Mehmet Soysal

Diyordu ki; "Dünyanın nimetleri bir tek şey için yaratılmıştır... O da insan için... Yaradan yarattığı insana çok büyük kıymet vermiştir... Ama hangi insan? Elbette kendisine inanan insana... Kendisine inanmayanları ise nankörler kalabalıklarından saymıştır."

"Yol arkadaşlığı yol bitene, yoldaşlık ise insan ölene dektir..." denilir. Kalem ve kâğıdın vazgeçilmez dostluğuna benzer, yoldaşlık... Dostluklarında silgiyi çok kullananlar vefasız diye bilinir... Düne ait ne varsa silip atmalarının nedeni altında yatan gizli beklenti ise; yarınlardır... Yol bitince her şeyin bittiğini sananlar; " Evli evine köylü köyüne" diyerek işin içinden kaçıp kurtulur...

Paris'e gelince insanın aklına nedense Napolyon ve o ünlü sözü geliyor; "Para... para...para..." Para uğruna adam vurulur, daha çok paralanmak için... Para için kurşun sıkılır.

Adam; dünyanın gittikçe körolası vakitlere esir düşmekte olduğunu ve insanların kara gözlerinde hüzün dolu bir hayata dair sırların nedense hep gizli kaldığını da görmekteydi... Ne zaman içinde hasreti hissetse, sıtma nöbetlerine tutulur gibi, giderdi dostların peşi sıra... Yaralı bir yürekti...

Bu ülkede; yüreği acıyordu annelerin, tabutların cami avlularına sıra sıra dizildiğini ekranda her defasında izlediklerinde... Al bayrağa sarılı tabutların başında feryat eden anneleri ve bir şeylerden habersiz çocukları gördükçe, adeta kan doğranıyordu başka annelerin ekmeğine...

AK Parti'nin Adana ve Mersin mitinglerini izlemek için Başbakan Erdoğan'ın daveti üzerine Pazar günü bölgedeydik...

Asırlardan beri 'kaybolan hayat'lara dair hikâyeler gittikçe birikiyor... Sessizce aramızdan çekip giden yitik yüzlerin akıbeti bilinmiyor.

Ağlarken, gülümseyebilmeyi başarabilen kaç yürek vardı bu topraklar üzerinde? Bir tanesini tanıyordu. Diz çöküp de teslim olduğu günden beri...

"İstişare"nin yerine "tartışma"nın konulduğu günden beri bir şeyler ters gidiyor... Tartışmalar "dostluğu azaltır", "düşmanlığı ise azdırır" tesbitinin keşfine rağmen, bu doğruya insanlar her geçen gün yabancılaşıyor. Seçim meydanlarında toplanan veya toplatılan kalabalıklara seslenenler dinlendiği zaman kelimeler hâlâ vaad kokuyor... Ve meseleler yarınlara öteleniyor...

Seçim yasakları bize sorulunca, tek kelimeyle;"yeteri kadar karışık" dedikten sonra bir hikaye anlatmakla yetindik...

Kimse ne aldatılacak kadar küçük... Ne de kimse aldatacak kadar büyük... Mesele; her şeyini yüreğinde taşıyan ve yaşayan küçük bir çocuk olmayı arzulayanların sayısının gittikçe azalıyor ve tek kişilik dramların artıyor oluşu...

Rahmetli Fethi Gemuhluoğlu bir şiirinde diyor ki; "Şimal dağların kafir sarmış şimallim, sevişmek olmaz bize... Şimal dağlarının en yücesine, Kayaları aşarak, rüzgarlara binip kartallaşarak, Sakladığımız soyumuzu buldular, Vurdular, onun arta kalanını vurdular..."

Bir Pazar günüydü. Denizin limanlarında kanadı kırık martıların çığlık atarcasına söylediği şarkılara, bezirganların bağırtıları karışıyordu. Adam, gözlerinin ardında biriktirdiği hayallerinin bezirganların bağırtıları arasında, kelebek misali kanat çırparak uzaklaşıp gittiğini görüyordu...

Geçen hafta Almanya'nın Münih kentindeydim... Karayoluyla Avusturya'nın Salzburg şehrine giderken, yol boyunca gördüklerim karşısında hayret ettim.

Sen, Ben ve Öteki'ler diye kamplara bölünenler daha sonra aralarında 'tartışma' turnuvaları düzenler. Bu turnuvalar genellikle kavga ile sonuçlanır. Tartışmayı bilmeyen ve tahammül etmeyenler aynı zamanda, fikir hürriyetinin dönmez savunucusu olduklarını da iddia eder.

Başkent Ankara'da yapılan vahşice terör eyleminin ardından, yıllardan beri, söylenen, bilinen, duyulan demeçler yine ardı ardına geldi. Şehitlerin cenaze törenlerinde tabutların başlarında; "Eşkıyanın başı görüldüğü yerde ezilecektir!" nutuklarını çeken anlayış eşkıyanın başını gördükleri yerde de, 'memlekete hoşgeldin' dedi.

"Kaybetmek bazen bir zafere denktir..." sözünü batılı aristokratlar dilinden düşürmez... Ama kaybetmelerin önüne geçmek için bir uyarıya da dikkat çeker; lakin alışkanlığa dönüştürmeme kaydıyla...

Dünya Ekonomik Forum toplantısı için Ürdün'ün başkenti Amman'dayız. Başkente elli beş kilometre uzaklıkta bulunan Ölü Deniz, yani Lut gölünün kenarındaki kongre merkezinde üç günden beri devam eden forumda, dünyanın meselelerine ve çözümlerine dair öncelikli konular elealındı.

Dilim varmıyor söylemeye, ama bir kez olsun diyorum ki, bize masal yerine keşke gerçekler anlatılsaydı. Ali Baba ve Kırk Haramiler masalları ile büyüyen bir neslin gelip vardığı durağın adı; demokrasi yokuşu... Gözyaşı medeniyetinin mağdur ve saf yanlarına sığınıp masallarla avunan ve avutanların sonu hüsranla bitti... Yokuşta bekleyen, bekletilen bir demokrasinin çocukları olduklarını her geçen gün daha iyi anladılar.