Hanefi Söztutan

Ali elindeki küçük paketi Samira'ya doğru attı: -Al bunu, dedi. Ufak bir hediye, beni hatırlarsın. Samira ik metre yakınına düşen paketi alırken, bu anın güzelliğini bozan bir araba sesi duyuldu. Ali korku ve heyecan içinde sesin geldiği tarafa baktı. Türkiye tarafından bir askerî araç süratle kendilerine doğru yaklaşıyordu. Samira da korkmuştu. -Eyvah, Ali! diye söylendi.

Sürüyü otlamaya bırakan Ali, son günlerde mesken tuttuğu yamaçta Samira'nın köyünü görebilmek için konuşlanacağı iyi bir nokta aramaya koyuldu. Üzerine çıktığı geniş kayalıktan köyün büyük bir bölümü görünüyordu. Heyecanla kayanın üzerine oturarak boynuna asılı dürbünü gözlerine götürdü. Mercekleri ileri geri oynatarak netlik ayarını yaptı. İşte Betiha köyü gözlerinin önündeydi. Heyecan içinde köyü taramaya başladı.

Betiha köyünün ışıkları birer birer sönüyor, köy yavaş yavaş uykuya dalıyordu. Annesine su içiren Samira yatmasına yardım ederek üstünü örttü. -Çocuklar uyudu mu? diye sordu Lamia güçsüz bir sesle.

Ceylanpınar'a doğru sınır boyunca ilerleyen trende Ali başını cama dayamış sürekli sınırın ötesine bakıyor, geride kalan Betiha köyünde Samira'nın nasıl bir hayat sürdüğünü merak ediyordu. Sınıra yakın yamaçlarda sürü otlatırken çok defa görürdü Betiha'yı. Bazen oynayan çocukların bağrış-çağrışlarını da duyardı. Önünden çay akan büyük bir köydü. Türkiye sınırı ile köy arasında genişçe ağaçlık bir arazi vardı.

İçi içine sığmayan Ali, ellerini başının altına kenetleyip, gözlerini tavanda bir noktaya dikerek romantik bir şiir okur gibi söylendi: -Bugün renkler daha bir canlı, her şey daha bir anlamlı görünür gözüme ana.

Züleyha'ya saldırıya uğradığı yeri gösteren Samira, birinin kendi adını seslendiğini duyunca merak ve heyecanla karşı yamaca baktı. Görür görmez tanımıştı onu. -İşte benim kahramanım, dedi sevinçle. Bugün burada olacağı hiç aklıma gelmemişti... Samira el salladı: -Merhaba Ali!

İçeri giren Züleyha önce Lamia'nın hatırını sordu. -Nasılsın Lamia teyze? -Sağ ol kızım, ağrılarım çok arttı son günlerde. -Gece hiç uyumadı, diye ekledi Samira.

Ali oldum olası kalabalıktan hoşlanmaz, kendi dünyasına çekilmeyi tercih ederdi. Mecbur kalmadıkça kahve ortamına girmekten hep uzak durmuştu. Bu yüzden köylü gençlerin ısrarını bir an önce savuşturarak evin yolunu tutmak için acele ediyordu.

Meçhul kahramanının heybesindeki azığı incelemekte olan Samira, bir ara diğer odadan gelen seslere kulak kabarttı: -Samira yok mu Lamia teyze? -İçeride kızım, geçsene.

-Bir yaramazlık yok inşallah, ha oğlum? diye sordu Hatice endişeyle. -Ne yaramazlık olacak güzel anam? -Ne bileyim, dalıp gitmişsin derinlere. Ali radyonun düğmesini bükerek kapattı.

Köy meydanındaki kahvenin önünde bulunan çardağın altı protokol üyelerini ağırlıyordu. Baş köşeye bütün heybetiyle Şakir Ağa kurulmuş nargilesini fokurdatırken, hemen yanında karakol komutanı oturmuş kendisine hararetle bir şeyler anlatıyordu. Diğer köylüler ise edep ölçüleri içinde anlatılanlardan nasiplerini alıyordu. Sadece Betiha köyü değil, civar köylerin de en zengini olan Şakir Ağa bileğine geçirdiği kehribar tespihi, iri taşlı gümüş yüzüğü, belindeki gümüş kabzalı tabancasıyla âdeta "ben zenginim, ben güçlüyüm, ben farklıyım" imajını veriyordu. Komutanın forsu bile onun yanında sönük kalıyordu.

Lamia aniden ağrıyan belini tutunca, Samira kendi acısını unutup annesine destek olarak sedire oturttu: -Sen kendini yorma canım annem, ben ne güne duruyorum?

1921 yılında Türkiye-Suriye sınırının çizimiyle birçok köy ikiye bölünmüş, köylerin yarısı Türkiye tarafında, yarısı Suriye tarafında kalmıştı. Çekilen dikenli teller, birçok aileyi ve akrabayı da ikiye bölmüştü.

Güvercin, Ali'nin eline su dökerken bir yandan da konuşuyordu. -Temizlik yapıyordum. Dalgınlık işte, aşağı bakmayı akıl edemedim.

Ali, sürü ile köy sokaklarından geçerken vakit ikindiyi henüz geçmişti. Aklında hâlâ Suriye sınırında yaşadığı o sıra dışı olay vardı. Yarım saat içinde korkuyu, dehşeti, dramı, karmakarışık duyguları iç içe yaşamıştı. Başından geçenleri birine anlatsa belki de abarttığını sanacaklardı. Kimseye anlatmamaya karar verdi. O zavallı kız hakkında uygunsuz yorumlar yapılmasını istemiyordu.

-Geçti. Bitti artık, korkma Türkçe biliyor musun? Ya da, Gurmance zane? Ben Arapça bilmiyorum. Haydi konuş benimle Mahzun bir ifadeyle Ali'ye bakan kız, güçlükle konuştu: -Şukran Teşekkur Ali gözlerinin dolduğunu hissetti. Duygulanmıştı.

On altı-on yedi yaşlarındaki kızın yüzündeki korku ve dehşet ifadesi Ali'nin yüreğini burktu. Yanaklarında çizikler ve kızarıklıklar oluşmuştu. Arkasındaki Suriyeli genç, bir eliyle kızın başını tellere bastırıyor, diğer eliyle elbisesini yırtmaya çalışıyordu.

Tatlı bir bahar günüydü. Çetin geçen bir kış mevsiminin ardından güneş sıcak yüzünü göstermiş, tabiat güzelliklerini sunmak için harekete geçmişti.