Mehmet Soysal

"Zannediyorum" diyerek konuşmaya başlayan analist ve stratejist mezarlığına döndü bu ülke. Analiz yapmanın ilk şartı, bilgi sahibi olması lazım değil mi? Uluslararası bilimsel kurallara göre analiz yapanlar, düşüncelerini, duygularını ve temennilerini karıştırmadan değerlendirme yapmalı...

Beşiktaş Başkanı dostum Yıldırım Demirören'in daveti üzerine geçen hafta Frankfurt'ta süper kupa maçına gittim...

Çok eskiden beri tarihî romanları okumayı çok severim. Mustafa Necati Sepetçioğlu, Yavuz Bahadıroğlu, Bekir Büyükarkın, Feridun Fazıl Tülbentçi, Yılmaz Öztuna ve daha nice yazarların eserlerini okuduğumda aklımda birer kahraman ismi kalır... Bazen onların duruşlarını, cesaretlerini, karakterlerini günümüzdeki günlük yaşantıya yansıtmaya çalışırım. İşte o zaman kıyametler kopar içimde.

Namusuyla para kazanabilmenin zorluğu bu ülkede her geçen gün hayal kurmakla özdeşleşir hale geldi... Hatta tarihe karıştı.

Başbakan Recep Tayyip Erdoğan ile daha önce gittiğimiz beyaz ülke Lübnan'ın bugün bombaların altında karartılmasını gelen görüntülerden izledikçe, Beyrut'un ara sokaklarında patlamış bir topla oyun oynamaya çalışan küçük kara gözlü çocukları hatırladım.

Yarın sansürün kaldırılışının 98. yıl dönümü. 23 yıldan bu yana bu yıl dönümü daima Türk basının geçirdiği bir yılın muhasebesini yapmayı hatırlatır... Amerika'ya her gidişimde basının büyümesi ve ulaştığı teknoloji ile ilgilenirim. Geçen ay on beş günlük Amerika seyahatimde ise orada bulunan gazeteci dostlarla konuşup bazı bilgileri aldığımda bir kez daha hayret ettim.

Barutun kokusu kokarken, Topların sesi duyulurken, Kurşunların açtığı yaralar büyürken, Ateşlerin alevi sınır boylarımızda görünürken kılını dahi kıpırdatamayan bir ülke oluşumuzun nedenlerini araştırmak, kolaycılığın etrafında oyalanmaktır.

CHP Genel Başkanı Deniz Baykal ile 93 yılından itibaren tanışırım. Bir programımda kendisine;

İstanbul'u yine bir sabah, sağanak yağmasa da yağmur çiselerken terk ediyorum. Almanya'nın önce Münih, ardından tarihî kenti olan Dresden'e geldiğimde, beni ilk karşılayanın "sükunet" olduğunu anlayınca aklıma bir fıkra geldi.

Dış ilişkilerde tek geçerli metodun 'menfaat' kuralı üzerine kurulduğunu bilmeyen kalmadı. Nedense, ne zaman ülkelerarası bir kriz baş gösterdiğinde daima ortaya 'sitem yüklü' vefa beklentileri devreye girer.

Amerika'nın Sesi Televizyonu ile TGRT Haber Televizyonu'nun ortak yayınları için gittiğim Amerika'dan on iki günlük yolculuğun ardından İstanbul'a döndüğümde daha havalanından çıkar çıkmaz keşkemeşleşen bir trafiğin içinde kendimi bulunca bir an yeniden New York'a geldiğimi zannettim...

Amerika'ya üçüncü gelişim... On günden beri sular altında New York, New Jersey, Philadelphia, Trenton, Wilmington, Atlantic City, Baltimore ve Washington şehirlerini geziyorum...

İletişim çağının oyuncakları olmadığı devirlerde, birbirilerini tanıyan insanlar ancak birbirlerine zarar verebilirdi... Lakin iletişim çağının insanlığa kazandırdığı bu pahalı oyuncakların sayesinde artık herkes birbirini görüyor, birbirini inceliyor, birbirini biliyor, birbirlerini izliyor ve kısacası birbirini tanıyor... Bu yüzden binlerce kilometre uzaklıktaki insanlar birbirine hiç durmadan zarar veriyor...

New York'tayım... Sararmış ve kurumuş, adeta gazele dönmüş kızıl ağaçları ile Central Park'taki kuru bir bankın üzerinde oturup New York'un kalabalığından kaçıp sığınabileceğim tek adresim...

Ne vakit haber toplantısında önüme 'bir insanın açlık haberi' konulursa, kahırlanırım. Düşünmeye başlarım.

Yıllara dayalı dostluğumuzun bir gün, Gülhane Askeri Tıp Akademisi'nin sessiz bir odasında mavi gözlerinde düğümleneceğini, benimle sadece kirpikleri ile konuşabileceğini nereden bilebilirdim ki... Ben hâlâ, mavi gözlü adamın o yataktan bir gün kalkabileceğine inanıyorum...

Bir zamanlar dostluklara o kadar kıymet verilirmiş ki... Dostunu 'dünya malına değişme'yi teklif edenlere; Bütün dünya sizin olsun

Belki bin yıldan beri... Belki son iki yüz yıldan beri... Ama çok uzun bir süreden beri her gün içinde boğuşulan, vuruşulan, infazlara kadar varan yaralara karşı vurdumduymazlık zirvede dolaşıyor. Çünkü, kimse kimseyi sevmiyor.

Sıcak bir yaz günüydü. Denizler durulmuştu. Ağaçlar kımıldamazken, limandan sessizce bir gemi uzaklara doğru yol alıyordu. Gemilerin soğuk iklimlere doğru gittiğini görünce, belki içinizden seslendiniz kaptana;

Bazen insanın bir tarafı öyle ağır basar ki... Acıları hikayeleriyle...