Ethem Mahmut Ziya

Alık alık yürümektesindir, kafanda bir sürü tilki, çapraz koşturup, kısa paslar yaptırmaktasındır dar alanda.

Mısır'da direnişçilerin Râbia Adeviyye meydanını mekân tuttuğunu biliyorsunuz. Şüphesiz içinizden merak edenler olmuş Rabia tül Adeviyye hazretleri hakkında okumuştur. Müsaade ederseniz birkaç kelime de biz yazalım satırlarımız bereketlensin onun nurlu adıyla...

Eskiden transistörlü radyo bile idareli kullanılırdı, karınca kararınca. Gündüzleri "arkası yarınları" akşamları "bir roman bir hikaye" yi dinler kapatırsın. Yoksa pil mi dayanır ona?

Efendim aile, cemiyetin en küçük cüzü olup, anne baba ve çocuklardan meydana gelen nokta nokta...

Ramazanın kokusu olurdu eskiden, bahsettiğim pide kokusu tabii. Manevi kokusunu alanlar (Allah sayılarını artırsın) mevzumuzun dışında...

Eskiden evlerimizi kendimiz planlardık. Yan yana odalar çizer, araya bir hela sıkıştırırdık. Dolayısı ile oda boyunca uzarlardı. Aydınlık, ferah ve havadarlardı. Ufak tefek pencereleri vardı. Kanadı yana değil şakuli aralanırdı.

İtiraf ediyorum sahtekârlıktı...

Eski hastaneler (ki adları umumiyetle numune olur) Sultan Abdülhamid-i Sani'den kalma taş binalardır. İçeri girersiniz keskin bir iyot kokusu genzinizi yakar.

Bizim nesil, kilosuz çelimsizdi. Kurutulmuş sardalye gibiydik, çiroz derlerdi laf arasında. Şimdikiler babaları ile aynı beden giyiniyorlar. Kararsızım. Maşallah mı demeli maazallah mı yoksa?

Televizyon sunucularının konuk terletmek gibi bir takıntıları vardır, sizi kapılarda karşılar, halinizi hatırınızı sorarlar. Lâkin "birki üç kayıt" dendi mi tavırları değişir, üstünüze gelmeye başlarlar.

Eskiden hastane poliklinik bilmezdik. Eve hekim çağırılırdı icabında. Doktorlar sokakları en az postacılar ve tüpçüler kadar bilir, bizzat hususisine biner, kapınızı çalarlar. Körüklü meşin çantaları vardır. İçinde stetoskop, derece, tansiyon aleti... Ampuller, flakonlar...

Ortamektebe başlamışsındır. Önlükten kurtulduğuna sevinememişindir daha. Sırtında düğmeli urba, boynunda kravat, kafanda Maocu tasvirleri andıran bir şapka. Mâlum ilk beş on gün ders olmaz. Hangi muallim hangi sınıfa girecektir acaba?

Bizim zamanımızda 23 Nisan hazırlıkları martta başlardı. Fakir zengin ayırmaz herkese bir vazife bulurlar.

Ekmek eskiden aslanın ağzındaydı, şimdi çöp bidonlarında...

Eski otomobiller kolaydı, karbüratöre benzin, büjilere elektrik geliyorsa çalışmalıydı. Çalışırdı da... Hortumlara bakarsın sızdırma tıkanma var mı? Kablolar kopmuş mu meksefeye uğrar mı? Gelgelelim aküler pek cansızdı, akşamdan sabaha feri gider, gücü tâkadı kalmaz. Basarsın gıv gıv gıv, yağ lambası bile ölü gözü gibi yanar.

Lisede talebesindir. Saçların uzamıştır. Bir pazartesi sabahı müdür muavini kapıda karşılar. Kör makası eline alır, tepende para gibi, para gibi (iki buçuk lira cesametinde) delikler açar.

İstanbul'un yankesicileri meşhurdur. Kaldırımcılarla muslukçular da gün boyu can yakar. Köşeyi kestirmeden dönmeye çalışan saflar, gider tezgâha toslar.

Gazetelerde görmüşsünüzdür. Balkan Ülkeleri Dışişleri bakanları Skopje'de bir araya gelip... Olmadı ki ama... Makedon o kelimeyi Skopje yazsa da Skubi diye telaffuz ediyor, kulağa Üsküb gibi geliyor hatta. Skopje'de...

Hatırlar mısınız bilmem eskiden fotoğraf çektirenler ellerini çenelerinin altına koyarlardı. Niye diye sormayın biliyorsunuz, kol saati nasıl gösterilebilirdi ki başka?

Gazocağı tamircileri ne mühim şahsiyetlerdi zamanında... Dükkanlarına kapı çalarak girersin, emir buyururlar: "Bırak oraya!" -Ne zaman geleyim usta?