Mehmet Emin Uluç

Karanlık koridordaki tüm kapılar kapalıysa sımsıkı, uzaklarda bir yerde de olsa başka bir çıkış var demektir. Yeter ki, yürüyecek gücü ve inancı olsun insanın, bulacaktır ışığı. Ama gerçek bu kadar gözümüzün önündeyken, göz kapaklarımızı acıtacak derecede gözlerimizi yummak bile değiştiremezken doğruyu, bu inat niye bilmem.

Gök delinmiş gün ışımadan. Yağmur taneleri birbirleriyle yarışırcasına iniyor yeryüzüne. Hepsinde bir öfke, bir sinir var adeta. Öyle şiddetli, öyle hırslı vuruyorlar yere.

Amerika, Irak'tan sonra İran'a da girecek, sonra sıra Suriye'ye gelecek. Belki sıralama değişir ama sonuç aynı olacak.

En son ne zaman dinlediniz kendinizi? Cesaret edip açtınız mı vicdan denen hesap defterini, yüzleşebildiniz mi kendinizle? O kadar saygınız kaldı mı kendinize? Yoksa gerçeklerle yüzleşmeye utandınız mı? Hâlâ utanabiliyor musunuz? Eğer böyle bir ihtimal varsa, umuttur, tutunun ona!

Üç maç. Üç hakem. Üç olay. Üçü bir arada, utanç sahnesi! Cumartesi günü oynanan üç karşılaşmadan bahsediyorum anladığınız üzere. Maçlardan sonra olaylar oldu.

Hayat önümüze tercihler sunar. Çok karmaşık görünse de bazen aslında iki seçenek vardır her zaman. En basit tabiriyle "evet" ya da "hayır" olarak niteleyebileceğimiz. "Sağ-sol", "yukarı-aşağı", "ileri-geri" diye de isim takabilirsiniz, ama özünde ikidir ve zamanı geldiğinde tercihinizi yapmak zorundasınızdır.

Türkiye'den kendi evinde 4 yiyen Yunanistan'ın sahaya çıkardığı 11'deki 8 isim, çok değil 2004'te tam olarak söylemek gerekirse, 4 Temmuz 2004'te Portekiz'deki Avrupa Şampiyonası finalinde ev sahibini 1-0 yenerek kupayı kaldıran takımda yer alıyordu.

Güzel günlerdi; sevgiyle yoğrulmuş, saygıyla bezenmiş. Herkesin; herkesin hakkına riayet ettiği, en ciddi mücadelenin bile ahlak dışına taşmadan verildiği zamanlardı.

Sene 96, yer Göztepe, İstanbul! Halı saha maçı yapıyoruz; G.Saray'ın F.Bahçe'yi eleyerek Türkiye Kupası'nı kazandığı gün. Yol kenarında bir bağırış, bir gürültü.

Bir şeyi elde etmek için ömrünü harcayan insanlar vardır. Arzulamak insanoğlunun en standart duygularından biridir.

"AZ, Fener'i eler" derken Zico - Van Gaal farkını göz önünde bulundurduğum kadar, futbolcu mantalitesini de hesaba katmıştım.

Bu sütunlar bana ayrıldığından bu yana sizlerle hep paylaştığım konu, yozlaşma! Ne kadar farklı başlık da kullansam, konunun özü; değerlerin kaybolması. Dün bizi biz kılanların, bugün üç kuruş etmemesi. Bu acı gerçeği hayatın her alanında görmemiz maalesef mümkün.

"Azı karar, çoğu zarar" diyenler çoktan gitti, sözleri kaldı yadigâr. Ancak emanete hıyanetin sıradanlaştığı günümüzde, ahde vefadan dem vuranların ağızlarında sakız olan bu deyiş yaşananların önüne geçmekten aciz, kaybolan değerler arasında yerini almaya hazırlanıyor. Bir tutkudur ki sarmış dört yanı, nefsini körüklüyor insanoğlunun.

Sıkılmadınız mı madalyonun hep bir tarafını seyretmekten? Kendi ördüğünüz duvarın arkasında ne var düşündüğünüz olmuyor mu hiç? Bardağın bir de boş yanı var biliyor musunuz? Yani hep büyükler puan kaybetmiyor aslında! 'Küçükler' söke söke alıyor o puanları! Sizin kendi gözünüzde büyüttüklerinizin gerçek devlerle karşılaştıklarında ne hallere düştüklerini yıllardır görüyoruz.

Bu sütunlarda yazma fırsatı bize verildiği günden bu yana ısrarla savunduğumuz bir konu var. Farklı başlıklar halinde sunduğumuz, ancak temelde tek bir noktayı işaret eden fikirleri paylaştık sizlerle.

Karadeniz'in hırçın dalgaları gibi vursa da eleştiriler, geri çekilen denizin bıraktıkları kadar bol yeni umutlar Trabzonspor'da...

Ağzı olan konuşuyor. Kimsenin diline kilit vuracak değiliz. Ama desteksiz atanlara da hatırlatma yapmadan olmaz. Kim kendine ne biçer bilemem.

Üç çocuk, üç ayrı karakter, üç büyük adam... Birbirlerinde uzak yerlerde başlayan hayatlar ortak bir noktada kesişti.

Bir bayram daha geride kaldı, içine yılbaşını da katarak. Bir kutlama, bir neşe, bir buluşma daha geride kaldı! Kimimizin kaç bayramı kaldı yaşayacak, Allah bilir.

Talanın başladığı ilk yıllarda geçti benim çocukluğum, İstanbul'da... Köşkler vardı, o gökdelen sandığım 3 katlı apartmanımızın yanı başında. Bahçelerinde akla hayale gelen tüm ağaçların bulunduğu, birbirinden heybetli, birbirinden şahane köşkler.. Faytonlar da vardı, şimdiki çocukların kelime manasını bile bilmediği faytonlar...