Ahmed Doğrusözlü

Muharrem ayı, İslâmî senenin 1. ayı; Muharrem ayının 1. gecesi, Müslümanların yılbaşı gecesi; Muharrem ayının 1. günü de Müslümanların yeni yılının, yânî hicrî yılın 1. günüdür. [Bildiğiniz gibi, 5 gün evvel 1429 hicrî-kamerî yılı bitti ve bugün, 1430 yılının ilk ayı olan Muharrem ayının 5. günüdür.]

İslâmiyet, Müslümânların, îmânlarında ve ibâdetlerinde Müslümân olmayanları taklit etmelerini, onların dînlerinin ve ibâdetlerinin alâmeti olan şeyleri yapmalarını ve kullanmalarını yasak etmiştir.

Şunu hemen belirtelim ki, "Noel" ile "Yılbaşı" farklı farklı şeylerdir. Yeni yılı tebrîk etmekte, hayırlı olmasını temennî etmekte dînen mahzûr yoktur...

Adı "Mu­ham­med", la­ka­bı "Ce­lâ­led­dîn" olan, Ana­do­lu'ya ge­lip yer­leş­ti­ği için, "Rû­mî" di­ye anı­lan; "Efen­di­miz" de­mek olan "Mev­lâ­nâ" sı­fa­tıy­la da meş­hûr olan Haz­ret-i Mev­lâ­nâ, 1207 yı­lın­da Belh şeh­rin­de doğ­du; 1273 yı­lın­da Kon­ya'da ve­fât et­ti.

Bil­di­ği­miz gi­bi, ge­çen se­ne, Haz­ret-i Mev­lâ­nâ'nın do­ğu­mu­nun 800. yıl dö­nü­mü ol­ma­sı mü­nâ­se­be­tiy­le, UNES­CO, 2007 yı­lı­nı, "Mev­lâ­nâ Yı­lı" i'lân et­miş­ti ve O'nun, bir­çok yer­de anıl­ma­sı­na ve ta­nın­ma­sı­na da ve­sî­le ol­muş­tu.

Bayram günleri, günâhların affedildiği, birlik ve berâberlik duygularının pekiştirildiği, yoksulların sevindirildiği günlerdir...

Dînî bay­ram­lar, mil­le­ti­mi­zin bir­lik-­be­ra­ber­li­ği­ne ve dar­gın­la­rın-­küs­kün­le­rin ba­rış­ma­la­rı­na vesî­le ol­du­ğu gi­bi, ö­lü­le­ri­mi­zin bi­le se­vin­me­le­ri­ne se­bep ol­mak­ta­dır...

Sev­gi­li Pey­gam­be­ri­miz bu­yur­du ki: "Al­la­hü teâlâ, si­ze Câ­hi­li­ye dö­ne­min­den kal­ma bay­ram­lar­dan da­ha ha­yır­lı i­ki bay­ra­mı (Ra­mazân ve Kurbân Bay­ram­la­rı­nı) ihsân et­ti."

Bu­gün­kü ma­kâ­le­miz­de, bi­raz­cık "Ter­vi­ye" ve "Are­fe" gün ve ge­ce­le­ri­nin öne­min­den bah­set­mek is­ti­yo­ruz. Zil­hic­ce ayı­nın 8. gü­nü­ne (Are­fe gü­nün­den bir ön­ce­ki gü­ne) "TER­Vİ­YE GÜ­NÜ" de­nir; tak­vîm­le­re gö­re bu­gün 7 Zil­hic­ce ol­du­ğu­na gö­re, "ter­vi­ye gü­nü" ya­rın­dır. "Ter­vi­ye" den­me­si­nin se­be­bi, ha­cı­la­rın o gün Zem­zem su­yun­dan do­ya do­ya içip kan­ma­la­rın­dan­dır. O gün, ha­cı­lar Mek­ke'den Mi­nâ'ya çı­kar­lar. Ha­dîs-i şe­rîf­te bu­yu­rul­du ki: "Bir Müs­lü­mân, Ter­vi­ye gü­nü, oruç tu­tar­sa ve gü­nâh söz söy­le­mez­se, Al­la­hü teâ­lâ, onu el­bet­te Cen­net'e so­kar."

Hadis-i şerîfte buyuruldu ki: "Zilhiccenin ilk 9 günü oruç tutana, Allahü teâlâ, her günü için bir yıllık oruç sevâbı verir."

Kurbân nisâ­bı­na mâ­lik o­lan ve ge­rek­li di­ğer şart­la­rı ta­şı­yan bir Müs­lümâ­nın kurbân kes­me­si vâ­cip­tir; zarû­ret­siz kurbân kes­me­mek günâh­tır...

Şu bir vâ­kı­adır ki mil­li­yet­çi­lik ha­re­ket­le­ri, her ül­ke­de fark­lı ka­rak­ter ve de­ği­şik fonk­si­yon­lar ka­zan­mış­tır.

