Metiner Sezer

Teftişe gelen müfettiş tahtaya kaldırdığı öğrenciye sorar: "Bir gemide 10 tane elma, 5 de armut var. Kaptanın yaşı kaç acaba?" Çocuk hiç tereddüt etmeden yapıştırır cevabı: "On beeşşş!" Gözlüğün üstünden bakan sınıf öğretmeninin, "Evlaadımmm" diyen tıslamasını duyan öğrenci, gözlerini yumup bir hesap daha yapar ve bu sefer de "Beş!" der.

Ziyaretine gittiğim Kartal Belediye Başkanı Arif Dağlar'ın duvara astığı beyaz başlı kartal figürleri dikkatimi çekti, sordum. Deniz kartalıymış onlar. Kartal ilçesinin yeni logosunda da kullanmış. Birincisi bir kayanın üzerinde tünemiş ufku tarıyor. İkincisi adeta doğum sancısı çekermiş gibi duruyor.

Lider, sistem yıkıcı; yönetici ise sistem kurucudur. İkisinin arasındaki en bariz fark budur belki de. Yöneticilerin statükocu olmaları yine bu özelliklerinden kaynaklanır zaten.

Her yiğidin bir yoğurt yiyişi var. Gayet tabii ki liderlerin de ayrı bir tarzı, ayrı bir vizyonu olacak. Kim ne diyebilir buna? Fakat, liderlerin olmazsa olmazları da var. Misyon, enformasyon ve motivasyon.

Geçen yazımda Şanlıurfa Belediyesi'nin projesinden bahsedip teferruatını bilahare yazacağımı bildirmiştim. Şanlıurfa şehri öyle bir şehir ki, onun kıymetini ne biz entelektüeller, ne turizmciler, ne de siyasiler biliyor.

Urfa şehri, ahalisinin Kurtuluş Savaşı'nda gösterdiği kahramanlıklardan dolayı 'Şanlı' payesi almış bir şehrimiz.

Global Yatırım'ın davetlisi olarak Türkiye'ye gelen ve İstanbul'da bir konferans veren Hernando De Soto'yu geçen hafta dinledim ama ancak yazabiliyorum.

Bahar geldi, bendeniz de leyleği havada görenlerdenim. Hafta sonu İzmit Kartepe'deydim, bugün de Şanlıurfa'da. Şanlıurfa'da görüp işittiklerimi dönüşte yazacağım ama Kartepe'deki Green Park Otel'de Türkiye Odalar ve Borsalar Birliği (TOBB) Başkanı Rifat Hisarcıklıoğlu ile yaptığımız sohbet doğrusu etkiledi beni. Türkiye doğru şeyler yapmaya başladı. Bunu Hisarcıklıoğlu'nu dinledikten sonra daha bir rahat söylüyorum.

Söylemesi ayıptır, şimdiye kadar kendim için hiç doğum günü kutlaması yapmadım. 10 Nisan günü geldiğinde 'Bugün benim doğum günüm' diye gülüp oynamışlığım yok hiç. Çocuklarımdan, ya da eşim dostumdan birisi hatırlatırsa, 'Ha, öyle mi? Teşekkür ederim' deyip geçiyorum. Benim doğum günü kutlamamın hepsi bu işte. De, bu sene farklı.

Klima masrafından tasarruf etmek isteyen Japonya Başbakanı Junichiro Koizumi, kamu ve özel sektöre ait iş yerlerinde çalışanların takım elbise yerine tişört giymelerini istedi geçenlerde. Kendisinin de başbakanlığa ceketsiz gideceğini ilave etmeyi unutmadı tabii.

Türkiye ekonomisi 2004 senesinde yüzde 9.9 büyüyüp OECD ülkeleri arasında rekor kırdı. Şayet Venezuela'nın yüzde 17.3'lük büyümesi olmasaydı bu oran Türkiye'ye dünya rekoru getiriyordu.

Türk-Amerikan İş Konseyi'nin tertiplediği "Bölgedeki gelişmeler ışığında Türk-Amerikan ilişkileri" konulu toplantıda Milli Güvenlik Kurulu (MGK) Genel Sekreteri Büyükelçi Yiğit Alpogan'ı dinledik iki gün önce. Alpogan görevi icabı çok diplomatik konuştu belki ama yine de satır aralarında fazlasıyla bilgi saklıydı bu konuşmanın.

Türkiye'nin önündeki en büyük handikaplardan birisi de yerli sermayenin büyüyüp güçlenememesi gerçeğidir. Türk insanı, kendi yerli kapitalizmini işletebilmek için gerekli olan yeterli sermayeyi üretemiyor! Neden acaba?

Bizim gibi araştırmacı gazetecilerin işi zor mu zor. El kadar yazı için günlerce koşturmak gerekir bazen. O toplantı senin, bu toplantı benim koşturup sonra da elim boş döndüğü çok olmuştur şahsen benim. Kimi zaman da haber ayağına gelir insanın. Böyle bir beleş haberle burun buruna olduğumu anlamak hayli vaktimi aldı.

Bayrağın ne demek olduğunu bilmezlerden değilim, bayrak sevgisini de biliyorum fakat son günlerde bayrak adına bir bardak suda estirilen şu fırtına yok mu, bir türlü anlayamıyorum!..

Milliyetçilik damarım kabardı. İçim içime sığmıyor. Arkasına düşüp gidecek bir lider arıyorum. Ancak, hemen belirteyim ki, ister adının daha ilk kelimesi 'milliyetçi' olsun, ister bu ibare tüzüğünde bulunsun, ister oklarının arasında saklı olsun. Bunların hiçbirisi değil benim istediğim milliyetçilik.

Büyük balığın küçük balığı yuttuğu' o dönem bitti, şimdi 'hızlı balığın yavaş balığı geçtiği' dönemdeyiz.

Ah şu plazalar ah! Her birisi heybetli ve zarif ama dışı seni, içi beni yakan cinsi hepsi de. İhlas Holding Binası mesela. 70 bin metrekare kapalı alanı olan 9 katlı muhteşem bir bina.

Yazacağımı yazmış ve 'yeter' demiştim kendi kendime bu sayfayı kapatmadan önce. Anlayana sivrisinek saz, anlamayana davul zurna az, misali. Fakat, İsmail Kapan'ın "Medya kaçıncı kuvvet" başlıklı yazısını okuyunca; yeniden depreşti içimdeki yazma duygusu.

Fuarları, salt mal ve hizmetlerin görücüye çıkarıldığı kapalı alan olarak düşünmek çok yanlış. Ekonominin hücrelerine kadar nüfuz edip konaklama, ikram, ulaşım, nakliye, gümrükleme, hediyelik eşya sektörlerini de tetikleyip beraberinde onları da zirveye taşıyor bir kere.