Kemal Belgin

Bir zamanlar, Avrupa futbolunda çok ciddiye alınmış Yugoslav ekolünün bugün yerinde yeller esiyor amma ayakta kalmış bir iki firmasından biri olan Kızılyıldız'ın kalesini kalbura çevirmek yine de zor mudur, zor!

G.Saray İstanbul'daki Olimpiyat Stadı'nın kurdelasını keserken, karşımıza iki değişik çehre ile çıktı. Büyük hoca Terim'in özellikle son 10 yılını tamamen futbola vakfedişinin yeni bir eserini görmek, bir Türk futbolsever için stadın ihtişamından da önemlidir.

İbrahim Kutluay hiç kuşkusuz ülke basketbolunun olduğu kadar, Avrupa'nın da en önemli oyuncularından biridir. İbrahim'in babası da benim kırk yıllık dostum, arkadaşımdır. İbrahim'in bugünlere gelmesinde de bana göre en büyük pay baba Burhan'ındır.

Futbolu terastan gözleyip, en ince ayrıntıları görebilmek yerine, kömürlük penceresinden bakıp ufuksuz kalan Hıncal Uluç üstad (!), ilkelerine çok ters düşmesine rağmen (kendi ifadesidir) hâlâ sayfalarının içinden çıkamadığı Sabah'ta, Milli Takım Antrenörü Ünal Karaman'a saldırmış bu defa... Aslında Ünal'a saldırırken, Haluk Ulusoy'u da, Şenol Güneş'i de sıyırtmış...

Galatasaraylıların bir sitesi var: www.Galatasaray.com... Ve burada bir anket açmışlar. Demişler ki, Şu anda Hakan Şükür'ün bulunması mı, yoksa Jardel'in bulunmasını istersiniz? Cevapların yüzde 45'i Jardel'e evet, yüzde 15'i de Hakan'a evet çıkmış...

Bu hafta, sporun dışına da taşacağız. Eeee, ne yapalım, onca köşe yazarı Dünya Kupası'nda bizle yarışmadı mı? Şimdi de biz sazı elimize alalım biraz... Haşmet Babaoğlu, geçen Pazar Sabah'ın ekinde nefis bir yazı yazmış... Kazablanka filmindeki aşkı, filmin içinden sanki çekip almış gibi ama, aslında aşkı bu muhteşem yapıtın öznesi olarak da sunmuş... Zaten, senarist de, yönetmen de Haşmet'in düşünce paralelindeydiler.

Sevgili dostum, 15 yıla yakın bir süre meslekte kader birliği yaptığım, spor basınının yaşayan mükemmel kalemlerinden biri, TSYD'nin eski başkanı Attila Gökçe Çarşamba günkü Milliyet'te Hakan Şükür'e acı biberli bir yazı sallamış.

Futbol Federasyonu Başkanı Haluk Ulusoy, şahsında kutladığım bütün birimleri adına, bana faks göndermiş. Aynen şöyle: "48 yıl aradan sonra FIFA 2002 Dünya Kupası finallerine katılan A Milli Futbol Takımımız'ın futbolcularına, teknik heyetine ve federasyonumuza, mesajınızla vermiş olduğunuz destek, takımımızın elde etmiş olduğu dünya üçüncülüğü derecesi ile taçlanmıştır.

Artık bıktım, usandım... Sevgili dostum Kâzım Kanat, geçen hafta köşesinde ısrarla demiş ki, "Milli Takım, Çin maçı ile dörtlü alan savunmasına geçti ve de başarılı oldu. Ben bunu defalarca söyledim ama, geç dinlettim..." Hıncal Uluç dostum da aynı görüşte... Belki medyanın tamamına yakın çok büyük bir bölümü de... Tabii hal böyle olunca, halk da neredeyse zorla inandırılır bir konuma getiriliyor.

Taksim Meydanı'ndaki, F.Bahçeli Ümit Özat'a göre 1.5 milyonun üzerinde kalabalık, yıllardır yöneticilerince bir türlü refaha kavuşturulamamış, itilmiş, kakılmış, başını örttüğü için eğitim hakkı elinden alınmış, kendisini dolandıranı hapiste göreceğine, televizyonlarda açık oturumlarda izlemiş, daha buna benzer burukluklar, acılar, mutsuzluklar yaşamış bir toplumun oluşturduğu tarihi bir sevinç tablosuydu. Ve o kalabalık, Milli Takım'ı tepeden tırnağa alkış, övgü yağmuruna tutarken, araya bir oyuncu için özel slogan oturtuverdi: "Rüştü... Rüştü... Rüştü..." Çok anlamlı... Neden mi?

