Selin Dilmen

Müthiş bir anlatım. Kimi Sevsem Sensin! Bir aşk bundan daha derin nasıl anlatılabilir? Nasıl bundan daha çok sevebilir insan?

Kemal Derviş, 'Böyle giderse iflas ederiz' demiş. Bravo! Sayın bakanı nasıl takdir ediyorum, bilemezsiniz. Acaba bu hale nasıl geldik sanıyor?

Dalgın gözlerimi açık tutmaya çalışarak baktım bugün kitapçı raflarına. Biraz önce hastanede küçük kızımın kızıla yakalandığını öğrenmiştim. Kendimi çaresiz, yetersiz hissediyorken aklıma sığınacak başka bir yer gelmedi.

Yazılmazsa olmaz konular vardır. Fenerbahçe'nin şampiyonluğu da o konulardan... Cumartesi gecesi sabaha kadar süren kutlamalardan fırsat buldukça daldığım uykular bana yetmediyse de hakkımı helal ediyorum.

Kuşlar çıldırmış gibi çığlık çığlığa bağırıyorlar. Biraz öncesine kadar elimi gözüme siper etmiş vaziyette onları izledim.

Yeni bir söz öğrendim. 'On olmaya dokuz ister!' Çok hoş. Çok kısa ve kesin. Arkadaşımın rahmetli babası öfkelenince söylermiş bu sözü. Söylerken de eliyle şöyle bir boşverme işareti yaparmış.

Erkek olsaydım asker olurdum. Yok, bu yeterince çağdaş bir cümle olmadı. Düzeltiyorum. Bilseydim asker olurdum.

Aynı anda hem avare hem de meşgul olunabilir mi? Hem mutlu hem mutsuz? Ya da hem neşeli hem üzgün?

Vatana millete hayırlı olsun, ithal bakanımızın eşi Mrs. Derviş ayağını Türkiye topraklarına bastı. Bu mutlu olay bana bütün dertlerimi unutturdu.Birdenbire hayat daha güzel, gelecek daha olumlu göründü.

Reha Muhtar ve Nilüfer arasında filizlenen aşk hakkında yazmayan köşe yazarı kalmadı. Ben de artık bu konuda fikir beyan etmenin şart olduğunu zannetmeye başladığımdan çok da gerekli olmadığını bildiğim düşüncelerimi çiziktireyim dedim.

Bence yılın cümlesi 'sen kimin adına çalışıyorsun' sorusuydu. Bu cümlenin telif hakkı sayın Enis Öksüz'e ait malumunuz.

Kültür tüketimimizin ne denli içler acısı bir halde olduğunu bir kez daha anladık. Öğrenme içgüdüsünün tamamını televizyon izlemeye endekslemiş bir vatanın evlatları olarak şu durumumuza sabah akşam ağlamamız lazım aslında.

Çoğunlukla yalnızlıktan şikayetçi olmuştur insanoğlu. Fakat başka bir açıdan bakmayı başarabilenler, yalnızlığın duru yüzünü görebilmişlerdir.

Sonlar ve başlangıçlar... İlkler ve sonlar... Cumadan Pazartesiye ne değişti ki aslında? Ama biz Cuma akşamı daha neşeliydik Pazartesi sabahı ise daha asabiyiz.

Gündüz uyumak kadar melankolik bir eylem daha olamaz. Kendinizi yatağınızın içine sakladığınızda ve bütün dünya dışarıda kaldığında hissettiğiniz güvenlik duygusu bağımlılık yapabilecek cinsten.

Geçmiş zaman fotoğrafları bazen üzüyor. Kağıda basılı olanlar değil, hafızaya kazılı olanlar... Ne çok insan, ne çok emek ve ne çok hayal kırıklığı...

Bütün sözcüklerin bittiği dönemler oluyor insanın hayatında. Söylenebilecek o kadar çok şey oluyor ki, hiçbir şey söyleyemiyorsunuz.

Her şeyi abartmakta üstümüze yoktur.Her gece haberlerde hayretten hayrete düşüyorum. Kalabalık bir gazeteci grubu hiç durmadan Kemal Derviş'i izliyor.

Havaalanları... İnsanların telaş içinde bir yerden bir yere koşuşturdukları ayrılma ve kavuşma noktaları... Kahkahanın gözyaşına karıştığı karmaşık duyguların merkezleri... Havaalanları beni hep düşünmeye iter.

'İnsanın neresi ağrıyorsa canı oradadır' derler halk arasında. Bu halk arası da neresiyse? Kim kendini halktan saymayıp bu deyişi üretmiş belli değil.