Ümit Aktan

Başkan yeni yılımızı özel bir mektupla kutlarken bir cümle kullandı. Diyor ki; "...yeni dönemin ilk yılıdır iki bin on bir..." Sayın Polat'ın çok acılar çektiği bir yılı geride bırakıyoruz. Acısını içine gömmeye çalıştı ama koca bir yıl "asla defnedilemez" acılar içinde tamamlandı. Sıra geldi 2011'in umutlarına...

Bütün bir maçın teknik analize benzer tek sözcüğü son 5 dakika hariç "atanın alacağı" bir maç gibi oynanmasında gizliydi. Bu maçın teknik analizi dünyanın en zor işlerinden biri olsa gerek. Bir büyüğün duvara asılmış eleklerinin içinden elenmiş un toplayıp, ondan lezzetli bir şeyler nasıl yapılabilirdi ki?..

Gerçekten oynatmasına az kaldı Galatasaraylının... Ama yeter... Hakikaten yeter artık...

Çünkü maçın sonu gelirken, Ali Sami Yen şöyle inliyordu: "Ali Sami Yen hakkını helal etmiyor..." Eh; o zaman bu takım da Seyrantepe'yi hak etmiyor... Maçın teknik analizini birkaç cümleye sığdırmak istiyorum.

Bu takımın kadro mühendisliği zaten yanlış yapılıyor 2000'den bu yana.

Maç başlamadan önce Kasımpaşa gibi çabuk adamlarla ve doğru paslarla çıkan bir takıma karşı G.Saray'ın göbeğindeki yeni yapılanmanın problem olacağını düşünüyordum. Göbekteki korku maçın göbeğini kesecekti belki de. Ancak ilk yarı boyunca savunmanın göbeği dengesiz oynamasına rağmen pek gedik verdi diyemem. Neill ve Gökhan birbirine yakışmıştı gibi...

Adam kendini bildik bileli işçiydi. Sabah erken kalktı ve bir gün önce kendisine tebliğ edilmiş olan görevi yerine getirmek için kamyona bindirilecekleri yere doğru yola çıktı.

G.Saray son çeyrek hariç çok daha iyi oynadı. Sarı-kırmızılıların çok iyi oynadığı 80. dakikada en önemli sıkıntısı topu içeri atacak oyuncusunun olmamasıydı.

Bak hocam, şimdi onlarca akıllı zevat ve muharririn taifesi oturduk kara kara düşünüyoruz o taşı nasıl çıkaracağız diye. En akıllı makaleciler, kelam sanatçıları bile senin kuyuya attığın o taşın ardından derin derin düşünüp, bir sonuca varmaya çalışıyor.

Maça bakarsak, "yenebilirdik!" Maçı bırakıp; felsefeye bakarsak, maçtan daha önemli olarak geleceğe dair bir şeyler kazanacağımız bir maçtı.

Galatasaray ne Florya'da, ne Ali Sami Yen'de, ne de futbol aleminin tüm ünitelerinde "sevk ve idare" edilememektedir. Mesele bu kadar basittir... Sondan başlayalım o zaman.

Topu rakibe vermemek, topu rakipten hemen almak, çıkarken top kaybetmemek ve hamle ile değil gerileyerek yani alanı da adam kadar önemseyerek maç kazanılır.

Bir yukarı ligde olması halinde asla düşmeyecek bir takım durumundaki Denizlispor kadrosu rotasyona uğramış, Galatasaray ise eldekilerin en iyisiyle çıkmış elinde kalan son apolet mücadelesine. Elinde sağlam kalmış son "artistik değerleri" sürmüş sahaya ligde hasret kaldığını kupada arıyor.

Uçurtma; insanlık tarihinin en büyük keşfidir... Top denilen meretten sonra... İkisi de "hava" ile ilgilidir. İkisine de bakarken, öyle gerçekleri ıskalarız ki...

Maçın hikâyesi 3 hafta önceden başlar. Göreve gelir gelmez Kadıköy deplasmanını kucağında bulan Hagi, ardından en zor misafirlerden birini Ali Sami Yen'de ağırladı. Daha soluk alamadan ver elini Trabzon...

Geçen trene hülyalı bakışlar atarak seyrettiğimiz ligimiz akıp gidiyor. Biz kendimizi kandırmaktan, oynanan futbola aldanmaktan bıkmıyoruz, kendimizi de bir halt sanıyoruz.

Oyunu analiz etmeye sonundan başlayalım. Serkan Kurtuluş'la başlayan ve Hakan Balta ile süren ve sürekli eksilen G.Saray'a karşılık Mehmet Özdilek, Ali Zitouni'yi ve Djiehoua'yı ekleyerek maçın sonu yaklaştıkça skoru iyice sıkıştırdı.

Rijkaard ne yapmak ve nasıl oynamak istediğini anlatamamış olabilir. Oyuncular iyi anlatılamayan şeyleri yanlış anlamış da olabilir...

Nikolai Gogol'un meşhur "Ölü canlar" adlı eseri zombileri değil öldü sanılanların aslında aslanlar gibi mücadele ettiğini anlatır.

Başkan Polat, açmazların tam göbeğinde bulunuyor... NTV canlı yayınında açıkça söylediği gibi "sonuna kadar" Rijkaard"ın arkasında durmak bir eylemdir ama durması imkânı ortadan kalkmıştır.