Hanefi Söztutan

Çetin'le Hande, Boğaz manzaralı bir restoranda yemekteydiler. Hande dalgın bir halde çatalıyla oynuyor, Çetin ise hayran bakışlarıyla onu izliyordu. -Kaçan kovalanır sözü ne kadar doğruymuş, diye iç geçirdi Çetin. Fakültede iken sana âşık olan bendim. Sinan seni umursamıyordu bile. Oysa sen hep onun peşinden koştun. Hâlâ da koşuyorsun. O ise kaçmaya devam ediyor. Kaçtıkça değerleniyor...

Sevgi yorgun, bitkin ve uykusuz bir halde oturduğu koltukta ameliyatın bitmesini beklerken, hastaneye giren orta yaşlı karı-koca ile bir genç kız, yüzlerinde korku ve endişe ifadesi olduğu halde Sevgi'nin hizasında durarak konuşmaya başladılar. Kadın, çaresiz bakışlarını etrafta gezdirerek; -Nerede acaba? Kimden soracağız? diye söylendi.

Hande burnundan soluyordu: -Haklısın Çetinciğim. Ben de kendime kızıyorum ama elimde değil, seviyorum işte! -Bence bu sevgiden çok bir alışkanlık, dedi Çetin. Alışkanlıklar değişir ama gerçek sevgi asla değişmez.

Hastanenin bahçesindeki telefon kulübesine giren Sevgi'nin yanakları gözyaşlarıyla ıslanmıştı. Elindeki kartvizite bakarak Sinan'ın ofisini aradı. Az sonra burnunu çekerek ağlamaklı bir halde konuşmaya başladı:

-Pekâlâ dedi doktor, can değil ama kana ihtiyacı olacak. B grubu Rh pozitif. Kan merkezinden alıp gelirseniz iyi olur. Sevgi heyecan ve telaş içinde hızlı hızlı söylendi: -Benimki de B pozitif! Benim kanımı verin ona ne olur! Doktor, hemşire odasından çıkan bir hemşireyi göstererek; -Bu iyi, dedi. Hemen laboratuvara gidip tahlil yaptırın. Hemşire hanım, yardımcı olur musunuz?

Sevgi ambulansla hastaneye götürülen Sinan'ın elini tutmuş ağlıyordu. -Sinan... Sinan beni duyuyor musun?.. Sakın ölme, sana ihtiyacım var... Sana ihtiyacım var... Sabahları seni göremezsem ne yaparım ben? Kimin yolunu beklerim?...

Karşı duvarın dibinde gazete okuyormuş gibi yaparak Sevgi'nin telaşını izleyen bir çift göz vardı. Bu, Sevgi'nin mahalleden tanıdığı Yalçın'dı. Yalçın, ikide bir saatine ve kapıya bakan Sevgi'nin birini beklediğini düşünüyor, onun kim olduğunu merak ediyordu.

Adam garip bir ifadeyle Sevgiye baktıktan sonra cüzdanını açıp şöyle bir göz gezdirdi: -Tamam. Tekrar teşekkürler! Sevgi, cüzdanını cebine yerleştirerek uzaklaşan Sinan'ın ardından hüzünle baktı. Onunla birlikte hayalleri de uzaklaşıyordu sanki. Sinan görünmez olunca, heyecanına kapıldığı bir film bitmiş gibi bir an kendini boşlukta hissetti. Sonra taburesine oturarak Sinan'ın cüzdanından yürüttüğü vesikalık fotoğrafı cebinden çıkarıp uzun uzun baktı. Onu hâlâ çok sevdiğini hissetti...

Cüzdanda ne varsa hepsi çıkarılmış, masanın üstüne yayılmıştı. Hikmet Amca, Hande adlı kızın fotoğrafını incelerken, Sevgi yaşlı gözlerini boşluğa dikmiş, trans halinde çekirdek çitliyordu. Hikmet Amca gözlüğünün üzerinden Sevgi'ye baktı. Durumu hiç iyi görünmüyordu. Bir müddet ne diyeceğini düşündü. Sonra elindeki fotoğrafı masaya atarak;

Nihayet cüzdanla baş başa kalmıştı. Kim bilir meçhul prensin hakkında neler öğrenecekti şimdi. Heyecanla cüzdanı açıp baktı. İlk olarak İstanbul Barosu'ndan alınmış bir kimlik kartı çıktı. Sevgi kimliği bir süre inceleyerek ismini okudu.

