Fuat Bol

Netameli bir coğrafyanın insanlarıyız; bizdeki insan tiplerinin örneklerini dünyanın hiçbir ülkesinde göremezsiniz! Mesela bizdeki muhalefet; özellikle anası, ne ister biliyor musunuz?

Her ihtilal veya darbe öncesinde olduğu gibi; içerideki 'derin' yapı, dışarıdaki iş birlikçileri ile el ele vererek; ülkede kaos çıkarmak, mevcut ve meşru iktidarı alaşağı etmek adına psikolojik savaş başlattı.

Millete rağmen'ciler; hiçbir vakit millete güvenmedi ve onun seçtiklerine itibar etmedi.

Gerçek demokrasiyi hazmedebilecek kıvamda olmadığımız, olamadığımız; Taksim Gezi Parkı olayı bahane edilerek, bir kere daha gözler önüne serildi. Zira, çevre diye yola çıkıldı; neticesinde, insanlar öldürülüp yaralandı ve yurdun muhtelif yerlerindeki çevreler yakılıp yıkılıp tahrip edildi.

Kabe'nin yanına varış; mübarek kalbinin çıkarılıp yıkanması ve tekrar yerine konulması; Cennet'ten indirilen Burak'a binip bir anda Kudüs'e vardılar.

Sevgili okuyucularımın Mi'rac kandillerini kutluyorum. Cenab-ı Hakk'ın hiçbir kuluna ve hatta hiçbir peygamberine nasip etmeyip; yalnızca sevgili Habibine layık gördüğü Mi'rac hadisesinin önemi çok büyüktür.

Önce; hepimizin uymak zorunda olduğumuz ve gereğini yapmak ve yaptırmakla mükellef bulunduğumuz; yürürlükteki anayasanın 58. maddesine bakalım: 'Devlet, gençleri alkol düşkünlüğünden, uyuşturucu maddelerden, kumar ve benzeri alışkanlıklardan korumak için gerekli tedbirleri alır.'

Tarihimizde nice fetihler vardır ancak; çağ kapayıp çağ açan İstanbul'un fethi bir başkadır. Zira bu fetihte bizzat Hazreti Peygamber'in müjdesi vardır. O 'kutlu' müjdeye nail olabilmek için; nice kumandanlar, nice ordularıyla seferber oldu ama, bu 'kutlu fetih' hiçbirisine nasip olmadı, olamadı.

Abdülhakim Arvasi hazretleri ile Eyüb Sultan'da üç-beş saat süren ilk buluşmalarından hiçbir şey hatırlamıyor ve: "...Evet, akşam Eyüb'ün üstüne bir seccade gibi bir hamlede düşmüş sandım.

Hayat, gerçekten hayaldir sevgili okuyucularım. Sevgili Üstad'ımız susalı, otuz yıl olmasına rağmen; sesi, her geçen gün daha gür bir seda ile gönüllerde yankılanmaktadır.

Geçen hafta içinde hem Kemal Kılıçdaroğlu'nu ve hem de Kemal Derviş'i izleme imkânımız oldu. İki Kemal arasındaki fark da böylece ortaya çıkmış oldu.

Aman dikkat!

Geçen gün; bir tıp profesörü dostumla sohbet ediyorduk. Konu, hükümetin açılım politikalarına ve Türk-Kürt meselesine geldi.

Dünya haritasına bir bakın sevgili okuyucularım; nerelerde kan ve gözyaşı var ve nerelerde sükûnet hüküm sürmektedir? Sürekli olarak kan ve gözyaşının aktığı yerler İslam coğrafyasıdır. Sebebi açık; dünyanın enerji kaynakları bu coğrafyada bulunuyor ve bu kaynaklar İslam ülkelerine fazla görülüyor.

Türkiye demokrasisi, sorumsuz muhalefetle ma'lüldür. İnkâr edici, karalayıcı, yıkıcı muhalefet, bizde CHP'nin eseridir.

Bir toplum, utanılan bir anayasa ile idare edilebilir mi? Hem utanıp, hem idare edilmek nasıl bir şey oluyor derseniz; bunu, Türkiye toplumuna bakıp pekâlâ görebilirsiniz! Görmesine görebilirsiniz ama; aynı durumu başkasına izahta çok zorlanırsınız. Öyle ya; mademki utanıyorsunuz; neden değiştirmeyip de bu utançla yaşıyorsunuz diye sormazlar mı adama?!.

Tabela partisi kalmak! -2-

Ülkemizde siyaset,çok netameli bir süreçten geçiyor. Dört partili parlamentoda iki parti (AK Parti ile BDP), bu süreci desteklerken; diğer iki parti ise (CHP ile MHP), karşı çıkıyor. Gerçi, CHP, katılıp katılmama konusunda; başından beri yalpa yapıp durdu ama; sonunda, ulusalcıların dediği oldu ve ana muhalefet partisi de sürecin karşısında pozisyon aldı. Her bir siyasi parti; kuruluşuna uygun tarzda hareket ederek, kökleri üzerinde durdu.

Memlekette 12 Eylül İhtilali yapılmış; gerekçe de akmakta olan kardeş kanıydı. Sayısız aşırı uçlar cabası olarak; ülke insanı, siyasi partiler adı altında dört ana parçaya bölünmüş; en basit bir cumhurbaşkanlığı seçimlerinde bile bir araya gelemiyorlardı.

Bir Özal vardı diyeler... -1-