Ragıp Karadayı

“Oh be, bu ne işti başıma geldi!” dedim ağlayarak kalktım. Niçin ve nereye gideceğimi bilmiyordum. 

Çocukların koşup oynadığı çimenlikler; yeşilin tonlarıyla süslü bir o kadar tertipli, düzenli, oldukça da bakımlıydı.

"Medeniyet denilen şehir gürültüsünden uzak, tabiatla baş başa olmak bir köylü gibi sade yaşamak karakterimde varmış meğer..."

“Kız Jale! Duydum ki oğlun olacakmış!.. Oğuluş sizden isim de bizden “Saz” olsun. Naz ve Saz birbirlerine yakışıyorlar…” 

Doktorumun ne demek istediğini çok iyi anlamıştım. Zira, sessiz geçen birkaç saniye aklımı başıma getirmeye yetip artmıştı.

Önce kaşları gerildi, sonra rengi beyazlaştı ve pembeye doğru yavaş bir geçişle bana döndü iki elimden samimice tuttu...

Bu fıkranın altında bir şey yatıyordu da acaba neydi? Tam çıkaramadım. “Akşam eve gelince bu mevzuyu açar konuşuruz…” dedim...

Sık sık “Bu dünyada hayallere yer yoktur…” derdi. Mevzu hayallerden açılmışken biraz izah edeyim dilim döndüğünce...

Suratlarımızla beraber kalplerimizi de paraladık, çok acı çektik. Bütün uzuvlarımızı tek tek 'idam' ettirdik!..

İnsanlara korkarak mesafeli olmak yerine, hiç tereddüt etmeden, aklıma kötü bir şey gelmeden, emniyet içinde yaklaşmanın hasretini çekiyordum.

"Benim üzüntüm başını örttüğünü zannedenlere. Kızcağız başını kapattı mı her çeşit haltı işleyebilirmiş havalarına giriyor..."

“Derdim çoktur hangi birine yanayım? Yine parelendi yürek yaresi!” ile “Dertleri zevk edindim, bende neşe ne arar...” şarkıları aklıma geldi.

"Daracık, kısa paça pantolon, pembe çiçekli gömlek giyen, kulakları küpeli, kaşlarını aldıran erkekler çoğalıyorlar!"

Çocuk denecek yaştaki kızcağızlar da alabildiğince makyajlı, yırtık pırtık elbiselerle dolaşıyorlar. 

"Ne vakte kadar imtihan?.. Öyle karamsar ve de kötü şeylerden bahsedip konuşmak da istemem, Allah affetsin beni!"

"Biraz önce mevtini bekleyen Jale gitmiş ebedî saadeti için yapamayacağı olmayan Jale gelmişti..."

"Nefis" şiiri tam beni anlatıyordu. Kaç defa okudum bilmiyorum. Bu hususta ne yazılsa, söylense yine de azdı.

Nefis denilen içimizdeki düşmanı tam anlayamıyordum. Onun için tetikteydim her daim. Tuzaklarından kurtulamıyordum bir türlü…

Hayatımı yeniden gözden geçirirken yaptıklarıma ben bile şaşırıyorum, okuyucular niçin şaşırmasın ki?

“Bu merhametsiz insanlar arasında mücadelemizi verirken başımdan geçenleri yazmak olacak şey değil…” dediğim çok oldu...