Abdüllatif Uyan

Bu köşede, 20 yılı aşkın bir süredir yayınlanmakta olan "Şiirlerle Menkıbeler"i, sizlerin ısrarlı istekleriniz üzerine kitaplaştırmaya karar verdik. Tamamı, 12 kitaptan oluşacak olan "Şiirlerle Menkıbeler" serisinin ilk kitabını, geçtiğimiz aylarda bastırdık.

"Hûd Peygamber", kavmine buyurdu ki: (Ey kavmim! Şu putları bırakıp, Allaha edin tâzim. İmâna gelirseniz, Allah sizi affeder, Bol bol yağmur yağdırıp, bereket ihsân eder.) Hûd Peygamber, bunları söylediği zamanda, Orada bulunurdu hükümdâr "Halecân" da.

"Hûd aleyhisselâm"ı öldürmek gâyesiyle, Mûcize istediler kâfirler bu hîleyle. Lâkin istedikleri yerine gelince tam, Bu sefer, "Delilik"le ettiler onu ithâm. "Hûd Nebî", bu ithâmla gâyet huzûrsuz oldu, O kâfirlere karşı, o gün meydân okudu.

"Üç sene" müddet ile devâm eden "Kuraklık", Sebebiyle, Hûd kavmi perîşân oldu artık. "Hûd Nebî", bakarak bu îkâz-ı ilâhîye, Hep ümîd ediyordu "İmân ederler" diye.

Hûd Peygamber, kavmini eyledi dîne dâvet, Onlar da, etmeyince dâvetine icâbet, İyice anladı ki, bunlar îmân etmezler, "Vâdî-yi Nûh" denilen yere gitti bu sefer.

Hûd aleyhisselâma, ilk önce Âd kavminden, "Cünâbe bin Esam"dı tasdîk ve îmân eden. Amcasının oğluydu, bu zât Hûd peygamberin, Ona, cân-ü gönülden inanıp, oldu mü'min.

"Hûd aleyhisselâm"ın teblîğine, Âdlılar, İnanmayıp ve onu, istihzâya aldılar. Dediler: (Peygambersen eğer ki kavmimize, Rabbine duâ et de, bir cezâ versin bize.

"Hûd peygamber", kavmini, dînine etti dâvet, Lâkin onlar, dâvete etmediler icâbet. Dediler ki: (Sen teksin, biz ise çoğunluğuz, Bir gün ve bir gecede, doğar "Bin" çocuğumuz.

"Hûd Nebî", çok güzeldi insanlar arasında, Habîbullahın nûru, parlıyordu alnında. Daha küçüklüğünde, bir sesler duyuyordu, Gâibden birileri, ona şöyle diyordu:

Âd kavmi insanları, dinden uzaklaştıkça, Hak bildikleri yoldan, ayrıldılar açıkça. Boy ve cüsselerine bakarak aldandılar, Allah'a isyân edip, günâhlara daldılar.

Hûd Nebî, annesine, "Allah birdir" deyince, Kapıldı vâlidesi, bir sürûr ve sevince. Ve hemen bu oğlunun boynuna sarılarak, Dedi ki: (Ey evlâdım, senin yolun doğru, hak.

"Hûd Nebî", Âd kavminin yaşadığı yer olan, Ahkaf denen bölgede, yaşadı uzun zaman. Ve babası Abdullah, görmüştü ki bir rü'yâ, Sırtından "nûr şûlesi", yükseliyor havaya...

"Hûd Nebî", Âd kavminin yaşadığı yer olan, Ahkaf denen bölgede, yaşadı uzun zaman. Ve babası Abdullah, görmüştü ki bir rü'yâ, Sırtından "nûr şûlesi", yükseliyor havaya.

"Nûh Nebî", buğday tenli ve iri yapılıydı, Ve "hazret-i Âdem"i, fizîken andırırdı. İri gözlü ve güzel bir zât idi mükerrem, Sakalları uzunca, geniş omuzluydu hem.

Vaktâ ki tamâmlandı, Nûh Nebî'nin gemisi, Yakınlaştı iyice, o azâbın gelmesi. Nûh peygamber, kavmine dedi ki son olarak; (Beni, size "peygamber" gönderdi cenâb-ı Hak.

Nûh aleyhisselâm'ın, "dokuzyüz elli" sene, Gece gündüz, yılmadan yaptığı dâvetine, İlk defâ îmân eden, o "bir kaç" kişi hâriç, Kavminden îmân eden, bir kimse çıkmadı hiç.

"Nûh aleyhisselâm"ın, etmeyip kavmi îmân, İşkence ederlerdi, kendisine her zaman. Bayılıncaya kadar döverlerdi çok kere, Sonra hasıra sarıp, atarlardı bir yere.

"Hazret-i Nûh", kavmine der idi ki: (Ey kavmim! Beni, Resûl olarak gönderdi size Rabbim. Bu putları bırakıp, uyanın bu gafletten, Vazgeçin bu putlara secde ve ibâdetten.

"Nûh nebî"yi, peygamber edince Cenâb-ı Hak, Tamâmen yoldan çıkıp, azmış idi cümle halk. İçki, kumar ve zinâ, zulüm, hîle, haksızlık, Sarmış idi her yanı, fecî bir ahlâksızlık.

İdrîs aleyhisselâm, göğe çıktıktan sonra, İnsanlar yoldan çıkıp, tapındılar putlara. Hak teâlâ bu kavme, gönderdi "Nûh Nebî"yi, O gelip, insanları "hak yol"a dâvet etti.