Rahim Er

Bir Osman Bölükbaşı artık yok, bir Adnan Menderes yok, hatta bir Süleyman Demirel bile 'yok'. Bunlar ve onlarla birlikte nesildaşları, Türkçe'yi güzel kullanırlardı. Demirel, bir dönem üstelik tam da zirvedeyken Türkçe'sini bozduysa da sonradan tekrar toparlamıştır.

Hukukta "kanuna karşı hile" diye bir mefhum vardır. Her şey şeklen doğru gibi görünse de esasta niyet bozuktur. Onun gibi şimdi de "seçime karşı hile" diyebileceğimiz bir yeni gelişme konuşulmakta. Aslında yeni de değil, bir zamandır söylenip duruyordu. Şimdilerde yoğunluk kazandı.

İsmet İnönü'yü sayamayız. O, önceki nesildendi. Zaten 70'li yıllar, son faslı olmuştu. 70'li yıllara damgasını vuran 4 liderdir. Süleyman Demirel, Bülent Ecevit, Necmettin Erbakan, Alparslan Türkeş.

Bir gerçek hayat var, ağır, zor, sabır isteyen... dizlerde derman bırakmayan dünya. Bir de kurtarıcıların dünyası. Siyasetçiler, hep kurtarıcı. Laf bol, proje kıt. Gerçek hayatla münasebetleri kopuk. Kendilerine bir dünya kurmuşlar. Medyası, zenginler kulübü ve politikacısıyla bu dünya dar, kendine mahsus ve gerçeklerden uzak.

Parlamentoya girme ihtimali olan partilere aday akını var. Bazı eskiler elenecek ve o koskoca adamlar hiç aynaya bakmadan "küskün" olacaklar. Bazı yeniler seçilecek. Üç-beş en eskiyse yeniden koltuklarına kavuşacaklar.

Kimsenin elinde sihirli değnek yok. Artık birinin diğerinden fazlaca farkı da kalmadı. 4 Kasım sabahı apayrı bir Türkiye'ye uyanamayabiliriz. Şu ân ülke bir cihan harbinden çıkmış gibi. Vatandaş öylesine mustarip. Orta sınıf çok büyük kayıp verdi. Verilen o kayıplarla yoksullar şimdi daha kalabalık. Üniversite bitirenlerin kahir ekseriyeti işsiz. Esnaf, işadamı kan ağlıyor. Maaşlar ödenemiyor. Primler yatırılamıyor.

Bütün bu çekişmelerin, kavga-gürültünün temelindeki sebep, fakirliktir. Bir avuç zengine mukabil fakir ülkeyiz. Parası olan devletlerle, onlara bağlı beynelmilel kuruluşlar, fakir ülkeleri ve bu meyanda Türkiye'yi diledikleri gibi dizayn edebilmekteler.

Kemal Derviş, bir tarihlerde YDH/Yeni Demokrasi Hareketi'nde siyasete girmiş, başarısız olmuş ve ABD'ye göçmüş bir eski siyasetçidir. YDH, genel başkanlığını Cem Boyner'in yaptığı bir partiydi. Şimdilerde Cem Uzan'ın siyasete soyunduğu gibi '90'larda da Cem Boyner aynı işi yapmıştı. Herhalde insanların isimleriyle meslekleri arasında bir münasebet var.

Ali Müfit Gürtuna'yı eskiden beri tanırız. Hep güler yüzlü, kibar ve sabırlı bir insandır. İstanbul efendisi olmak İstanbul'da doğmakla alakalı değil. Bu şehrin kültürünü hazmetmeye bağlı. Dostumuzun eski partisinden sonra bir partiye girmemesi iyi olmuştur. Böylece İstanbul'a hizmeti politik kıskançlıklar tehlikesinden uzak tuttu..

Hangi partinin seçimi kazanacağı konuşuluyor. Baraj, ittifak, merkez yoklaması ön seçim ve benzeri laflar. Gına geldi. Gün 24 saat bozuk plak gibi aynı cızırtılı nakarat.. Tipik bir üçüncü dünyalılık.

