Mehmet Soysal

Kızılay Genel Başkanı Tekin Küçükali anlattı. Pakistan'da deprem olduğunda İstanbul'da okullarda yardım kampanyası başlatırlar... Öğrencilere ise; 'Yardımları ailenizden değil kendi harçlıklarınızdan biriktirerek verin' denilir...

Amerika'nın en son kara parçası sayılan Key West Adası'nda dünyaca ünlü yazar Ernest Hemingway'in müze olarak kullanılan evini on yıl aradan sonra ikinci defa oğlumla gezerken, rahmetli Tarık Buğra ağabeyin, her Perşembe Kadıköy Baylan Pastanesi'nde buluştuğumuzda yaptığı sohbetlerinden birinde söylediği sözünü hatırladım...

'Göz dünyayı görür ama bir tek kendini hariç' diyenler aynalara bakar ve kendilerini hesaba çekermiş.. Başkalarının güvenli biri olduğundan şüphe edenler, 'ben ne kadar güvenilir biriyim' diyerek kendini sorguya çekmeyi başarmadıktan sonra güven bunalımı hayatın her alanına gittikçe bir virüs gibi sirayet eder.

Kimsenin kimseye sözle değil belge ile güven duyduğu ülkeler içerisinde birinci adres olan Amerika'dayım... Her geldiğimde nedense aynı korkuları ve kaygıları duymaktan rahatsız olsam da, tek şeye sığınarak; suç işlemedikten sonra bir mesele yok! diyerek kendimi rahatlatmaya çalışıyorum...

Vaktiyle İstanbul'a Avrupa Parlamentosu'ndan bir heyet gelir.. 'Mahkumlara işkence ediliyor' iddiasını yerinde araştırmak maksadıyla gelen heyet, mahkumlara ait koğuşları ziyaret eder.. Ranza başlarındaki duvarlarda yarı çıplak kadın afişlerinin erkek, takım elbiseli, kravatlı erkek posterlerinin de kadın koğuşlarında asılı olduğunu gören heyet, başsavcıya sorar; -Kim bunlar?

İnsan doğup büyüdüğü kentin sokaklarında "ne sevdiğin belli ne sevmediğin' suratıyla dolaşanların gittikçe çoğaldığına şahit oldukça, bir yere kadar dayanıyor ama sonunda yorgun düşünce, uzak ülkelerin şehirlerinde adını dahi bilmediği sokaklara kendini atıp en azından hiç tanımadığı kalabalıkların anlamsız yüzlerine katlanmayı yeğliyor...

Batılılaşmanın neresindeyiz? sorusu; kentte yaşayan çoğunluğun karakter tahlillerini yapılmadan kalıplaşan sözcüklerle tartışılır... Gerçek; kimi zaman bir fotoğraf, kimi zaman da kenti ve üzerinde yaşayan karakterleri tahlil eden bir romanla anlaşılabilir... Bizde; batılılaşma değerler manzumesi değil, bir yaşam biçimi gibi algılandı. Gündelik hayatta kullanılan lüks eşyalara sahip olmak, Londra ve Paris'teki 'Lord' lar gibi yaşamaktan ibaret sanıldı...

Vaktiyle efsane kentlerden Esterabad Valiliği yapan Ali Şir Nevai çok kabiliyetli kişileri arar bulur ve onları kritik görevlere getirir..

80'den sonra; Türkiye ve Dünya'nın nereden nereye geldiği düşünüldüğünde, varılan sonuçlar ürkütüyor... Otuz yıl öncesine bugünün penceresinden bakıldığında; dünya hafızalarda adeta küçük bir kasaba gibi duruyor.. Aslında her insan 'tarih dede' olmuş farkında değil.

Aynı toprak, aynı bayrak altında birarada yaşayan ama üç günlük hayatı da, her geçen gün, birbirine dar eden hale nasıl gelindiğini anlamakta zorlanıyorum.. Dışlama; gelenekselleştiriliyor..

Küçük bir kasabaydı ve küçük bir çocuktu... Üç katlı ahşap ev dar geliyordu... Ve sokaklar...

Yaşar Kemal diyor ki; - Kahramanlarımız 'Kürt' deyince nasıl korkuyorlarsa artık 'Türk' deyince de korkacaklar. Çünkü kendi kültürlerine, kendi insanlıklarına düşman hale geldiler.

Emekli Korgeneral Reşat Turgut dostumun vefatını öğrendiğimde dünyanın hiç kimseye kalmadığını yazmak istemiyorum.

Bir vakit; efsane şehirlerin dağlarında güneş gökyüzünü usulca karanlığa terkedip giderken, uzak diyarlarda, karanlığın ortasında kendi gölgelerinde krallıklarını fermanla ilan edenlerin kibir denizlerinde çırpınıp duran yiğitlerin gayretleri boşunaydı...

Yanıbaşımızdaki Irak'ta hergün bir bomba patlıyor, yüzlerce kişi ölüyor.. Dünya; savaşın vahşi yüzüne ait resimleri sergi ziyaret eder gibi seyretmeye devam ediyor.. Irak'taki vahşeti seyreden milletler, dünyanın süper devletlerini yönetenler ve medyada kendine ait keyfiyetiyle köşebaşlarını tutan kalemler İran'da katillerin idamlarını tartışıyor..

Günlük hayatta sık sık: "Kendinizi kutsallaştırmayın." sözü tekrarlanır tekrarlanmasına ama, yine de, bu söz hiç duyulmamış, söylenmemiş muamelesine tabii tutulur.. Putların kırılmasının ardından 1400 yıl geçmesine rağmen, hâlâ kendilerini 'kutsallaştırmaktan' zevk duyan var..

Bir Fransız yazarı: - Kökünüz varsa bir ağaçsınız, yoksa bir odunsunuz! demiş. İnsanların da iki hikayesi vardır. Büyük hikayesi olan adamların derdi; ülkesi, küçük hikayesi olanların derdi ise kendisidir.. Büyük hikayeler yazmanın derdine düşenler ile kendilerine ait küçük hikayeleri zenginleştirme çabasında olanlar arasında elbette büyük fark vardır..

Seçim sürecinde yorgun geçen gün ve ayların ardından büyük kentlerin adeta boşaldığı, kalabalıkların usulca kentlerin kaldırımlarından çekildiği sessiz bir günde İstanbul'dan Fas'a geldik. Fas'ın dünyaca ünlü kentlerinden Kazablanka'ya ayak basar basmaz sıcakla karşılaşınca, sıcaktan kaçıp sıcağa yakalanmanın talihsizliği de bu olsa gerek dedik.

Geçmişten bugüne siyasi tarihimizde önemli bir yer tutan seçim sonuçları iyi incelendiğinde, halkın siyasetçiden beklentilerinin yıllara göre farklı değişkenlikler gösterdiği görülür...

O, kalabalıkları bir şimal akşamında bırakıp çok uzaklara gittiği günden beri, binlerce yüreğe kahır doldu... Artık, kendisiyle uğraşacak, defterleri karıştıracak kimse kalmadı. Son nefesini darağacında verirken dahi; "Hiç kimseye küskün ve kırgın değilim... Devlete ve millete ebedi saadetler dilerim." diyen o adam yok... 'Asıldı' haberini alanların çoğu, kimselerin görmediği Serencebey yokuşlarındaki kaldırımlara katran dolusu usulca günah kustu...