuş. Komşudan da biraz "süt" alıp, yoğurmuş. Sonra pişirip bana seslendi...

Efendimiz, eshâbının yanına gelseydi, oturan sahabiler ayağa kalkmazlardı.

Amr bin Cemuh Ensârî "radıyallahü anh", bir ayağı özürlü bir sahâbîydi. Yine de kaçırmazdı bir harbi. Uhud'a gidileceği zaman, dört oğlu gelip yalvardı kendisine:

Abdullah bin Dînâr "rahmetullahi aleyh" anlatıyor: Zahidlerden birinin "beşyüz dirhem" borcu vardı birine. Bir türlü ödeyemiyordu. Bu üzüntü içinde yattı bir gece ve Resulullahı gördü rüyasında.

Abdurrahman Arvâsî "rahmetullahi aleyh" anlatıyor: Hak teala Mûsâ Nebî'ye sordu: - Ya Musa, bana yakın olmak ister misin?

Ömer Şirvânî "rahmetullahi aleyh", bir gün Peygamber Efendimizden bahsediyordu. Buyurdu ki: - Server-i alem Efendimiz âlemlere rahmet olarak gelmiştir. O, bütün insanlara, cinlere, meleklere, hatta kurda, kuşa, canlı cansız bütün mevcudata rahmettir.

Bir velî anlatıyor: Kıyamet günü Mîzan kurulur, ameller tartılır. Bir kimsenin günahı ağır gelir. Melekler o kimseyi Cehenneme götürürler ama birden şaşırırlar. Niye mi?

Hazret-i Hasan, hazret-i Hüseyin, ve Abdullah bin Câfer, uzun bir sefere çıkmışlardı. Biraz sonra yorulup mola verdiler. Üçü de acıkmıştı. O yerde bir kadın görüp sordular:

Selâhaddîn Eyyûbî, bir ömrü müddetince islâma hizmet etti. Nihayet "Ölüm hastalığı"na yakalandı.

Vaktiyle bir hükümdar, iki de veziri vardı. Biri iyi kalpliydi. Öteki kötü kalpli ve kıskanç. İyi kalpli olanı;

Râbia-i Adviyye "rahmetullahi aleyha", bir gece, seher vaktine kadar namaz kılıp hasır üzerinde uyuyakaldı. O ara bir hırsız girdi evine.

Bir gün İbrâhim Edhem "rahmetullahi aleyh" sahrâya çıkmıştı. Abdest almak için gitti bir kuyu başına ve sarkıttı kovasını. Geriye çektiğinde çok şaşırdı. Niye mi? Çünkü kova "gümüş"le doluydu. Hemen geri döküp, tekrar daldırdı. Çektiğinde ne görse beğenirsiniz?

Alî bin Ebî Tâlip "radıyallahü anh" vefât edince, namazını kılıp, nurlu kabrine defnettiler. Oğulları hazret-i Hasan ve hazret-i Hüseyin definden dönerken, bir viranelik içinde insan iniltisi duydular. Sesin geldiği tarafa yaklaştıklarında hasta bir kimse ile karşılaştılar. Yaşlı, garip ve fakir biriydi.

Peygamber Efendimiz dâr-ı bekâya intikal edince, Eshab-ı kiram toplanıp, Hazret-i Ebu Bekir'i halife seçtiler. Hem de ittifakla.

Resûlullah Efendimiz, bir gün sordu eshâbına: - Bugün oruçlu olanınız var mı? Hazret-i Ebû Bekir cevap verdi: - Evet yâ Resulallah, ben oruçluyum bugün.