Ragıp Karadayı

"Gaak, gaak" diye kasvetli ötüşleriyle sanki; "kar, kar" demek isteyen kurnaz karga sürüleri, dumanlı havanın donuk hüznünü daha beter artırıyordu.

Ne güzel masumiyetti bu karın yağışı; kirin üstüne de yağardı, temiz toprağın, taşın, taze çimenlerin üzerine de… 

Köyden getirdiğimiz lavaş ekmekler, civil peynir buz kesilmiş... Sobanın yanı başında kovadaki su tamamen donmuş ve bir taş gibi olmuştu.

Kare şeklinde, iki duvarında ikişer penceresi olan ve hiçbir yapı kaidesine, hiçbir inşaat esasına uymayan tuhaf bir yerdi bu evimiz.

Nineciğimin ismini duyunca toparlandım. “Ragıp, evladım! Bakkaldan bir paket çay, bir kilo da şeker al gel. Oyalanma, misafirimiz var…” dedi.

Nasıl önümüzü göremiyorduk? Gençliğin vermiş olduğu uçarılıkla ne kadar mesut, mutluyduk. 

Ben, tek başıma bir evde hayat mücadelesi vereceğime aklının ermediğine yorumluyor, fazla evhamlılık olarak düşünüyor, mühimsemiyordum üstelik.

Bir şey diyecekmiş gibiydi ama diyemedi, vazgeçti. Hâlâ kendi âlemindeydi. Elinde olmadan yine esnedi. Galiba uzun dalgınlığından uyanacaktı...

Atalarımızın dramları canımı acıtmış olmalı ki gözlerim boncuk boncuk yaş doldu. Herkes de hüzünlenmişti...

Yüksek dağ yamaçlarında hâlâ kar vardı. Aşağılara indikçe alaca karlılık yerini zümrüt yeşili çayırlara bırakıyordu.

Günlerce bugüne hazırlandık. Annelerimiz keteler, börekler, çörekler pişirmiş, yumurta haşlamışlardı. 

“Hep aynı sualler! Sen sormaktan bıkmadın, biz de susmaktan… Biraz mühlet ver bize!"

Tecrübesizlik, insanın aklına neler getirmiyordu ki? Zamanla pişecektim. Bu düşündüklerimden dolayı da utanacaktım.

Babacığım, kulübe misali hanemize vardığında üşümüş olmalı ki; ellerini üfleyerek ısıtmaya çalışıyordu.

Kapıyı açınca bir de ne göreyim! Ali Rıza öğretmenim hanımıyla önümde dikilmiyor mu? Belli etmesem de utandım, kızarıp bozardım!..

Bu azim ve gayretle yeni çiçeklere hasret tomurcuk oldum. İyilerden olmak, ümit vermek, şifa dağıtmak, huzur ve saadet olmak için...

Yalnız karnının doyurulmasını düşünen açlığa mahkûm bir Afrikalı gibi, yarım yamalak yazılmış romanın sonunu merak ediyordum.

Belki de ilk kez titreyen adımlarıma eşlik eden merdivenin yüksekliğini ve beni yorduğunu bu kadar yakından hissediyordum.

Büyüklerimin “Ragıp Abi yazsın, Ragıp Abi çizsin…” sözü kulaklarımda çınladı.

Bunca sessizlik ortasında bile mevzuya girmeye cesaret edemiyordum. Bir anlık duraklama, beni iç âlemimden kopardı.