Ragıp Karadayı

"Senin atın, sahibini güldüren cinsten oğul. Dün neler yaşadın ki durmadan beni meşgul ettin?"

"Oğul Hacı Hafız Lütfü Hoca, nerelerde kaldın? Çay kaynaya kaynaya bir hâl oldu..."

Kuş cıvıltılarına karışan toprak ve çimen kokuları her tarafı dolduruyordu...

​Vedalaşıp köyden çıkınca yepyeni bir güne daha merhaba diyordu Lütfü Hoca... Şimdi Sütpınar’dı hedefi...

Herkes pürdikkat dinlerken, Lütfü Hoca’nın mevzuyu değiştirmek istemesine şaşıranlardan biri de kardeşi Osman’dı.

"Biz, onları sıradan bir köylü, marangoz, taş ustası, demirci var sanırız karşımızda. Oysa onlar, dibi görünmeyen bir derya ana…"

Alvarlı Efe, Hasan Baba yan yana durmuşlar; “Hadi Hacı Hafız Lütfü Hoca seni dinliyoruz…” deyip bekliyorlar…

"Ay oğul o kâğıt parçası geldiğinden beri yoruldum duâ ede ede! Gözlerimde yaş kalmadı ağlaya ağlaya!"

Ardında bir dul eş, üç oğlan, iki kız bırakıp ahiret seferine çıkmıştı. Nuriye kızı lohusa iken vefat etmişti Aha’da...

​Celâl Atakul Efendiyle tatlı atışmalar, şakalaşmalar köye kadar devam etti...

"Cahil olmayan mı var Celâl Efendi? İnsan yüz meseleden birini bilse de, doksan dokuzunu bilemiyor..."

Atın üzerindeyken çelik teli, epey zorlayarak yukarı kaldırdı. Başını iyice eğip ağır ağır altından geçti...

İlk viraja gelmeden at “zınk” diye duruverdi. Eyerin kaşından tam ve sağlam tutmasaydı az daha tepetaklak düşüverecekti.

Mahkeme günü pek yorgun, uykusuz ve hâlsiz düşmüştü Lütfü Hoca. Ata binip de Koçkans’a gitmeye cesaret edemedi.

Hâkim, kaçan kızı oğlanı, babasını, muhtarı, âzâları hepsini içeri çağırdı. Onlara yemin ettirdi doğru söyleyeceklerine.

Savcı, "Hâkim Bey! Bu adam, en az iki, hatta üç cinayet işlemiş gibi kâtildir! Bunu hafife alamazsınız!" dedi.

"Bu söylediklerime 'Yalan söylüyorsun! Hayır olmadı, yanlış...' diyebilecek misin Lütfü Karadayı?"

Mahkeme salonu olarak kullanılan yere geldiğinde jandarmalar isim yazıyorlardı. Bayağı da kalabalık vardı.

Çok sevdiği tarçın, karanfil, karabiber karışımlı kokulu çayı dudaklarına götürürken ilk defa elinin titrediğini hissetti.

​Yaşadıklarını tek tek hayal etti, durdu. “Vefasız yalan dünya! Azgın nefsim! İkisi de pek merhametsiz düşman!” diye söylendi.