Kemal Belgin

Bizim gazetede Çarşamba günleri bir köşem var. 3 hafta önceden başlayarak, her hafta iddialı bir şekilde Beşiktaş'ın doğru oyun formülünü bulduğunu, ancak bu doğrular içinde bazı yanlışları bulunduğunu ve bunların düzeltilmesi gerektiğini belirtmiştim.

Şampiyonlar Ligi mağduru ve de yorgunu F.Bahçe, bu olumsuz şartlar altında sahasında kolay bir rakip, Antalyaspor'u buldu. Rakip o kadar kolaydı ki; Hüseyin Kalpar'ın hangi akla hizmet edip, Saffet ve Selahattin gibi iki emekliyi F.Bahçe maçına koyduğunu anlamak mümkün değildi.

G.Saray Şampiyonlar Ligi'ne müdavim olduktan bu yana karşısında en zor rakip olarak Nantes'ı buldu. Gerçekten de Fransız takımı mükemmel fizik gücü, mükemmel saha yerleşimi ve kendi yarı alanında yaptığı amansız presle G.Saray'ın bütün oyun planına sürekli biçimde çokmak soktu. G.Saray, tandemindeki yeni kuruluşla pas yaparak rakibinin orta sahadan bir adam daha çözmesini hep boşuna bekledi.

G.Saray'da ustalar ve eskiler ne kadar gitmiş de olsalar, kadro akılcı transferle yeniden çok alternatifli kullanılmaya uygun bir hale geldi. Dün akşam Göztepe karşısında Lucescu'nun 3-5-2 ile oynaması hariç, G.Saray'ın eksiği ve yanlışı yoktu.

Moldova maçının gruptaki oluşumu etkilemeyeceği mâlumdu. Bu maçın bir önemi vardı, o da, genel klasmanda yer korumak ve belki de bir dahaki grup kura çekimlerine seri başı olarak girebilmekti. Ama, Moldova gibi bir rakip karşısında ve de öneminin büyük bir bölümünü kaybetmiş bir maçta 3-5-2 oynatmak Şenol hocaya yakışmadı.

Fenerbahçe'nin çok konuşan ama iyi üretim yapamayan teknik direktörü bu defa da Milli Takım'dan sonra bir kulüp takımında aynı ifadeleri kullandı: "İçimizdeki rakipleri de yendik..." Vay be! Acaba bunlar kim? Hadi geçen sefer Hıncal Uluç üstlenmişti.

F.Bahçe ard arda aldığı mağlubiyetlerden sonra, futbol oynamasını sadece 15 metrekarelik alanda algılayan Denizlispor gibi bir rakip bulup, yaralarına pansuman yaptı.

Takım kadroları elimize ulaştığında bir hayli umutlanmıştım, F.Bahçe adına... Ağır tank Ümit yedek kulübesine çekilmişti. Galiba, F.Bahçe 4 'lü savunma ile oynayacaktı, kağıt üzerinde böyle görünüyordu.

Bu satırların yazarı, Beşiktaş medyasının ve de trübünlerinin Süleyman Seba ve onun yarınlara büyük umutla sürdüğü Briegel'e "Bunak ve stajyer" yakıştırması yaptığı günlerde, tek başına karşı çıkmış ve macera aramanın kötü sonu hazırlayacağını yazmıştı.

F.Bahçe'nin İstanbulspor'a kaybettiği oyundan sonra, taraftarınca yuhalanan, teknik direktörünce de altın makasa giren Ceyhun, nasıl kalitede bir oyuncu olduğunu her iki unsura da sanıyorum dün gece, "Futboldan anlama" dersi verdi.

Milli Takım Teknik Direktörü Şenol Güneş, İsveç mağlubiyetinden sonra benim hiç uygun görmediğim bir tavırla af diledi. Daha sonra da inzivaya çekilircesine evine kapandı. Futbolda böyle bir mantaliteye yer yoktur.

