Seçkin Başkan

Avukat Rahmi Bey ayakta karşıladı Nermin'i. Genç kadın heyecan içinde olanı biteni anlattı.

Müberra Hanım sevinçle oturduğu yerden fırladı. Kapının diğer tarafında kendisi salondan çıktıktan sonra anne ve babasının neler konuştuklarını duymak için kulağını kapıya dayayan Nermin de duymuştu olanları.

Müberra Hanım içini çekti: - Tahmin etmiştim. Demekle yetindi. Arif Sıtkı Bey ise düşünceliydi. Hizmetçi kıza Nermin'i çağırmasını söyledi. Az sonra suratı asık, öfkeyle soluyan kadın içeri girdi:

Nermin sinirli bir şekilde haykırıyordu salonun ortasında: - Gelmiş benden hesap soruyor, bütün her şeyin benim üzerime yapılmasını hazmedememiş tabii, mahkemeye vereceğim hepinizi diye bağırıyor. Böyle utanmazlık görmedim ben!

Bitmek bilmeyen saatler birbiri ardına geçmeye başlamıştı.

Nermin kardeşinin son cümlesi karşısında telaşlı bir kızgınlıkla bir çığlık daha attı: - Utanmaz, hiçbir şey yapamazsın, bir daha bu eve geldiğini görmeyeceğim senin. Demek mahkemeye vereceksin ha? İşte sen busun, defol, defol çabuk!

On beş dakika sonra Ömer olanı biteni öğrenmişti Refik Beyden. Çok üzgündü genç adam. Refik Bey onun gözlerinin dolduğunu gördü:

Ömer masasının başına geçer geçmez sekreter kız uzattı kafasını kapıdan: - Ömer Bey, müşteriler geldi. Bazı özel siparişleri varmış. Desen konusunda siz yardımcı olacakmışsınız. Fuat Bey öyle söyledi.

O gece Arif Bey hiç uyumadı. Yatak odasındaki koltuklara oturmuştu. Üzerinde robdöşambrı vardı. Bahçeyi seyrediyordu karanlıkta. Müberra Hanım yatağından kalkıp onun yanına geldi:

Müberra Hanım olanı biteni dinlerken yan gözle kızını süzüyordu. İçinde bir tedirginlik vardı. Nermin evladıydı, canıydı ciğeriydi ama hiçbir zaman güven vermemişti yaşlı kadına. Boynunu büktü neden sonra:

Akşam mesaisi bittiği zaman bütün işlerini yeni bitirmişlerdi. Şirkete geri dönmüşler Arif Bey hemen sekreterine kahve yapmasını söylemişti. Nermin hayatından son derece memnun bir şekilde bakıyordu çevresine.

Nermin olanları dikkatle dinliyordu. İnanılmaz bir şey gerçekleştiği için heyecan içindeydi. Eğer kendisini tutmasa sevinçten çığlıklar atacak, çocuklar gibi bütün konağı zıplayarak dolaşacaktı. Bu muhteşem sevinci belli etmemek için dudaklarını ısırdı:

O gece Arif Sıtkı Bey ve muhasebecisi gece geç vakitlere kadar hesaplara baktılar. Durum gerçekten vahimdi.

Arif Sıtkı Bey şirketin muhasebecisinin kendisini görmek istemesi üzerine ceketini yerine astı. Oysa bir an önce eve gitmeyi düşünüyordu. Yorulmuştu. Sekreterinin telefonu gelince ister istemez kabul etmişti muhasebeciyi. Kapı çalınınca tok sesiyle seslendi:

Kadim, Arif Beyle karşılaşmasından ne kızına ne de Ömer'e bahsetmedi. Biliyordu ki ikisi de tepki verebilirdi. Yaşlı adamla gidip konuşmasını gurur meselesi olarak değerlendirmelerinden korkuyordu... Günler hızla geçiyor ve Arzu'nun karnı gittikçe büyüyordu.

Müberra Hanım yatak odasının kapısını kapatır kapatmaz âdeta koşarak kocasının yanına geldi. Kısık bir sesle: - Şimdi anlat Arif Bey, torunum oluyor ha? Ömer'imin çocuğu olacak ha?

Müberra Hanım telaşla kocasına baktı. Onda bir fevkaladelik olduğunu içeri girer girmez anlamıştı. Nermin elinde televizyon kumandası, koltuklardan birine yayılmış, kucağında bir tabak dolusu kabak çekirdeği ile televizyon izliyordu. Arif Sıtkı Bey salonun orta yerinde durdu ve hafifçe öksürdü: - Sizlere bir haberim var! Hepiniz çok sevineceksiniz...

İki adam sahilde bir çay bahçesinde oturmuşlardı. Arif Bey dede olacağını öğrendiğinden beri oldukça keyifli görünüyordu.

Hamilelik Arzu'ya yakışmıştı. Gün geçtikçe kilo alıyor, yanaklarına gelen renk genç kadını daha da güzel gösteriyordu.

Ömer doktorun söylediklerini ilk etapta kavrayamamış olacak ki hâlâ saf bir şekilde kadının yüzüne bakıyordu. İlk uyanan Kadim Efendi oldu: