Seçkin Başkan

Münevver Hanım bir ara kendi odasına girdi. Yüklükteki yastıkların altından siyah bez bir çanta çıkardı. Evinin bütçesini yaptıktan sonra arada bir artırdığı birkaç kuruşu acil ihtiyaçlar için kaldırıp bu çantanın içine koyuyordu...

Ağarmış saçları, kırışmış cildine rağmen hâlâ güzel kadındı Münevver Hanım. Ancak, yaşı ilerledikçe herkeste olduğu gibi o da fiziksel çöküntüler yaşamıştı... Yorgundu... Yıllar yıpratmıştı kadıncağızı...

Asuman Hanım derin bir nefes aldı. Rahatlamıştı. Kazasız belasız atlatmışlardı bu işi. Eğer ters bir zamanına rastlasaydı kendisi de nasibini alacağını çok iyi biliyordu. Çok geçmeden Zeynep geldi yanlarına. Gülümseyerek yaklaştı..

Kerim Bey arkasına yaslandı. Kahve fincanındaki son yudumu da içip sehpanın üzerine bıraktı. Yüzü gergindi. Her zamanki gibi kaşları çatıktı. Bu sırada Zeynep'in sesi duyuldu içeriden. Asuman Hanım telaşla baktı ağabeyine!

Kerim Beyin kızı için beslediği idealler Zeynep'in sahip olduğu hayat görüşüne pek uymuyordu. O daha serbest, daha lakayt bir hayat yaşamak istiyordu. Kerim Bey ise asla böyle bir şeye izin vermezdi...

Zeynep, halasının yanağına okkalı bir öpücük kondurdu ve ekledi: "Nasılsın bakalım Asuman Sultan? Bugün yine çok güzelsin..." Asuman Hanım bu iltifattan memnun olmuş, ne diyeceğini şaşırmıştı!..

Esra, annesiyle dertleşiyordu: "Sizin iyi niyetinizi kötüye kullandık anne!.. İçinde bulunduğumuz yalan ve geçici duyguların esiri olduk. Çok ağır ödedik bedelini anne. Çok ağır ödedik. Hepimiz birden ödedik!"

Esra heyecanla kalktı ayağa. Ağlamaklıydı. Yüreğinin atışları göğsünü acıtıyordu adeta. Bir kat yukarı çıktılar. Etrafta dolaşan yaşlılar vardı. Müdür bey dipteki odalardan birinin kapısını açtı ve gülerek seslendi içeriye!..

Esra, o geceyi uykusuz geçirdi... Heyecandan hiçbir şey düşünemiyordu. Annesini çok özlemişti ve ondan başka kimsenin kalmadığını biliyor, ona sahip çıkmak, onu yitirmemek için mücadele ediyordu...

Esra, güveniyordu Zuhal Hanıma. Onun her işi becerdiğini biliyor, tuttuğu her şeyi kopardığına bire bir şahit oluyordu. O geceyi umutlanarak, heyecan içinde geçirdi. Çeşitli hayaller kuruyor, istikbale ait planlar yapıyordu...

Kadın "yarın gelip iş başı yapabilirsin" deyince dünyalar onun olmuştu sanki! Minnetle baktı Esra. Sarılıp ellerini öpmek geliyordu içinden. Ne yapacağını bilemedi. Nasıl sevinildiğini bile unutmuştu artık!

Üç saat içinde dört tane işletme gezmişti Esra. Hepsinden de aldığı cevaplar olumsuzdu. Umutları kaybolmaya başlamıştı. Moralini bozmamak için kendi kendine telkin ediyordu. Hava kararmaya yüz tutmuştu...

Hakan içinde yaşadığı huzursuzluk ve kavganın esiri olmuş gibi anlamsızca bir şeyler mırıldanıyordu. Çıldırmış gibi oldu bir anda. Gözleri yerinden oynamıştı. Odanın içinde deliler gibi dolanıyordu. Esra ürkmüştü onun halinden!

Dilek'in inanılmaz savurganlığı, lükse düşkünlüğü ve aşırı şımarıklığı ile baş edemiyordu Hakan. Robotlaşmış gibiydi. Bütün bu olumsuzlukları görmesine rağmen ağzını açıp bir tek kelime söyleyemiyor, karşı çıkamıyordu...

Hemşirenin cevabıyla bir kez daha yıkılmıştı Esra! Birkaç saat içinde yaşadıkları, bir ömür yaşanabilecek tüm acıların toplamıydı sanki. Çaresizlik bütün hücrelerini sarmıştı. Tam o sırada bir temizlik görevlisi yaklaştı yanına...

Cezaevinden çıktığı zaman ayakları yere basmıyor gibiydi Esra'nın. Ağlamak istiyor ama boğazına çöreklenmiş bir yılan gibi oturan yumruk buna izin vermiyordu. Güçlükle bir taksi çevirdi ve hastanenin adresini verdi...

Dünya o anda başına yıkıldı sanki Esra'nın! Üzerinde yaşadığı gezegeni sırtlamış gibi hissetti kendisini. Eziliyordu artık bu yükün altında. Boğuk bir hıçkırık fırladı boğazından zincirinden kurtulmuş bir mahkum hızıyla!..

Bir omuzla açtı adam kapıyı. Mis gibiydi içerisi. İki üç parça eşya vardı. Mutfakta yiyecek hiçbir şey yoktu naylon torbada duran bir kuru ekmekten başka. Ağlamaklı olmuştu Esra. Yer yarılıp içine girmişti sanki annesi...

Doktor Mümtaz Bey odasına çıkar çıkmaz telefona sarıldı. Bayrampaşa Cezaevi Müdürünün odasını arıyordu. Az sonra karşısına çıkan müdüre durumu anlattı. Cahit Beye haber iletmesini rica etti...

Sabaha kadar yatakta dönüp durdu Esra. Kâbuslar görüyor, olanlardan kendini sorumlu tutuyor, korkunç bir suçluluk duygusu ve vicdan azabıyla inliyordu. Sabah gün ağarmaya yüz tutmuşken açtı gözlerini. Vakit kaybetmek istemiyordu.