Selin Dilmen

Nelere canınızı sıktığınıza hiç dikkat ettiniz mi? Olmayacak dertlerle bunalttığınız zihninize acımıyor musunuz hiç?

Dün gidip Swordfish isimli filmi izledim. Malum, film Amerika'da ve İngiltere'de yasaklandı. Belki de bu yasak beni teşvik etti filmi izlemeye. Yasak olan merak edilir, bilinen insan tepkisidir. John Travolta'nın başrolünü üstlendiği film tam bir deli saçması. Aksiyon filmlerini sevmeme rağmen bunu beğenmedim. Matrix'in yapımcılarının imza attığı çalışma hiç şüphesiz pahalıya mal olmuş ama amacına ulaşmamış bir yapım.

Yirmi birinci yüzyıl medeniyetlerin birbirini yok etmeye çalıştığı bir çağ mı olacak? İşte gündemin sorusu bu.

Hayatımda pek az insana ve fikre hayranlık duydum. Genel anlamda kabul gören değerler pek ilgimi çekmez ne hikmetse. Mesela çocukken bile herhangi bir şarkıcıya hayranlık beslemedim.

Amerika'nın uğradığı saldırı bana birtakım gerçekleri hatırlattı. Birincisi insanoğlunun gözünde paradan daha kıymetli hiçbir şeyin olmadığı. Bu çok çirkin ama bir o kadar da reel bir durum. Dikkat ederseniz olayın ilk şoku geçer geçmez bütün dünya, para piyasalarının nasıl etkileneceğini hesaplamaya başladı. Enkaz altında kalanların halleri bir tarafa bırakıldı. Doların yeşili bürüdü gözleri.

Bugün artık hangi gazetenin hangi köşesini açsanız Amerika'nın uğradığı saldırıyla alakalı yazılar okuyacaksınız. Bu durum televizyon kanalları ve özellikle haber bültenleri için de geçerli. Olayın meydana geldiği andan itibaren hep birlikte hayretten hayrete düştük. Afalladık. Yorumlar yaptık ama söylediğimiz her sözün havada asılı kaldığını için için bildik.

Birbirinden kopuk anılar var gözümün önünde. Birinde, babamın elini tutmuş küçük bir kız çocuğuyum. İlkokul birinci sınıfa yeni başlamışım. Annemle babam ayrı oldukları için hafta sonlarını babamın evinde geçiriyorum o yıllarda. Cumartesi sabahı başlayan buluşma Pazar akşamüstü sona eriyor.

Suçlu bulundu! Dünyanın kurulduğu günden bugüne kadar bilumum kadın ve erkekleri mahveden, süründüren aşk hastalığına yol açan sebep ortaya çıktı.

O gece kızımla birlikte oturmuş televizyon seyrediyordum. Uzun zaman önce bıraktığım bir eylemdi bu.

Sonbahar geldi işte. Yapraklar sarımsı yeni kıyafetlerini giydiler bile. Yağmurun ne zaman etrafı ıslatarak parlatacağı belli olmuyor. Şemsiyeler ki benim çok sevdiğim aksesuarlardır; ellerimize geri döndüler.

Rahşan Ecevit, 'bu benim affım değil' demeyi sürdürüyor. Bu onun affı değil! Benim hiç değil. Bu affı üstlenen yok zaten. Sanki kendi kendine ortaya çıkmış gibi davranıyor ilgililer.

Mehmet Ali Erbil'in ani evliliği tartışma başlattı malum. Birdenbire herkesin evlenesi geldi. İşin içindeki romantizm ve aşk kokusu, derinlere itilmiş özlemleri hatırlattı.

Bizim mahallede çok karga var. Bu bir benzetme değil. Hakikaten bildiğiniz kargalardan bahsediyorum. Kuzguni siyah, keskin gagalı, çirkin sesli karga kuşları... Hangi ağaca baksanız kış ayının etkisiyle fakirleşmiş dallarında birkaç karganın oturduğunu görüyorsunuz.

Cuma günkü yazımda kendimce mutlu olmanın şartlarından söz etmiştim. Hatırlarsanız. Bana göre mutlu olabilmenin ilk kuralı boş verebilmek.

Mutluluğun formülü olduğunu iddia ediyorum. Birinci kural; boşvermek. Bunu başarmak çok önemli. Kulağa çalındığı kadar kolay da değil üstelik. Herşeyi ve daha mühimi herkesi boşvereceksiniz. Siz kendinize ve ailenize karşı sorumlusunuz. Aile ilişkilerinde bile belli bir ölçü geçerli olmalı. Başkalarının sizin üzerinizde gereğinden fazla söz sahibi olmalarına izin verirseniz yandınız!

Yıllardır yolumun düşmediği Rumeli Caddesi'ne gittim geçen gün. İstanbul o kadar sık çehre değiştiriyor ki insan anılarından kopuyor. Elinizle bir köşeyi işaret edip çocuğunuza 'şurası bizim küçükken hep alışveriş yaptığımız dükkan' tipi cümleler kuramıyorsunuz. Çünkü hiçbir yer o kadar uzun müddet aynı kalmıyor.

Uzun müddettir beni bu kadar heyecanlandıran bir hareket olmamıştı. Türk Lirasına itibar kampanyasına bütün kalbimle katılıyorum.

Bazı insanların sorunu nedir? Son günlerde kendi kendime en sık sorduğum soru bu. Bunların derdi ne?

Aklı başta tutmak ne zor bir iş! Kafatasımın içinde beynim dönüp duruyor. Sanki vücudumun hareketlerini dışarıdan izler gibiyim. Ağrıyor... Sürekli, biteviye ağrıyor. Bu, illet bir ağrı. Can yakmıyor ama huzur da vermiyor.

Ecevit'lerin nesine hayran olsam acaba diye düşünüp dururken elli altı yıllık evliliklerine takıldı gözüm. Malum dün bütün gazetelerde bu konuyla alakalı haberler vardı. Ecevit çiftinin yanyana ve elele çekilmiş fotoğrafları süslüyordu sayfaları.