Abdüllatif Uyan

İsrâil oğulları, "Sâmirî"nin fendine, Aldanıp, tapınınca buzağı heykeline, "Hârun aleyhisselâm" üzüldü buna gâyet, Bundan vazgeçirmeğe eyledi sa'y-ü gayret. Buyurdu ki: (Ey kavmim, siz aldanıyorsunuz, Hidâyetten ayrılıp, şirke sapıyorsunuz.

Benî İsrâil için gelen bir Peygamberdir, Ve "Hazret-i Mûsâ"nın büyük birâderidir. Ondan, üç yaş büyük ve beyaz, nûr yüzlü idi, Peygamberlik işinde, onun "baş vezîri"ydi.

Vaktâ ki Hak teâlâ, "Zekât"ı eyledi farz, Kârûn kabûl etmeyip, hemen etti îtirâz. Kârûn, adamlarıyla görüşerek bu şeyi, Dedi: (Gidip çağırın, falanca fâhişeyi.)

"Kârûn", zenginliğiyle her gün daha şımarıp, "Mûsâ Peygamber"e de kin güttü haddi aşıp. Düşmanlığı, gün be gün ziyâdeleşiyordu, Servetine güvenip, ona diş biliyordu.

İblîs'in teşvîkiyle, "Kârûn"un, günden güne, "Para kazanma" hırsı, tam yerleşti gönlüne. Kazandıkça, bu hırsı daha da artıyordu, Artık bütün gücünü, bu yolda harcıyordu.

"Kârûn", Mûsâ Nebî'nin ümmetinden biriydi, Ya amcası, yâhut da amcası oğlu idi. Önceden fakîr olup, iyiydi huyu gâyet, "Tevrât"ı güzel okur, çok yapardı ibâdet.

Îmânını açıkça söyleyince bu hâtun, Birden bire şaşırıp, sinirlendi Firavun. Sonra da Âsiye'ye döndü ve dedi şöyle: (Ey Âsiye, son sözün ne ise, onu söyle.

Bu hâtun, Firavun'un zevcesiydi ve lâkin, Çok iyi huylu idi, aksine o kâfirin. Şefkatli, merhametli, yardım severdi fazla, Zulüm ve haksızlığa dayanamazdı asla.

Merhametsiz Firavun, bu zavallı hâtuna, Çok işkence ettirdi, ihtirâsı uğruna. O ise, îmânından hiç tâviz vermiyordu, Sabrediyor ve yine "Allah birdir" diyordu.

Mûsâ aleyhisselâm devrinde yaşıyordu, Firavun'un kızına, dadılık yapıyordu. Allahın birliğine inanmıştı içinden, Lâkin bunu gizlerdi, Firavun'un şerrinden. Kuvetli inanmıştı Allaha hem de gâyet, Ve lâkin gizli gizli yapıyordu ibâdet.

O günlerde, bir vahiy geldi Mûsâ Nebîye, (Mü'minleri alarak, Mısır'dan çık git) diye. Mûsâ aleyhisselâm, toplayıp mü'minleri, Teblîğ etti onlara, Hak'tan gelen bu emri.

Hak teâlâ onlara, yine verdi bir âfât, Eyledi bu sefer de, "Kurbağa"yı musallat. Evleri, avluları kurbağa kaynıyordu, "Bir" tâne öldürseler, "Bin" tâne artıyordu. Yataklarına dahî, dolardı onlar hattâ, Hiç kimse, kurbağadan yatamazdı yatakta.

Firavun, "Mûsâ Nebî"nin birçok mûcizesini, Görse de, inkâr etti yine de kendisini. Mûsâ aleyhisselâm duâ etti Rabbine: (Yâ Rabbî, belâ gönder bu Firavun'un kavmine.) Kabûl etti Rabbimiz onun bu duâsını, Gönderdi bu kavime bir "Tûfân" belâsını.

Meydâna, "Yetmiş iki" sihirbâz gelmişti tam, Firavun'un karşısında, ettiler arzı endâm. Hazreti Mûsâ dahî, kardeşini alarak, Teşrîf etti meydâna, "Âsâ"ya dayanarak.

"Mûsâ Nebî", alarak birâderi "Hârun"u, Gelip îmân etmeğe çağırdı "Firavun"u. Firavun, Mûsâ Nebîye suâl etti: (Sen kimsin?) Dedi: (Peygamberiyim âlemlerin Rabbinin.) Hayretle karşıladı böyle söylemesini, "Tek ilâh" biliyordu zîrâ o kendisini.

Dediler: (Babacığım, sâlih bir kimse vardı, Hâlimize acıyıp, koyunları suladı.) Birine buyurdu ki: (Git çağır onu bana.) Kız, utana sıkıla geldi onun yanına.

Firavun'un sarayında, "Mûsâ aleyhisselâm", Büyüdü, erginleşti, delikanlı oldu tam. Bir gün şehri gezerken, rastladı bir "Kıptî"ye, Eziyyet ediyordu mü'minlerden birine.

Firavun, kucağına oturttu onu, fakat, O, onun sakalını çekip vurdu bir tokat. Bu hareket, fazlaca kızdırdı Firavun'u, İçinden, "Emir verip öldürtmek" geldi onu. Hemen cellâtlarına gönderdi ki bir haber, Derhâl gelip, çocuğu orada öldüreler.

Bu mübârek hâtunu, Firavun böylelikle, "Süt anne" tâyin etti, bir dînar gündelikle. Çocuğunu alarak, dönerken hânesine, "Âsiye hazretleri" dedi ki kendisine: (İstersen bu sarayda emzir onu ey hâtun, Çünki ayrılığına dayanamam ben onun.

"Mûsâ aleyhisselâm" sarayda büyüyordu, Lâkin hiçbir kadının sütünü emmiyordu. Ona, bir "Süt annesi" bulmak arzû ettiler, Bu iş için her yere haberler ilettiler.