Bir zaman sonra sokağa çıkıp "Kemal Derviş kimdi?" diye sorduğunuzda geniş halk kitleleri, isabetli cevap vermekte zorlanacaklardır. Hele hangi bakanlıkta görev yaptığını öğrenmek isterseniz muhatabınız iyiden iyiye şaşıracaktır. Bu durum, iyi bir teknisyenin her zaman iyi bir siyasetçi olamadığına son delildir.

Bir seçim, piyasaların pasif kayıpları da hesaba katılırsa neredeyse yarım katrilyona mal olmakta. Diğer taraftan bütün hesap-kitap, ihtimal ve tedbirler anket gruplarının tahminleri üzerine bina ediliyor. O halde seçime ne gerek var? Madem ki seçimleri bire bir doğru tahmin edebilen anket şirketlerine sahibiz öyleyse onlar, hakim teminatıyla seçim tahminleri yapsınlar, en fazla puan alan parti iktidara gelsin. Biz de böylece dünyada bir devrime imza atarak oy yerine puanı ikame etmiş olalım.

Şu günlerde aradığınız bir çok isme ulaşamadığınızdan eminiz. Yalnızca tanımadığınız kimselere veya makam sahiplerine değil, bazı dostlarınıza ulaşamıyorsunuz. Bazı sekreteryalar profesyonel yalan söyleme merkezleri haline getirilmiş.

İznik'i görmüş müydünüz? İki hafta evveline kadar biz de görmemiştik. Bursa'nın bu ilçesine onarıma muhtaç bir yolla gidiliyor. Bursa, Yalova, Adapazarı gibi merkezlere yakın. Şirin dağlarla güzelim İznik gölü arasında ve yeşillikler içinde tarihi bir mekân. İznik'e bir kaç saatliğine de olsa çini hasretiyle gitmiştik.

Bütün zamanlarda Türkler için en büyük tehlike Hıristiyanlaşmaktır. Böyle bir tehlike var mı? Var. Üstelik son senelerde artarak devam ediyor. Şunu kat'i bir gerçek olarak zihinlerden çıkartmamalı. Asırlar boyu, millet olarak kalabilmişsek, bu başarıyı en evvel dinimize borçluyuz. Müthiş değişimler yaşanmakta.

Şu günler, Amerika'nın Hiroşima'ya atom bombası atmasının 57. yıldönümü. Bir bomba ve ölen 220 bin kişi. Ölen hayvanat, ölen nebatat ve ölen insanlık. Hiroşima katliamını başka zamanlarda başka devletlere yapılan taarruzlar takip etti. '92'de Irak vuruldu.

AK Parti'nin elinde silah yok. Kimseyi tehditle sempatizan yapmıyor. Buna rağmen anketlerde birinci parti. O yüzden bazı siyasiler, bazı medya telaşta. Hatta adı geçen partinin tek başına iktidar olabileceğinden bile ciddi ciddi ürkmekteler. Artık Avrupa Birliği'ne girmek için şu kadar fedakârlık yapmış bir memlekette başka türlü tedbirler alınamayacağına göre ittifaklar, güç birliği arayışları, Fransız modelleri konuşuluyor...

Bakan Kemal Derviş, bir idealin peşinde, kendi de-yimiyle liberal solu birleştirmek istiyor. Manzaraya bakılırsa birleşmesini arzu ettikleri, CHP, YTP, DTP. İki husus dikkat çekmekte, bi-rincisi DSP yok. İkincisi de M. Ali Bayar'ın DTP'sinin de aynı çatı altına alınmak is-tenmesi.

Türk siyasetinin olgun kişiliklerin toplandığı gruplara ihtiyacı var. Bunun sağlanabilmesi için de karizmalardan, hırslardan, kişisel menfaatlerden, egolardan sıyrılmak gerekir.

Herkes bir bekleyiş halinde. Üzüntü ve kaygı yok ama hareket de yok. "Üzüntü yok" dediysek toptan ve külliyen yok demek istemiyoruz. Enflasyon, geçim derdi, işsizlik, borç ödeyememek gibi yığınla dert var. Ve bu dertler kronikleşme yolunda. En kötü haberse gençlik cephesinden. Gençler tahminlerin ötesinde yılgınlık içindeler.