Abdüllatif Uyan

Melek-ül-mevt, bir defâ girdi "insan" şekline, Geldi "İdrîs Nebî"nin, bir gün ziyâretine. Girip, sohbet eyledi O'nun ile evinde, Lâkin geri dururdu, yemek vakitlerinde.

"İdrîs aleyhisselâm", kavmine kendi bizzât, Hikmetli sözler ile, ederdi hep nasîhat. Bir kere buyurdu ki: (Akıllıysa bir kimse, Hakâret gözü ile bakmaz o, hiç kimseye.

Ne zaman ki Hâbil'i, Kâbil öldürdüğünde, Çok üzüldü babası, gelip de gördüğünde. Tesellî etmek için, Rabbimiz Onu bizzât, Sonradan kendisine, ihsân etti bir evlât.

Kâbil, nefsine uyup, karşı geldi babaya, Ve hattâ âsî oldu, Allahü teâlâya. İçindeki o haset, düşmanlık ve kin ile, (Seni öldüreceğim) dedi gidip Hâbil'e. O da, (Niçin?) deyince, dedi ki Ona Kâbil: (Seni fazla seviyor, babam, bana mukâbil.

"Âdem aleyhisselâm" ve "Havvâ vâlidemiz", Evlenip, çocukları oluyordu hep ikiz. Onlar da oluyordu biri kız, biri erkek, Sâdece istisnâen, "Şît Nebî" doğmuştu tek. İlk doğan, "Kâbil" ile, Onun kız kardeşiydi, İkincisi, "Hâbil" ve Onun ikiz eşiydi.

Rivâyet edilir ki, Âdem aleyhisselâm, Bu dünyâdaki yaşı, "beşyüz" olmuştu ki tam, Hak teâlâ, Cibrîl'i gönderip kendisine, Peygamber yaptı O'nu, evlâdı üzerine.

"Âdem aleyhisselâm", zelle'si sebebiyle, Ağladı üçyüz sene, affolmak gâyesiyle. Dedi ki: (Yâ ilâhî, evlâdımın içinden, Öyle bir peygamberi yaratacaktın ki sen, Şâyet sâdır olursa, benden bir küçük zelle, Affedecektin beni, O'nun şefâatiyle.

Allah, Âdem Nebî'ye buyurdu ki sonra hem: (Seni, toprak ve sudan, kim yarattı yâ Âdem?) Cevâbında dedi ki: (Sen yarattın ilâhî.) Buyurdu ki: (Öyleyse, secde et bana haydi.)

"Âdem aleyhisselâm", yasak olan meyveden, "Unutarak" yiyince, çıkarıldı Cennetten. Öyle çok ağladı ki Âdem Nebî o zaman, Taşlar bile yarıldı, O'nun ağlamasından.

"Âdem aleyhisselâm", Cennete girdiğinde, Üzüm, incir ve hurma yedi ilk günlerinde. Çok sevdi, çok beğendi Cennet meyvelerini, Dolaşmağa başladı, saray ve köşklerini.

Hak teâlâ "Âdem"e, her eşyânın adını, Öğretti birer birer, hem de sıfatlarını. Ayrıca, her san'atı bildirdi O'na yine, Ve bütün ilimleri, ilhâm etti kalbine.

Önceden "Azâzil"di, İblîs'in asıl adı, Cinlerin babasıdır, "ateş"ten yaratıldı. Ateşin, "nûr" kısmından yaratıldı melekler, "Duman" kısmından ise, halk olundu cinnîler.

Vaktâ ki rûh bedene, girer girmez, o sâat, "Dimâğ"a te'sîr edip, önce o buldu hayât. Yayıldı daha sonra, el, kol ve bacağına, Her nereye gittiyse, kavuştu o yer câna.

Allah, "Âdem Nebî"nin kalıbına rûh ve cân, Vererek, diriltmeği murâd ettiği zaman, Rûh, bedeni "cânsız" ve "karanlık yer" görünce, İçeriye girmeyi, istemedi ilk önce.

Allah, "Âdem Nebî"nin toprağını, o zaman, Çeşitli safhalardan geçirip yaptı "İnsan". Emretti, o toprağa "Hava" koydu Cebrâil, "Ateş" ilâve etti, daha sonra Mîkâil.

Emretti Hak teâlâ, "Cebrâil"e bir zaman: (Yâ Cebrâil, bir miktâr toprak al, getir Arz'dan.) "Cibrîl", yere inerek, alacaktı ki toprak, Yer yüzü, feryât figân eyledi ağlıyarak, Dedi ki: (Bu gün benden, hiç toprak alma sakın, İsyân edip, azâba düşerler sonra yârın.

Yer yüzünde "İlk insan" ve hem de "İlk Nebî"dir, Ülül'azm peygamber ve Resûllerin ilkidir. Hiçbir şey yaratmadan âlemde Hak teâlâ, "Habîbinin nûru"nu halk eyledi evvelâ.

Henüz şehzâde iken "Selîm Hân" Trabzon'da, Bir "Safevî devleti" var idi o zamanda. Başında, "Şâh İsmâil" diye bir zâlim vardı, Temiz Müslümânlara, çok eziyet yapardı.

Hemen şeyhül islâm'dan fetvâ alan Selîm Hân, Atını, memluklerin üstüne sürdü o an. Binbeşyüz onaltıda, Osmânlı gâzileri, Üsküdâr'dan kalkarak, yürüdüler ileri.

Uyanınca gördüm ki, terlemişim derinden, Hâlâ kurtulamadım rüyânın tesirinden. Hasan Ağa, bir yandan rüyâyı söylüyordu, Bir yandan da gözünden yaşlar süzülüyordu.