O an öyle bir şey oldu ki, Sevgi şaşkınlıktan açılan ağzını eliyle kapatmak zorunda kaldı. Adamın cebine koyduğunu zannettiği cüzdan ceketinin altından kayıp yere düşmüştü. Üstelik adam cüzdanını düşürdüğünün farkında değildi. Heyecandan yüzü kızaran Sevgi ilk defa adamın bir an önce gitmesini istedi. -Şey, sanırım vapurunuz kalkmak üzere, diye kekeledi.

Tezgâhın önünde dikilen birini fark edince heyecanla başını kaldırıp baktı. Komşu dükkanın tezgâhtarı Dilek, ellerini koynuna koymuş tebessümle kendisine bakıyordu. -Nasıl gidiyor? Tanıştın mı seninkiyle?

Sevgi gözlerinin dolduğunu hissetti. Elini Hikmet Amcanın omzuna atarak; -Teşekkür ederim Hikmet Amca, teşekkür ederim, dedi duygulu bir ses tonuyla. Dalgın gözlerle denizin üstünde oynaşan ışıklara bakarak; -Keşke onun da gözlerini kamaştırabilseydim! diye söylendi.

Onca çabaya rağmen kendisini fark etmeyen meçhul prensine kızan Sevgi, küt diye ahizeyi kapatır kapatmaz bir sesle irkildi:

Uzandığı yatakta gözlerini tavana diken Sevgi, hayalinde iskelenin kapısından akan kalabalığa bakıyor, heyecan içinde yakışıklı genci bekliyordu. Nihayet genç adam kalabalığın içinde görünüyor ve ağır çekimle kendisine doğru yaklaşıyordu. Yürüdükçe taranmış hafif dalgalı saçları havalanıyor, pardösüsü bir pelerin gibi sağa sola açılıyordu.

Kapıya doğru bir müddet baktı. Henüz görünürde yoktu. Çantasından aynasını çıkarıp yüzünü alıcı gözle inceledi, saçlarını düzeltti. Sonra aynayı çantasına atarak oyuncak kedisine döndü: -Nasıl görünüyorum Garfi?

Hikmet Amca gözlüğünün üzerinden Sevgi'ye baktı. Kız âdeta televizyona kilitlenmişti. Gözlerini filmden ayırmadan; -Hikmet Amca, bir gün ben de âşık olup evlenirsem... Söz gelişi yani... Üzülür müsün? diye sordu. Hikmet Amca gülümseyerek başını salladı:

Onu tekrar görebilmek için 24 saat nasıl bekleyecekti? Daha şimdiden özlemeye başlamıştı. İskeleye doğru dönerek kalabalığın içinde onu tekrar görmeye çalıştı. Ancak tezgâha yanaşan başka bir müşteri, onun bu arzusuna engel oldu:

Sevgi, Hikmet Amcanın anlattıklarından duygulanmıştı. Göz pınarlarını zorlayan yaşlara engel olmak için kalkıp tabakları toplamaya başladı: -Aman be Hikmet Amca! Salya sümük ağlatacaksın beni şimdi, diye kızdı.

Hikmet Amca, nesli tükenmek üzere olan eski İstanbul beyefendilerinden biriydi. Doğma büyüme Üsküdarlıydı. Kendisine babasından kalan ve çocukluğunun da geçtiği bu eski evde eşiyle mesut bir hayat yaşamış, eşinin ölümünden sonra ise derin bir yalnızlığa gömülerek hatıraları ile baş başa kalmıştı. Çocuğu olmamıştı. O eşini, eşi de onu âdeta bir çocuk gibi sevip koruyarak bu eksikliği doldurmaya çalışmışlardı. Bu yüzden eşinin ölümüyle bir kişiyi değil, sanki bütün dünyasını kaybetmişti.