Ragıp Karadayı

“Genciz üstesinden geliriz evelallah…” dedik, sabrettik. Altı, yedi ay sıkı bir çalışmayla borcumuz bitti. Keyfimize diyecek yoktu.

Minderde, sandalyede, basit kanepede oturmayıp “Mobilyasız olmaz” deyip, söylendiler. Sanki eşyasız olan biz değil kendileriydi.

Akıl “peşine koşulacak şeylerden en çok faydalı olanı tercih etmek lazım” dese de onu seçmeye fırsat verilmeyen bir dünyada yaşıyoruz.

Kazadan sonra Tanju’ya çektiğim mesajları okudum. O şartlarda bile kendi kendime slogan geliştirmiştim!..

"Analar bu kafamızdaki iki gözle değil, görünmez kalp gözüyle bakarlar... Sohbet de iyi oldu aha ambulans da geldi kızım..."

Motora çarpan kırmızı, üstü açık spor lüks arabanın ön kaportasındaki “Yağmur” kelimesi dikkatimi çekti...

Anneciğimin yani ilk muallimemin izinde giderek herkese müşfik davranıyorum, çok okuyorum. O her şeyin en iyisini alırdı.

Canım Anneciğim bir cümle söylemiş ve fark etmeden beni her şeye hazırlamış, yolumdaki bütün mânileri kaldırmıştı...

Aile hayatı gibisi var mıydı? Daha işin başında o günleri aramamı hiç de hayra yormuyordum. “Hep çocuk kalsaydım” dememin bir manası yoktu.

Anneciğimin; “Fırtınalı havalarda sığınacağın liman belli kızım…” dediği limana girecek takatim kalmamıştı. 

Ne yapıyorsak kendimiz yapıyoruz. Her ne kadar kusur ve kabahatleri başkalarına atsak da hakikat bu...

Neticede hemen hemen hepsini bulmuş: Taze otların içinde 'Kabiliyet’i, karanlık bir mağarada 'Endişe’yi, gökkuşağının ardında 'Yalan’ı…

“Benim hatalarım da yok değil, farkımız; ben ikimizin de huzur ve saadeti için istedim, oysa o, yalnız kendi nefsinin peşindeymiş meğer!”

“Aman babacığım abartmayın ne donacakmışım, ne hastalığı? Bu havada insan üşür mü? Dün de baskınız yüzünden montu aldım!..”

“Bir tarafta sevdiğim, beri tarafta anneciğim ve ailem. İkiye bölünemezdim ki” dedim, nefsimi teskin etmeye çalıştım bir nebze de olsa…

Kendi acayip düşüncelerimle boğuşurken yanık sesli birinin, uzaktan uzağa okuduğu “Her yer karanlık” gazeli yaralarımın üzerine tuz biber ekti...

İlk farkına vardığım an her şeyi bitirecektim ama öyle gemileri yakıp gelmiştim ki Tanju’nun kollarına, geri dönmem âdeta imkânsız gibiydi.

Evet, bu yazdıklarım; sizlere sıradan bir karı koca masalı gibi gelmesin lütfen! Öyle anlaşılmasını hiç istemem.

O günleri düşündüğümde “Anacığım, babacığım ne kadar da fedakârlık etmişti, yememiş yedirmiş, giymemiş giydirmişlerdi...

Açılan dükkânların kepenk gıcırtıları, otobüs, dolmuş, taksi korna sesleri, uzaktan yakından vapur düdükleri de olmasaydı ne rahat edecektik...