Abdüllatif Uyan

Petrus, Îsâ Nebî'ye, "Sen Allahın oğlusun", Deyince, gadaplandı bu sözüne Petrus'un. Onu azarlıyarak buyurdu: (Git yanımdan, Çünki senin bu sözün hem iftirâ, hem yalan.

Bir gün Îsâ Nebî'ye gelerek havârîler, Dediler: (Ey Rûhullah, gönlümüz şunu diler. Nûh'un gemisindeki insanlardan bir kimse, Dirilip, o gemiden mâlûmât verse bize.)

"İsa aleyhisselâm" bir yeden geçiyordu, Bir kabrin başucunda ağlıyan "kadın" gördü. Niçin ağladığını sorunca o kadına, Dedi: (Kızım öldü de, ağlarım şimdi buna. Kadın böyle deyince, kalkıp namâz kıldı ve, Rabbine duâ edip, yaklaştı o kabire.

İsrâiloğulları, hem Musa Peygamberi, İnkâr etmişler idi, hem de sonrakileri. Şehîd ettiklerinden pek çoklarını hattâ, Râhat ve huzûr yüzü görmediler hayâtta.

"İsa aleyhisselâm" devr-i saâdetinde, Zâlim, mağrûr bir kral var idi "Nusaybin"de. Cibrîl, İsa Nebî'ye bir vahiy getirdi ki: (Îmâna dâvet eyle o kibirli melîki.) Yâkub, Tevmân ve Şem'ûn adlı üç havârî'ye, Emredip İsa Nebî, gönderdi o beldeye.

Bir gün "İsa Nebî"ye gelerek havârîler (Duâ et, gökten bize sofra insin) dediler Hiç de İsa Nebî'ye hoş gelmedi bu fakat, Buyurdu ki: (Bu işte, nedir gâye ve maksat? Şüphe mi edersiniz Allahın kudretinden?

"İsa aleyhisselâm" bu dünyâya gelince, Gökte, büyük bir "Yıldız" doğmuş idi o gece. İran Şâhı, sorunca kâhinlerden bu işi, Dediler ki: (Doğmuştur bugün büyük bir kişi.) Şâh, onlardan aldığı bu cevâp üzerine, Elçiler irsâl etti dünyânın her yerine.

Geldi benî İsrâil, "Beyt-i Lahm"a ve lâkin, Gördüler, bir çocuk var kucağında "Meryem"in. Ve hemen sordular ki: (Ey Meryem, ne bu çocuk? Çirkin bir iş mi yaptın sen yoksa, söyle çabuk?

"İsa aleyhisselâm" dünyâya geldiğinde, Fazlalaştı elemi hazreti "Meryem"in de. Zîrâ o düşündü ki: "Yahudîler bu sefer, Eskisinden daha çok iftirâlar ederler.

"Cebrâil" bu müjdeyi ona verdi ve hemen, Yakasına üfürüp, çıkıp gitti o yerden. "Meryem", Hak teâlânın emri ve kudretiyle, Hâmile oldu "hazreti İsa"ya böylelikle.

"Meryem" sütten kesilip, bir miktâr büyüyünce, Yâni kalkıp oturur bir duruma gelince, Zekeriyyâ Peygamber, sırf onun için, özel, Beyt içinde, bir "Oda" yaptırdı gâyet güzel.

Benî İsrâil için gelen en son Nebîdir, Yeni bir din getiren "Ülül'azm" Peygamberdir. Sâir Nebîler gibi, o dahî "İnsan" idi, Rabbimiz, kendisini "Babasız" halkeyledi.

O, Benî İrâil'e, Hakk'ın bir Peygamberi, Güzellik ve cemâlde yok idi bir benzeri. "Yahya aleyhisselâm" gelir gelmez dünyâya, Melekler, kendisini çıkardılar semâya.

Benî İsrâil için gelen Hakk'ın Nebîsi, "Süleymân" Peygambere dayanır sülâlesi. Hep Mescid-i Aksâda vakit geçiriyordu, Allahü teâlâya ibâdet ediyordu.

"Uzeyr aleyhisselâm", dirilen merkebine, Binerek, geldi yine Kudüs vilâyetine. Eski mahallesinin, tahmîn edip yerini, Bir sokağa girerek, durdurdu merkebini.

Kendisi ya "Peygamber", yâhut da "Velî" bir zât, Zîrâ Nebîliğine, Kur'ânda yok sarâhat. İsrâil oğulları, ilâhî emirlere, Göz yumup, uymayınca birçok Peygamberlere,

"Danyal aleyhisselâm", buyurdu ki o anda: (O gece, büyük bir "Put" görmüş idin rü'yânda. Altın, gümüş ve bakır, demir ve kerpiç ile, Yapılan o heykele bakarken sevinç ile, O anda, gökyüzünden büyük bir "Taş" düşerek Toz hâline getirdi, ona çarpıp ezerek.

İsrâiloğulları, önceden gönderilen, Bir nice Peygamberi dinlemediklerinden, Musallat kıldı Allah, onlara zâlimleri, İstîlâya uğradı, birden memleketleri.

"Süleyman Peygamber" ki, hükmederken dünyâya, Allah'tan utanarak, ederdi O'ndan hayâ. Bu kadar dünyâlığa sâhib iken, O yine, Alçak gönüllülüğü, şiar etti kendine.

Süleyman Peygamberin mektûbuna cevâben, Kıymetli hediyeler gönderdi "Belkıs" hemen. Gelip hediyeleri arz edince elçiler, Aslâ kabûl etmeyip, vermedi hiçbir değer.