Milli Takım için final oynar, finali de kazanır diye görüş bildirenler, belli ki, bu ülkenin Aziz Nesin'i tarafından, tenzilatla da olsa, belirlenmiş kesiminin nabzını iyi tutmuşlar. Yahu adamda biraz arlanma olur...

Ne yapalım, Dünya Kupası oynanıyor,oradan gelen bilgilerle köşemizi hazırlıyoruz. Efendim; Kosta Rika maçından sonra, stadın çıkışında iki futbol adamına mikrofon uzattılar. Teknik direktör olanı, yani Mustafa Denizli dedi ki, "Bu Kosta Rika bu gruba ait takım bile olamaz." Belli ki Denizli, henüz Kosta Rika'yı sanal maçlar programına almamış. Diğeri de eski Beşiktaşlı futbolcu, şimdiki tam anlamıyla Beşiktaş yazarı Vedat Okyar... O da dedi ki; " Brezilya ile Kosta Rika'yı birbirine karıştırırsanız, bir takım bile çıkmaz...

Başlığa bakıp ne demek istediğimi anlamaya çalışacağınızı görür gibiyim... Hemen açıklayıp, sizi merakta bırakmayayım. Bu ülkenin televizyonlarında futbolu yorumlayan, gazetelerinde yazan bu kafalar oldukça, G.Saray'ın UEFA Kupası'yla, Süper Kupası, Milli Takım'ın üst üste iki defa Avrupa Şampiyonası, bir defa da Dünya Kupası finallerine katılma hakkını elde edişi sağlam temelli gerçekler adına büyük süprizlerdir.

FIFA Hakem Komitesi Başkanı bir Türk... Bu kişi de benim 35 yıllık dostum Şenes Erzik... Ama ne yazık ki, aynı Erzik, bırakın forsunu kullanmayı, en azından 45 yaşındaki bir Güney Koreli leş yerine benim Metin Tokatım'ı, Mustafa Çulcum'u, Ali Aydınım'ı, Serdar Tatlım'ı, Kuddusi Müftüoğlu, Selçuk Dereli gibi düdüklerimi bu Dünya Kupası'na hakem olarak tayin edebilirdi.

Nijerya Milli Takımı, geçtiğimiz bir-iki yıl içinde öyle bir değişime uğramış ki; adeta tanımak mümkün değildi. Savunmada West'in, bütün takım bazında da Okocha'nın omuzlarına yüklenmiş ve bir Dünya Kupası'nda taşınması güç olan bir ağırlık olmuştu Nijerya.

Ne maçlar var anılarımızda... Bir kaçı bizim, büyükce kısmı da başkaları için felaketle bitmiş... Dünya Kupaları, Avrupa Futbol Şampiyonaları, Avrupa Kupaları böyle futbol felaketleriyle doludur. Ama bunlar artık geçmişte kalmıştır...

Senegal, Fransa'yı, bir Dünya Kupası oyununda yenerse sürpriz olur mu? Bence asla... Zaten önceki gün bizim müdür Sadık'la konuşurken, "Bu maç bana göre bütün Dünya Kupaları'nın en ilginç maçı olacak.

Ben bir an dahi Mondragon'un Beşiktaş'a gideceğine inanmadım. Bunu da her yerde, her fırsatta söyledim. Hele hele Fatih Terim "Mutlaka alacağız, almalıyız" dedikten sonra, hiç kuşkum olmadı. Haa, "Beşiktaş'ın Metz Kulübü'ne yaptığı çıkarma da mı seni huylandırmadı?" diyeceksiniz. Hiç mi hiç...

Vay be, koca Türkiye nasıl da uyudu... Yok canım herkes ayaktaydı da, kimselerin aklına bu ülkenin futboldaki devrimin kutlanması gelmedi. Benim aklıma geldi... Ben, gözlerimin önünden film şeridi gibi o devrimin evrelerini çabucak geçiriverdim. Sonra devrimin ödüllendirildiği geceyi anımsayıverdim.

Hani şu üç maymun vardır ya... Ne güzeldir... Duyma, konuşma, görme... Ah bunu bir yapabilsek, ülkenin en mutlu insanlarının başına geliriz. Ama olmuyor. Hele hele gazeteciysen bu hiç mümkün değil... Keşke üç maymunu oynayabilsem dediğim kepazeliklere bir bakın şimdi...