Ragıp Karadayı

​Köyün en sağlam hafızı, kaç sene imamlık yapmış adam, Elifbâ’dan başlatılıyordu. Bu nasıl ağırıma gitmişti.

​Hayatının en mühim kırılma noktalarından biri bu şekilde başlamış İstanbul’un Davutpaşa Cami-i şerifinde…

​Zimmet Hafız; Davutpaşa Kur’ân Kursunun kapısı önünde; selvi gibi dikilen adam silüetine dikkat kesildi!

​Gayriihtiyari birkaç billurdan damlacık akıverdi Haydarpaşa Garı’nın soğuk mermerlerine...

​Birkaç gün sonra Kuddusi kardeşimin vefat ettiğini görünce sevincim yarıda kaldı.

"Çok kısa zamanda istediklerini aldım geldim. Nenem, kabakların saplarını kesip çıkardı..."

​Eylül ayında köyün üstünden son sıcak dalgaları geçiyordu. Her tarafta yine hummalı çalışma var.

​Bir gün sabah erkenden kalktım; anacığımın yanına koştum, pek kederliydi. Sessizce ağlıyordu.

​Hayat bütün hızıyla devam ederken çocuk aklım fikrim hep babacığımdaydı...

​Anacığımdan beklediğim tepkiyi alamayınca; yakındaki bir taşın üstüne çöküverdim.

​ “Üzülmeyin burası ecdat yurdu, öz ata, dede toprağınız, hakiki yuvanız. Köyünüze hoş geldiniz…”

Nereden gelip nereye gidiyorlarsa, karı-koca olduğunu tahmin ettiğim bir aile de gözenin başında mola verdi...

​"Bu şerefli mesleğin bütün inceliklerini öğrenip sağ salim dönmeni bekleyeceğim Hoca!.."

​"Bu iş başka Hayriye Hanım! Çok farklı! Kendimle mukayese ettim; okuduklarımdan utandım..."

"Hoca Efendi, sen böyle değildin! Ne oldu? Allah’ını seversen anlat da biz de bilelim!.. Keyfin de yok! Hasta mısın?"

​Çok zor şartlarda askerlik yapıp terhis olduktan sonra Dönertaş köyüne gelmiş ve orada evlenmişti...

​Alvarlı Efe, Kehtikli Hasan Baba hocalarının verdiği derslerini yapar, erkenden camisine gider, cemaati beklerdi.

​Herkes uykudayken, bir ben bir de semadaki yıldızlar nöbetteydik, yıldızlar dünyayı bekledi, bense yalnız sizin uyanmanızı...

Akan suyu bıçakla kesmek nasıl imkânsızsa sizi kelimelerle anlatmak da o kadar kolay değil...

“Yıldızlar kadar arkadaşın olacağına, alaca karanlıkta ay gibi parlayan bir dostun olsun yeter”