Milli Takım, Yeşilköy'den havalanmış, tam Tokyo'ya inmek üzereyken, savunma muhalefetiyle geri dönüp, biletini Kasım için ayırttı. Kasım'da karşımıza çıkacak baraj rakibi kim olursa olsun, bu defa Japonya'nın başşehrine gideceğimize yürekten inanıyorum.

Beşiktaş, saha teröristi Nouma'dan, G.Saray da raşitik Jardel'den büyük uğraşlar sonucu kurtuldular. Demek ki bu iki futbolcu da öylesine defolu idi ki, alıcı bulunana kadar aylar geçti. Bir musibet, bin nasihattan evladır derler ya, ne de doğruymuş. Rengi daha koyu siyah olanı, koca Beşiktaş kulübünü en büyük gücü taraftarıyla karşı karşıya bıraktı. Rengi daha açık siyah olanı da koca bir Avrupa şampiyonunun sistemini köreltmenin yanı sıra, o sistemin temel taşlarını yarım sağlam haline getirdi. Neyse ders alındıysa ne âlâ...

Çok enteresan... G.Saraylı dostların büyük bir kısmı bu sezon heyecan, keyif ve iddia olarak önlerine kendi takımlarından bir mönü yerine, bizden çoook uzaklardan bir başka lüks tarife koymuşlar. Bayramoğlu'nun koyu G.Saraylısı Turgay "Ben bu sezon Fatim Terim'li Milan'a kilitlendim.

F.Bahçe'yle Ankaragücü'nün bu haftaki buluşması Süper Lig'in ilk baba maçı olarak yorumlanmıştı. Ama gelin görün ki; sahada iki maçta 14 gol atmış bir Ankaragücü vardi ki, dünyanın hiçbir takımında eşine rastlanmayacak garip bir savunma kurgusu içindeydi.

F.Bahçe Şampiyonlar Ligi'ne çıkış yolunda bana göre kendi torbasındaki en kolay rakiplerden birini seçmişti. Çünkü G.Rangers'in sadece ismi kalmış, bünyesine de Avrupa'da ya da dünya haritasının bir başka bölgesinde emekliliğine yaklaşanlar dolmuştu. Böyle bir rakip karşısında F.Bahçe ilk maçtaki oyun planı ve tertibiyle rövanşa çıkma akıllılığını gösterdi.

Bakıyorum da, Galatasaray'daki erozyonun üzerine, hem de son beş yıl içinde bu kulübümüzün yönetiminde yer almış olanlar daha da fazla gidiyorlar. Ayıptır! Şayet Galatasaray bugün, belki de hiçbir kulübümüzün tarihte bile hiç yakalanmadığı, bir ekonomik kriz yaşıyorsa bunda Süren'in koltuğa ilk oturduğu günden bu yana kader birliği yapmışların da payı vardır.

F.Bahçe'nin bu sezona girilirken geniş kadrosunu kullanılabilirse avantaj, ama mavi boncuk anlayışı ile çar-çur edilirse dezavantaj olacağını gerek bu sütunlarda, gerekse de Kanal 7'deki 91. Dakika programında vurgulamıştım.

Türkiye'de yazmaya başladığım ilk günlerden beri başta sevgili müdürümüz Sadık Söztutan, mutfağın lezzet ustası Mazlum, üzerinde hakkım olduğunu her zaman teslim eden orta kuşağın kral gazetecisi Hasan Sarıçiçek, "İlla da bir köşeye, haftalık da olsa, kurul" diye deyimi uygunsa, başımın etini yediler. Ben de kaçtım doğrusu...

Glasgow'dan övgü alan futbol ve mücadeleci bir takım niteliği ile dönen F.Bahçe, ligdeki ilk oyununda karşısında en fazla erozyona uğramış Samsunspor'u buldu. İlhan, Tümer ve Ali'nin uzun bir süreden beri sırtladığı Samsunspor, F.Bahçe'ye çok çabuk teslim olacaktı. Beklenen buydu ama karşımıza savunmasında çabuk organize olan, orta alanından ayağa toplar ya da koşu yollarına paslarla çıkan Samsunspor, üç defa büyük kaleci Rüştü'ye takıldı.