İs­lâm dî­ni­nin sos­yal yar­dım­laş­ma ve da­ya­nış­ma­ya ver­di­ği ehem­mi­yet se­be­biy­le, da­ha ön­ce­ki Müs­lü­mân dev­let­ler­de bu­lu­nan "mes­le­kî bir­lik­ler", "ha­yır ku­ru­luş­la­rı" ve "va­kıf­lar" gi­bi çe­şit­li ce­mi­yet­ler, di­ğer Müs­lü­mân Türk dev­let­le­rin­de de, Os­mân­lı­lar dev­rin­de de ku­rul­muş ve pek­çok ha­yır­lı hiz­met­ler ger­çek­leş­tir­miş­tir.

Dün­kü ma­kâ­le­miz­de, câ­hil bi­ri­si­nin, bir ya­zı­sın­da, Nak­şi­ben­diy­ye yo­lu­nun Hind dîn­le­ri­ne da­yan­dı­ğı­nı id­di­â et­me­si üze­ri­ne, o bü­yük­ler­den bir kıs­mı­nı say­mış­tık.

"Bu a­da­mın, son de­re­ce câ­hil ol­du­ğu, ta­sav­vuf il­min­den ve yo­lun­dan ha­be­ri ol­ma­dı­ğı, bu yo­lun Ebû Bekr­-i Sıddîk vâ­sı­ta­sıy­la tâ Pey­gam­ber E­fen­di­miz­den gel­di­ği­ni bil­me­di­ği or­ta­da­dır..."

Pey­gam­ber e­fen­di­miz bu­yur­du ki: "Siz­le­re dîn­-i İslâ­mı ge­tir­di­ğim i­çin, bir kar­şı­lık is­te­mi­yo­rum. Yal­nız ba­na ya­kın o­lan Ehl­-i Bey­ti­mi sev­me­ni­zi is­ti­yo­rum."

İs­lam di­ni, ah­la­kı ve me­de­ni­ye­ti doğ­ru bir şe­kil­de öğ­re­ni­lir ve öğ­re­ti­lir­se, o­na uy­gun ya­şa­nır­sa, bü­tün fert­ler, a­i­le­ler, ce­mi­yet­ler, hat­ta tüm in­san­lık ra­hat e­der, hu­zur ve sü­kun i­çe­ri­sin­de, em­ni­yet ve a­sa­yiş ü­ze­re ya­şar­lar.

Bun­dan ön­ce­ki 2 ma­kâ­le­miz­de, gü­yâ Arap­ça'yı öğ­ret­mek için ya­zıl­dı­ğı id­di­â edi­len, ama ha­kî­kat­te ide­olo­jik pro­pa­gan­da için ya­zıl­dı­ğı an­la­şı­lan 3-4 cild­lik bir ki­tâ­bın 3. Cil­di­nin Ön­söz'üne ya­zı­lan câ­hi­lâ­ne söz­ler­den ba­zı­la­rı­na te­mâs et­miş­tik.

Ge­çen haf­ta cu­mar­te­si gün­kü ma­kâ­le­miz­de, ön­ce bir mu­kad­di­me ol­mak üze­re Ara­bî­yi bil­me­nin öne­mi üze­rin­de dur­duk; son­ra da, "Dil öğ­re­nim-öğ­re­ti­min­de yaş ve eği­tim se­vi­ye­si­nin öne­mi", "Arap­ça öğ­re­nim ve öğ­re­ti­min­de­ki he­def ne ol­ma­lı?" gi­bi ba­zı alt baş­lık­lar al­tın­da, Arap­ça ve di­ğer ya­ban­cı dil­le­rin öğ­re­nim ve öğ­re­ti­miy­le alâ­ka­lı ba­zı hu­sûs­la­ra te­mâs et­tik. Ya­zı­mı­zın so­nun­da, "Öbür haf­ta da in­şâ­al­lah ay­nı ko­nu­ya de­vâm ede­lim ve böy­le bir ko­nu­yu iş­le­me­mi­zin se­be­bi­ni de o za­man zik­re­de­lim" de­miş­tik; onun için bu­gün ve ya­rın­ki ma­kâ­le­le­ri­miz­de de ay­nı ko­nu­ya de­vâm ede­ce­ğiz.

"Ara­bî, nü­büv­vet li­sâ­nı­dır" di­ye meş­hûr bir söz var­dır. Bi­lin­di­ği üze­re, Al­la­hü te­âlâ­nın, kul­la­rı­na gön­der­di­ği son İlâ­hî ke­lâ­mı olan Kur'ân-ı Ke­rîm Ara­bî­dir=Arap­ça­dır; son Pey­gam­ber olan Sev­gi­li Pey­gam­be­ri­mi­zin Ha­dîs-i Şe­rîf­le­ri de Ara­bî­dir.